"ခင္ယမုံ ဖယ္စမ္းကြာ၊ ေအာက္ကိုက်လို႔ ၾကားမေကာင္းရွိမယ္"
"ဘယ္သူမွမရွိဘူး၊ ဘယ္သူမွမၾကားဘူး"
အိမ္အတြင္း မီးပိတ္ထားတာေၾကာင့္ စမ္းတဝါးဝါးေလွ်ာက္ေနရ၏။ ၫႊန္းကေတာ့ ဟန္႔ရင္ဘတ္ကို အသာထုရင္း ပါလာေလသည္။
ၫႊန္းရဲ႕အေလးခ်ိန္ေၾကာင့္ လက္ေတြကတုန္ရီေန၏။ သူမက ေပါ့မလိုလိုနဲ႔ အေလးခ်ိန္စီးလြန္းသည္။
"လႊတ္ ဟန္ေနာ္၊ ကြၽန္မ ေအာ္မွာေနာ္"
"ေအာ္ေလ ဘယ္သူမွမရွိဘူး၊ ဘယ္သူ႔ေခၚမလဲ အန္တီသြယ့္ကိုလား၊ ေခၚေလ ေမေမေရလို႔.. ေအာ္စမ္းပါ့ ေမေမ.."
"ဟဲ့ ဘာျဖစ္ၾကတာတုန္း"
အန္တီသြယ္က မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဓါးႀကီးနဲ႔အလန္႔တၾကားေျပးထြက္လာ၏။ ထိုနည္းတူ ဟန္လည္းလန္႔ၿပီး ၫႊန္းကိုလႊတ္ခ်မိသည္။ ထိုင္ရက္က်သြားတဲ့ ၫႊန္းကို လက္ကိုေျပးဆြဲရေသး၏။
"အန္တီ အန္တီသြယ္"
"လန္႔လိုက္တာေအ ဘာျဖစ္လာၾကတာလဲ၊ ဘယ္သူလိုက္လို႔လဲ"
အန္တီသြယ့္လက္ထဲကဓားေၾကာင့္ ရယ္ခ်င္လ်က္သား ႏႈတ္ခမ္းကိုကိုက္ထားရသည္။ ၫႊန္းက ပါးစပ္လုပ္႐ုံမွ်သာ ပြစိပြစိလုပ္ သတိေပး၏။ သူ႔သမီးကို ဇြတ္ဒ႐ြတ္ ခ်ီေခၚလာမွန္းသိရင္ ဟန္႔ကို အဲဒီဓားနဲ႔ ထိုးမလားေတာင္မသိ။
"စေနၾကတာေမေမ"
"ဒူးေတြပါတုန္တယ္"
"ဟို ဒါနဲ႔ ေမေမက ဟိုမွာရွိရမွာမဟုတ္ဘူးလား"
"က်ဳပ္ နားေတြအူလို႔ျပန္လာတာေတာ္"
လက္ထဲက ဓါးတကားကားနဲ႔ အန္တီသြယ့္ေၾကာက့္ အေနာက္ကိုဆုတ္မိသည္။
"ေမေမရယ္ အဲဒါႀကီး ခ်ထားစမ္းပါ"
ၫႊန္းက အန္တီသြယ့္လက္ထဲမွ ဓါးကိုဆြဲယူၿပီး စားပြဲေပၚတင္၏။
"ျပန္သြားဦးမွာလား"
"ထမင္းစားၿပီးျပန္သြားရမွာပါ့ေအ၊ မလာရင္လည္း ညည္းဖေအက ဇြတ္လာေခၚမွာ"
"ဒါဆို တက္ၿပီေနာ္၊ ေခြၽးေတြနဲ႔ အဝတ္လဲမွျဖစ္ေတာ့မယ္"
"မျပန္ခင္ ထမင္းစားသြားေနာ္ ဟန္ေလး"
YOU ARE READING
ရွှေဂဟေဆက်ကာရယ်
Romanceသံယောဇဉ်တွေက ငြိတွယ်မိရင် သိပ်ကိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။ သို့ပေမဲ့ မောင့်ပုလဲကတော့ မောင် မရမက တွယ်ငြိချင်မိတဲ့ သံယောဇဉ်လှလှကလေးပေါ့။ သံေယာဇဥ္ေတြက ၿငိတြယ္မိရင္ သိပ္ကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ေမာင့္ပုလဲကေတာ့ ေမာင္ မရမက တြယ္ၿငိခ်င္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္လွလ...
