de terugkeer van de vijf

hoofdstuk 16

Het was 06:00 in de morgen. Sterre had die nacht heel slecht geslapen. Ze lag alleen maar te piekeren, over van alles en nog wat. Over Nienke die opeens voor de deur stond, over wat er zou gebeuren als er een nieuw mysterie kwam en over Pim. Sterre stapte uit bed en liep naar haar bureau waar haar tekenschrift lag. Ze keek naar de tekening die ze gemaakt had van Pim. Ze wist niet meer wat ze moest doen, ze wist niet of ze nog verder wilde met Raph, ze wist niet of ze Pim leuk vond, ze wist helemaal niks.

Sterre had zich aangekleed en liep naar beneden om te eten, tot haar verbazing zag ze Raph zitten. "Hey, wat doe je zo vroeg beneden?" vroeg ze zacht. Raphael glimlachte naar haar en gaf haar een kus. "Ik heb niet zo goed geslapen." zei hij kalm. Sterre slikte, ze moest Raphael vertellen over haar gevoelens voor Pim. "Raph, ik moet even met je praten." zei Sterre. Raphael knikte als teken dat ze kon beginnen. Sterre zuchtte, er was nu geen weg meer terug. "Ik hou van je, echt waar." begon ze. Raphael glimlachte en pakte haar hand. "Maar ik denk dat ik gevoelens heb voor Pim, ik weet het niet. Ik hou van jou, maar als ik bij hem ben voelt het zo raar." Sterre voelde zich meteen schuldig. Raphael  liet haar hand los en stormde zonder iets te zeggen naar boven.

De tranen stroomden over Sterre's wangen. Ze had alles verpest. Was het nu uit? Waarschijnlijk wel, Raphael wilde natuurlijk niks meer met haar te maken hebben. Dagen gingen voorbij. Raphael en Sterre hadden nog bijna niet gesproken. Het was een warme zomeravond en de vijf lagen in de tuin. Anastacia was Sterre's haar aan het invlechten, Raphael en Marcel waren aan het voetballen en Pim las een boek. "Je mist hem he" zei Ana tegen Sterre. Sterre knikte, ze wilde zoveel tegen hem zeggen maar het kwam er gewoon niet uit. "En met Pim?" vroeg Ana. Sterre zuchte. "Ik weet het niet Ana. Zullen we het er niet meer over hebben?"

--Ondertussen bij Raphael & Marcel--

"Dude, waarom maken jullie het niet gewoon goed?" vroeg Marcel en hij schopte de bal weg. Hij liep naar Raph toe en gebaarde dat hij moest gaan zitten. "Ze vindt misschien Pim leuk, hoe kan ik het dan goed maken?" zei Raph. Hij miste haar verschrikkelijk. Hij kon het gewoon niet hebben dat ze misschien Pim leuk vond! Raphael twijfelde of hij het moest goedmaken, maar hij had toch niks verkeerd gedaan?

---

Pim, Marcel, Ana & Raphael liepen naar binnen. Sterre stond op om ook naar binnen te gaan, maar opeens hoorde ze een geluid achter zich. Ze draaide zich om en keek recht in de ogen van de man in het zwart. Hij kwam naar haar toe gelopen, Sterre wilde weg rennen maar het voelde alsof haar voeten versteend waren. De man greep haar vast, sloeg haar hard op haar hoofd zodat ze buiten westen was en nam haar mee. 

De volgende ochtend werd Anastacia alleen wakker, ze dacht dat Sterre al weer vroeger was opgestaan zoals gewoonlijk. Ze liep naar beneden en vond een briefje op de tafel. "Lieve allemaal. Ik ben even voor een paar dagen bij mijn ouders logeren. Maak je geen zorgen. Sterre" stond er op. Anastacia begreep het wel. Sterre kon er natuurlijk niet meer tegen dat ze ruzie had met Raph. Pim en Marcel kwamen ook naar beneden. "Zijn Raph en Sterre er nog niet?" vroeg Marcel terwijl hij zijn broodjes begon te smeren. "Raph heb ik nog niet gezien en Sterre is naar haar ouders." zei Anastacia kalm en ze plofte op de bank. "Naar haar ouders?" vroeg Pim verbaasd. Het enige wat Anastacia deed was naar het briefje wijzen dat op de tafel lag. Pim pakte het briefje op en las het. Zijn enige commentaar was "Hm vreemd." "Nee Pim. Dat is helemaal niet vreemd. Sterre is weg omdat ze ruzie had met Raph en dat is JOU schuld." zei Anastacia bits en ze liep naar boven. Op de trap botste ze tegen Raphael aan. "Zo jij heb haast." zei hij lachend. Anastacia zei niets en liep door naar boven naar haar kamer. Waarom had Sterre niks gezegt dat ze wegging? Ze had het toch wel tegen haar kunnen zeggen?

Sterre kwam bij in een donkere kamer. Ze lag op de koude harde vloer. Waar was ze? Ze kon zich niks meer herinneren. Sterre probeerde overeind te komen maar het ging niet, ze greep naar haar hoofd waar een grote wond op zat. Er ging een deur open. "Zo je bent eindelijk wakker." sprak een donkere stem. "Waar ben ik?" zei ze met moeite. De donkere stem lachte hard. "Niemand zal je hier vinden." sprak hij en hij verliet de kamer. Sterre herinnerde zich opeens die avond weer. Ze werd op haar hoofd geslagen door die man.. die man die al een tijdje achter haar aan zat. Sterre begon te huilen, wat nou als er echt niemand haar kwam zoeken? 

Ik wil aanubis heel erg bedanken. Zij heeft me geholpen met ideetjes voor dit verhaal! Deze verhaallijn heeft zij bedacht en ik heb hem een beetje verder uitgewerkt :) Ik hoop dat jullie het verhaal nog steeds leuk en spannend vinden. Laat me weten wat je ervan vind! En ik ga nu een beetje naar het einde toe schrijven, want je kan wel eindeloos doorgaan met een verhaal, maar er is een keer een einde. Dus verwacht nog een stuk of twee hoofdstukken en dan is het waarschijnlijk klaar. Xoxo Anubisde_5