ၫႊန္းက ညေနကိုထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔ေပးဟုဆိုသည္။ မေန႔ကလည္း အန္တီသြယ္တို႔က ခ်ိဳင့္ပို႔ေပးရ၏။
အခုေတာ့ ပို႔ၿပီးအျပန္ အမျခယ္ဆီဝင္ၾကည့္ရေသးသည္။ လႊမ္းမခိုင္းလည္း ကိုယ္တိုင္သြားဖို႔စိတ္ကူးၿပီးသားေလ။ အမခိုင္လာေနေပးမယ္ဆိုေသာ္လည္း အားနာလို႔ထင္သည္၊ သူမ လက္မခံ။
"ထမင္းစားသြားကြယ္၊ တစ္ေယာက္ထဲဆိုေတာ့ လြယ္တာပဲခ်က္လိုက္တယ္"
အခုမွခ်က္ျပဳတ္ၿပီးတာထင္သည္။ ၾကက္သားေၾကာ္နဲ႔၊ ကန္စြန္း႐ြက္ေၾကာ္မွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္။ ေန႔လယ္ေတာင္ေရာက္ေနၿပီကို၊ သူ မနက္ခင္းက ဘာစားလဲမသိ။
"ထမင္းလည္းအခုမွက်က္ရဲ႕ရွင္၊ မနက္က ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္ဝယ္စားတာေလ၊ ေမာင္လည္းမရွိေတာ့ အေသအခ်ာကိုမခ်က္ျဖစ္ပါဘူး"
ေႂကြပန္းကန္ထဲကို ထမင္းေတြခူးခပ္ထည့္၏။ မ်ားလြန္းတာေၾကာင့္ ျပန္ႏႈတ္ခိုင္းရသည္။ ဟန္ အဲေလာက္အစားမႀကီးေပ။
အခုမွေက်ာင္းကအျပန္မို႔ အျဖဴအစိမ္းေတာင္မလဲရေသး။ ဒီႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း ဟန္တို႔အတြက္ မိသားစုဝင္ေတြလိုျဖစ္ေနေလၿပီ။
"စားလို႔ျဖစ္ရဲ႕လား၊ မႀကိဳက္ရင္ ဟင္းသြားဝယ္ေပးမယ္"
"ရတယ္ ရတယ္၊ ဒါနဲ႔ လက္ရွည္ဝတ္ထားတာ မပူဘူးလားအမျခယ္"
"ေက်ာင္းမွာပြဲရွိလို႔ေလ၊ အခါတိုင္းအတိုပဲဝတ္တာဟန္ရဲ႕"
"င႐ုတ္သီးေၾကာ္လည္းရွိတယ္၊ အမ်ားႀကီးလည္းမစားနဲ႔ဦးေနာ္ ဗိုက္နာမယ္"
"ဘယ္ေတာ့ျပန္လာမွာတဲ့လဲ"
"ေနာက္ႏွစ္ရက္ေလာက္ေပါ့၊ ဒါေတာင္ ဒီကေန႔ျပန္လာမယ္လုပ္ေနတာ၊ ေစာျပန္လာရင္ အိမ္တံခါးဖြင့္မေပးဘူးေျပာထားရတယ္"
ဟန္ရယ္မိ၏။ တကယ္ကို လိုက္လည္းလိုက္လြန္းသည္။ လႊမ္းကတဇြတ္ထိုးမို႔ အမျခယ္က အၿမဲအေလွ်ာ့ေပးရသည္။ ဒါကို သူမဟာ ၿငိဳျငင္ပုံမေပၚ။
"ဟယ္ စားေနၾကၿပီလား"
အမခိုင္ဟာ ခပ္သြက္သြက္ဝင္လာ၏။ ဟန္လည္းၿပီးၿပီမို႔ အမျခယ္ပန္းကန္ကိုပါယူၿပီးေဆးလိုက္သည္။
YOU ARE READING
ချစ်ပါရစေ ပုလဲသွယ်
Romanceသံယောဇဉ်တွေက ငြိတွယ်မိရင် သိပ်ကိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။ သို့ပေမဲ့ မောင့်ပုလဲကတော့ မောင် မရမက တွယ်ငြိချင်မိတဲ့ သံယောဇဉ်လှလှကလေးပေါ့။ သံေယာဇဥ္ေတြက ၿငိတြယ္မိရင္ သိပ္ကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ေမာင့္ပုလဲကေတာ့ ေမာင္ မရမက တြယ္ၿငိခ်င္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္လွလ...
