Lise Belası

28. "Sen Başıma Gelen En Güzel Şeysin"

Multimediada Berk ve Demir var iyi okumalar....

Mira

Gözlerimi yavaş yavaş açtım bilincim yerine gelmişti. Neredeydim ?
En son ne olmuştu?

Başımı yavaşça ovdum. Etrafıma daha dikkatli bakınca kollarımdaki kabloları farkettim. Ve başımda not alan doktoru. Evet şimdi hatırlamıstım !

Nefes alamıyordum sonrada bilincim kapanmıştı.

"Uyandın sonunda Mira "

Diye ses duyunca bana bakan doktora baktım. Ne oldu bana yahu bir söy

"Ne oldu bana ?"

"Iki gün önce size tehşis koyduk. Ve iki gündür uyuttuk. Hastalığınız ne yazıkki troit kanseri. ama bu diğer kanserlerden farklı sizin nefesinizle ilgili bir durum atlatabileceğiniz bir şey"

Dediğinde şok oldum. Ben kansermiydim. Ne zaman olmuştum? Nefes alamamamın tek sebebi bumuydu? Yada arada sırada geçirdiğim krizler bunun yüzündenmiydi?

Şuan yaşadığım duygu çok farklıydı. Ben artık diğer insanlardan farklıydım. Kanserdim . Bir süre sonra bu ilerleyecekti ve belkide...ölecektim.

"Yakınlarını çağırmamı istermisin?"

Doktorun sesiyle kendime geldim. Sadece kafa sallamakla yetindim.

Doktor çıktıktan bir süre sonra içeriye Abim Meriç girdi. Bana acı gülümsemesini yolladı ve yatağımın ucuna oturup elimi tuttu

"Nasılsın bücür?"

Bana böyle davranmaması gerekirdi. Acımaması gerekirdi

"Meriç bana böyle davranma"

"Nasıl?"

"Ya bak ben kanserim ama aynı ben işte bana acıyan bakışlar atma"

"Bak Mira tabikide öyle bir şey yok sadece üzüldüm tamammı. Seni öyle görüncede korktum. Sana acımıyorum"

Dediğinde ciddende öyle olduğunu anladım.

Demir nerdeydi acaba? Ona kızmıştım. Ama nefessizlikten kızgınlığımıda unutmuştum. Ne kadar sinirlensemde şuan galiba ona ihtiyacım vardı

"Meriç , Demir geldimi?"

"Seni o getirdi ve iki gündür uyumuyor. Artık nedense evine bile gitmedi"

Dediğinde mutlu oldum. Iki gün uykusuz kalmış beni beklemişti.

"Onu çağırırmısın?"

"Hayır"

"Neden?"

"Mira bana doğruyu söyle birşey demeyeceğim. Demirle aranda ne var hiç bir arkadaş iki gün birisi için uykusuz kalmaz"

Cidden zekiydi. Söylemeliydim.

"Biz Demirle beraberiz"

Dediğimde. Kafasını salladı. Ve gülümsemeye çalışıp gitti.

Sinirlendiği belliydi ama bu durumda olduğum için sesini çıkartmamıştı.

Biraz vakit girince kapıda Demiri gördüm. Meriç gibi bakmıyordu bana mutlu görünuyordu yada gözükmeye çalışıyordu.

"Miniğim"

Diye seslenmesiyle sesini ne kadar özlediğimi bir kez daha hatırladım. Aslında her şeyini özlemiştim.

"Demir"

Diye cevapladım. Onu tabi sesim hala kendine gelmemişti. Ağlamamak için kendimi zor tutuyordum. Duygularım karmakarışıktı. Kanser olduğumu öğrenmiştim. Ne tepki vereceğimi bile veremiyordum. Şaşkındım. Bir yandanda üzgün.