¤¤¤¤¤¤¤¤¤¤
Gökyüzü hiç olmadığı kadar sakindi bu gece. Anılar susmuş, beynimin içinde dönüp durmayı kesmişti. Olup olmadık yerde hüzünlendiriyordu geçen saat beni.
Kalabalık arasından sesler geliyordu. Kulağım duyuyordu fakat beynim almıyordu. Bomboş kalmıştı sanki hiçbirşey düşünemez durumdaydım. Dipsiz kuyu içinde boşluktaydı bedenim. Ölmeyi beklermiş gibi geçiyordu saat yüreğimde. Düşünsenize sanki benim için durmuştu zaman başkaları için devam ederken. Saat ilerliyor ama ben yerimde sayıyordum. İnsanlar saatin akışıyla birlikte hareket ederken ben bulunduğum zamanda sıkışmıştım.
Gökyüzü yorgun, gökyüzü de benimle, gökyüzü de zamanımda sıkışmış. Birtek onu hissediyor ve görüyordu gözlerim. Yıldızlar kayıyordu zamanla teker teker. Ama gökyüzü olduğu yerdeydi. Oda boşluktaydı belli ki. Belli ki gökyüzü de anılarını yoketmiş bu gece. Normalde anılarımızı saklardı yüreğinde. Yıldızlarda saklamıştı belli ki anılarımızı. İçini gülüşlerimiz ve gözyaşlarımızla doldurmuştu.
Bu gece ne çok yıldız kaydı günümden. Ne çok ümit soldu yüreğimde. Ne çok hayal uçup gitti penceremden. Bir hoşçakal bile demeden. Ansızın yokoldu hayallerim. Peki ya bu kadar yalnız yokoluş içinden bir umut doğar mıydı penceremden?
Bir sonu yeniden doğuşa çevirir miydi evren? Ya da kalır mıydı kursağımda gün YENİDEN.
YOU ARE READING
#Duygu Hazinesi#
ChickLitHissettiklerimiz... İnsanların bizi anlamayacağını düşündüğümüz şeyleri satırlara dökmez miyiz ? Yokolup gitmesinden daha iyidir satırlar da gizlemek duygularımızı. Hayatlarınızın her kesitindeki ruh hallerini yansıtıyorum.
