Lise Belası

12. "Minik Kız"

(BÖLÜM DÜZENLENMİŞTİR)

Multimediada Mira ve Ezgi var iyi okumalar...

Demir

sabah gözlerimi Denizin kıpırdanması ile açtım . Uyanmıştı ve yatakta debeleniyordu . Onu Serap Teyzeye teslim edip hazırlanmaya başladım ilk iki dersi kaçırmıştım ve umrumda değildi. Dün olandan hala sinirliydim. Mira çok abartı tepkiler veriyordu ve bu çok gereksizdi. Dizine yattıysam onu yemicektim . Benden korkuyordu işte . Mağdem korkuyorsa bende uzak dururdum .

Arabama atlayıp okula geldiğim gibi Berk geldi yanıma

"O ne surat lan öyle? "

"Ne var Berk ?"

"Biraz daha somurtta dünya üzgünlük günü ilan edilsin ulan azcık gül"

"Siktir git Berk uğraşamam seninle"

Diyip adımlarımı hızlandırdım. Acayip derecede pataklıcak adam arıyordum . Sinirim tepeme kadar çıkmıştı . Çabuk sinirlenen bir sinir hastasıydım. Duygularım çok ani değişiyordu . Sınıfa girince sıramda sarı kafayı gördüm. Dün bana kızmasını biliyordu sonra gelip sırama oturuyordu. Cidden bu kız deliydi. Çatık kaşlarımla sertçe sıraya oturduğumda sıçradığını hissettim bu kadar ödlek olmak zorundamıydı .

Dersi tabikide dinlemeden bitirdiğimde soğuk parmakları kolumda hissettim ve ona döndüm.

"Ne var ?"

"Konuşabilirmiyiz?"

"Konuş"

Ilk günlerdeki gibi en soğuk sesimi kullanıyordum ona karşı

"Bahçeye çıksak"

Diye gözlerini bana diktiğinde oflayıp kalktım ve onu takip ettim. Arka bahçeye kadar getirmişti beni

"Ne söyliceksen söyle işim var "

"Bak ben dünki abartı tepkim için özür dilerim istersen bu akşam-"

Dediğinde sertçe kolundan tuturak duvara yasladım onu kendimde ona yaklaşarak sert sesimle

"Sen ne sanıyorsun kendini ha ? Kafana göre bir yükselmeler sonra gelip burda zırvalamalar yeter Mira"

Dediğimde korku ile bakan gözleri dolmuştu . Hayır önümde ağlama ! Yoksa ciddiyetimi koruyamaz ve ona sarılırdım .
Gözünden bir iki damla yaş düştüğüne kolunu bıraktım ve ordan uzaklaştım. Benim yüzümden ağlamıştı canını acıtmıştım daha yeni Ailesini kaybetmişken üzerine gelmiştim ama hareketleri kafamı o kadar kurcalıyorduki adamı deli ederdi şımarık küçük bir kız çocuğu gibiydi.

Ama hep nedenini bilmediğim bir şekilde hep yanımda olsun bana sığınsın istiyordum. Mira'ya zarar vermekten başka yaptığım birşey yoktu kız benden korkuyordu.

Okuldan çıkıp yürümeye başladım. Telefonum çalınca bakmadan açtım

"Demir oğlum"

"Anne?"

Şaşırmıştım iki ay sonra ilk defa beni aramıştı

"Nasılsın ?"

"İyiyim Anne sen nasılsın ?"

"Hastaneye gelebilirmisin ?"

"Bir şeymi oldu? "

"Hayır sen gel lütfen"

Dediğinde cevap vermeden kapadım telefonu .

Uzaklaşmadığım okula tekrar girip arabama binicekken yan koltuğa Mira oturdu . Cidden bu kız canına susamıştı.