Bir insan kaç defa kırılır ki aynı yerden. Daha kaç kadeh de bogulmasi gerek anlamak için hayatı. Daha kaç yağmur gerek gökkuşağına varmak için. Daha kaç gönül kırıklığı, hayat yorgunluğu değmeli zamanlarıma ki yazmalıyım şu hayat denen romanı. Güzel şeyler , hep karanlık gecelerin en kuytusunda gizlidir derler. Daha kaç karanlık geceye göz yaşı bırakmalıyım?
Bu hayatın sonuna doğru, kaç adım atarsam şiirlerime konu olurdu mutluluk bilemiyorum. Sorun bende miydi? Ben mi yakalayamıyordum , yoksa fazla mı hızlı kaçıyordu benden.
Defterime yazdığım her buruk yazı, gözyaşlarım arasında yokoluyordu. Sorun aslında şu berbat düzendeydi. Biri kırılır, biri devam eder yoluna. Ne zaman değerin tozunu fazla kaçırırsan, o zaman kırılırsın işte en derinden. Gülümsemelerin bile acıyla harmanlandığı bir kış akşamında, bu yazıları yazarken, göz yaşlarımı da bırakırken masanın bir kenarına, anlıyordum ki satırlarıma değdiğin zamanların acısı geçmiycekti. Sadece tozlu sayfaların bir köşesinde , hafif silik bir yazıyla, gökyüzümdeki bulutları deşmeye devam edicekti.
Mutluluğu ne zaman yakalarım bilemiyorum, ama şimdilik gözyaşlarımı silip , anıları gökyüzünde kilitlemekten başka bir çarem yoktu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
#Duygu Hazinesi#
ChickLitHissettiklerimiz... İnsanların bizi anlamayacağını düşündüğümüz şeyleri satırlara dökmez miyiz ? Yokolup gitmesinden daha iyidir satırlar da gizlemek duygularımızı. Hayatlarınızın her kesitindeki ruh hallerini yansıtıyorum.
