de terugkeer van de vijf

(laatste) hoofdstuk 17

Er waren een paar dagen voorbij en ze hadden nog steeds niks van Sterre gehoord. Raphael vond het vreemd dat ze nog niks had laten horen en maakte zich zorgen. Hij ging op de bank zitten en toetste het nummer van Sterre in. Hij kreeg haar maar niet te pakken. Raphael begon zich nu nog meer zorgen te maken. Was ze weggegaan door die ruzie? vroeg hij zichzelf af. Anastacia kwam binnen gelopen en plofte naast Raphael op de bank. "Ana, vind jij het ook niet vreemd dat Sterre nog niks van zich heeft laten horen?" vroeg hij. Anastacia schudde haar hoofd en zei ; "Nee, die is gewoon bij haar ouders." Raphael was het er niet mee eens. Hij moest weten waar Sterre was!

Sterre's ogen waren eindelijk gewend aan het  licht in de donkere ruimte. Ze zag nu pas waar ze was. Het was een loods waar alleen een stoel in stond. Ze lag op de koude, harde, betonnen vloer. Sterre begon te huilen, waarom was niemand haar nog komen zoeken? Ze zat hier nu al een paar dagen en niemand miste haar? Ze probeerde de touwen van haar polsen af te halen, maar tevergeefs. Huilend liet ze zich op de vloer vallen.

Raphael liep naar de telefoon en belde de moeder van Sterre. "Hallo met de Wit" hoorde hij vrijwel meteen aan de andere kant van de lijn. "Hey, met Raphael. Kan ik Sterre even spreken?" vroeg hij. Het bleef even stil aan de andere kant van de lijn. "Sterre is hier niet." zei mevrouw de Wit uiteindelijk. Er ging een schok door Raphael heen. Hij had dus toch gelijk, Sterre was in gevaar! "Oké bedankt." zei hij nog snel en hij hing op. Raphael riep iedereen bij elkaar in de huiskamer. "Sterre is niet bij haar ouders, ze is in gevaar ik weet het zeker." zei Raphael. Hij moest moeite doen om zijn tranen binnen te houden. De anderen vonden dat hij zich teveel zorgen maakte. "Er is vast niks aan de hand." zei Marcel. "Maak je niet zo druk." vervolgde Pim.  Raphael was het er niet mee eens en stormde het huis uit.

Sterre probeerde bij haar telefoon te komen die in haar jaszak zat. Door haar handen die vastgebonden ging dat moeizaam. "Kom op Sterre, je kan dit." sprak ze zichzelf moed in. En het lukte, haar telefoon viel uit haar jas op de grond.  Ze dacht na over wie ze zou proberen te bellen, ze wilde het liefst dat Raphael haar kwam zoeken. Ze had zo een spijt van alles wat ze tegen hem had gezegt. Sterre probeerde het nummer van Raphael te zoeken, na een paar minuten prusten was het haar toch gelukt. De telefoon ging een paar keer over. "Sterre?" klonk het aan de lijn. "Raph! je moet me komen zoeken, het is die man weer. Ik zit in een loods ofzo. Kom asjeblieft!" zei Sterre snikkend. Ze was zo blij om zijn vertrouwde stem weer te horen. Net toen ze wilde uitleggen waar ze ongeveer zat kwam de man weer binnen. Hij rukte de telefoon uit haar handen en gooide hem hard op de grond. 

Raphael staarde naar zijn telefoon, maar de verbinding was verbroken. Hij begon te lopen op zoek naar een loods, maar hij had geen idee waar hij het zoeken moest. Opeens wist hij het. Hij moest zijn zintuig gebruiken! Raphael concentreerde zich en dacht aan Sterre. Hij hoorde een zacht gesnik ergens vandaan komen. Hij bleef de kant van het gehuil oplopen tot dat hij op een industrieterrein terecht kwam. Al meteen zag Raph een loods staan, hij begon te rennen en probeerde de deur open te maken. De deur ging niet open zonder sleutel, Raphael bedacht zich geen moment, nam een aanloop en trapte de deur in. 

Sterre keek verbijsterd toen Raph opeens in de deuropening stond. Hij rende naar haar toe en pakte haar stevig vast. "Bedankt dat je bent gekomen." zei Sterre snikkend en ze begroef haar neus in de warme omhelzing van Raphael. "Ik zou jou nooit in de steek laten." zei Raphael, en hij streelde haar wang. Hij maakte de touwen om Sterre's polsen los en samen renden ze de loods uit. Op naar huis.

Eenmaal thuis aangekomen kon Sterre rustig haar verhaal doen. "Waarom zijn jullie me niet gelijk komen zoeken?" vroeg ze onzeker. "Er lag een briefje op de tafel dat je naar je ouders was." zei Pim. Hij voelde zich schuldig, hij had zijn beste maatje gewoon laten stikken. Iets dat hij zichzelf nooit kon vergeven. Het was avond, Sterre was blij dat ze weer in haar eigen bed kon slapen. Ze ging vroeger naar boven dan de anderen, Sterre liep nog even naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Ze deed de badkamerdeur open en zag Raphael staan. "Oh sorry ik kom later wel terug." zei Sterre en ze liep de badkamer uit. "Sterre, wacht!" riep Raphael en hij liep naar haar toe. "Hoe zit het nou tussen ons?" vroeg hij. "Ik heb spijt van alles wat ik tegen je heb gezegt, ik vind Pim niet leuk. Ik vind jou leuk... vind ik." zei Sterre. Hun hoofden kwamen dichter bij elkaar, Sterre  kreeg weer hetzelfde warme gevoel van binnen toen hun lippen elkaar raakten. Raphael tilde haar op en nam haar mee naar de jongenskamer. Hij deed de deur op slot en ze gingen op bed liggen. Raphael liet zijn handen over haar lichaam glijden. In één keer was Sterre niet meer zo verlegen, ze trok Raphaels shirt uit en het werd nog een lange nacht..

De volgende morgen was Raphael al vroeger opgestaan om ontbijt te maken voor Sterre. Hij liep naar de keuken en keek in de koelkast, maar ze hadden niet veel meer in huis. Ondertussen kwam Pim aan gelopen. "Waarom was vannacht de deur op slot, had je privacy nodig? vroeg hij humeurig. Raphael lachte en dacht terug aan die nacht, het was fantastisch en hij was zo blij dat het weer helemaal goed zat tussen hun. "Uhm zo iets ja" zei hij kortaf en hij liep naar boven. Raphael opende de deur van zijn kamer en zag dat Sterre nog lag te slapen. "Hee slaapkop, wakker worden ik heb ontbijt voor je." zei hij lief en hij ging naast haar zitten. Sterre opende langzaam haar ogen en bedankte hem voor het ontbijt. "Even over vannacht hé." begon Raph, maar veel tijd om zijn zin af te maken had hij niet want Sterre viel hem in de rede. "Ik vond het fantastisch." zei ze met een grote glimlach en ze maakten plaats voor een lange zoen.

Dit was het laatste deel van mijn verhaal! Ik hoop dat jullie het allemaal met plezier hebben gelezen, ik heb het in ieder geval met plezier geschreven! Bedankt! 

Xoxo anubisde_5