No title 💞 the end 💞
ကားပေါ်မှာတိတ်ဆိတ်စွာလိုက်ပါလာခဲ့တဲ့
ဂျီမင်းမှာ လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့
သေနပ်ကိုကြည့်ကာ မျက်ရည်တွေ
တစ်သွင်သွင်စီးကျနေလျှက်
...ဘာလို့ အဲ့လိုတွေ လုပ်ရတာလဲ
အကိုရယ် ကျနော့်ကို ချစ်တယ်ဆိုရင်
ဒီအတိုင်း ဖွင့်ပြောလို့မရဘူးလား ဘာလို့
လူတွေ အသက်ထိတောင် ရန်ရှာရတာလဲ "
" အကို ကျနော်တို့ ဘယ်ကို သွားကြမလဲ"
ကားရှေ့ခန်းက မေးလာတဲ့
ကင်ထယ်ယောင်း
" အိမ်ကိုပဲ ပြန်ကြမယ်"
" သူလူတွေနဲ့လိုက်လာရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
" ဟုတ်တယ် ဂျီမင်း ငါတို့ တစ်ခြားမြို့
တစ်နေရာပြောင်းပြီးနေရအောင်"
" ဟင်အင်း အိမ်ကိုပဲမောင်း "
အိမ်ရောက်တော့လဲ အခန်းထဲ
တန်းဝင်သွားတဲ့ဂျီမင်း
ဒါကို အနောက်က ထယ်ယောင်းလိုက်ဝင်သွားပေမဲ့ မင်းယွန်းဂီကတော့ ဒီအတိုင်းပဲ
ကြည့်နေမိသည်
" အကို ငိုနတောလား "
" ငါ့တစ်ယောက်ထဲ နေချင်တယ်
ခနလောက်လွတ်ထားပေးပါ "
" အကို အပြင်မှာ အကိုယွန်းဂီရှိတယ်လေ "
" ငါတောင်းပန်ပါတယ် ခနလေး အပြင်ထွက်ပေးပါ "
" ထယ်လေး "
အခန်းဝက ဂျောင်ဟိုဆော့ခေါ်တာမို့
ထယ်ယောင်းလဲ ထွက်လာလိုက်သည်
"သူ့ကို တစ်ယောက်ထဲ လွတ်ထားပေးလိုက်အုံး "
အဲ့တော့မှ ထယ်ယောင်းလဲ ဟိုဘီနဲ့အတူ ဧည့်ခန်းမှာ ယွန်းဂီနား သွားထိုင်နေလိုက်သည်
ဂျီမင်းလဲ ထယ်ယောင်းထွက်သွားတော့မှ
ကြမ်းပြင်မှာစိတ်ပျက်စွာနဲ့ထိုင်ချလိုက်သည်
...ဘာလို့လဲ မနက်ကအထိ အကိုနဲ့ အဆင်ပြေပြေရှိနေသေးတာလေ
အခုဘာလို့ ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ ...
ကျနော့ကိုချစ်လို့ ကျနော်ချစ်တဲ့လူတွေကို ဒုက္ခပေးတာ သဘာဝမကျဘူးလေအကိုရာ
ဒါကြောင့်အခုနောက်ပိုင်း အကို့ကို ကြည့်ရတာ
တစ်မျိုးဖြစ်လာတယ် ဒါလဲ ကျနော်ဟာ ပေါ့တန်တန်ပဲတွေးခဲ့မိတယ် အခုတော့
အကိုရဲ့လုပ်ရပ်တွေက
ညီလေးနဲ့ ယွန်းဂီကိုတောင် မျက်နှာ
မပြရဲလောက်အောင်ပူနေရပြီ အကိုကတအား
အတ္တကြီးပြီး တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်တာပဲ
