Lise Belası

32. "Acaba ?"

Bölüm şarkıları :

Yalın - Benimki Geliyor

Model-Yanlızlık Senfonisi

Cem Özkan - Acaba

İyi okumalar...

Mira

Demire cevap vermemiştim.

Şimdi ise Ezgi ve Berk'in yanına gidiyorduk.

Sesi kulaklarımdaydı.

"Sana bağımlıyım ben Mira köpek gibi bağımlıyım sen olmazsan olmaz ölürüm"

Dediğinde gidip sarılmak istemiştim ona.

Ama olmazdı.

Sonunda karoekeye geldiğimizde Ezgileri en köşedeki siyah deri koltuklarda görüp yanlarına gitmiştik.

Herkes çıkıp şarkı söylüyordu.

Demir tuvalete gideceğini söylerek masadan kalktı. Ezgi ve Berk beraber
şarkı söyleyeceklerdi.
Çok uyumluydular.

"Mira hadi sende birşeyler söyle. Git listeye adını yazdır"

"Ama sesim-"

"Burda kimsenin sesi profesyonel değil hadii"

Diyerek beni itekledi. Listeyi yazan adamın yanına giderken. Listede son yazan isim dikkatimi çekti.

Demir Soykan.

Şarkısı yazmıyordu nedense ?

"Hangi şarkı dostum?"

Diye içtenlikle konuştu adam zorla gülümseyerek

"Model - Yanlızlık Senfonisi. Adım Mira Soylu"

Dediğimde adam dediklerimi yazdı.

Bende yerime geçtim. Zaten burdaki çoğu kişi depresif şarkılarla içini boşaltıyordu. Burda kim hangi şarkıyı söylese , şarkının sözleri eminimki o kişinin ruhunu anlatıyordu.

"Evet arkadaşlar şarkılara devam !! Şimdi tatlı çifltlerimiz Ezgi Buklem ve Berk Türkmeni sahneye davet ediyoruz"

Dediklerinde içtenlikle gülümsedim ve onları kalabalıkla birlikte alkışladım. Dostum ne kadarda mutluydu.

Şarkılarını söylemeye başlarlarken ritimle yerimde yavaşça sallanıyordum. Tamda kendilerine göre bir şarkı seçmişlerdi.

Yalının Benimki Geliyor , adlı şarkısını beraber söylerlerken herkes ne kadar uyumlu bir çift olduğunu düşünerek onları izliyordu.

Bir süre sonra şarkıları bittiğinde alkışları baya yüksekti.

"Evet şimdi biraz yavaşlıyoruz. Sahneye Mira Soyluyu alıyoruz"

Dediğinde Ezgi bana bağırarak tezahürat etti. Ona gülerek sahneye çıktım. Arkada melodi çalmaya başladığında gözlerimi kapatıp müziği hissetmeye çalıştım ve söylemeye başladım

Anladım, sonu yok yalnızlığın.
Her gün çoğalacak.
Her zaman böyle miydi? Bilmiyorum...
Sanki dokunulmazdı çocukken ağlamak.

Alışır her insan alışır zamanla,
Kırılıp incinmeye.
Çünkü olağan yıkılıp yıkılıp,
Yeniden ayağa kalkmak.

Yalnızlığım yollarıma pusu kurmuş beklemekte.
Acılar gözlerini dikmiş üstüme nöbette.
Bekliyorum, bekliyorum, bekliyorum...
Hadi gelin üstüme korkmuyorum!