Rüzgarlar son gücüyle üzerime esiyordu. Gözlerimden akan yaşları silerken, kendimi düşünmekten alıkoyamadığım gibi içimin acımasını da engelleyemiyordum. Sahilin kenarında yürürken içimi ürperten dalganın sesi kulaklarımı okşuyordu. Eğildim yere. Gözüme kestirdiğim ilk çubuk parçasıyla yazdım adını kumlara. Ben her yazdığımda dalga onu alıp götürüyordu. Ama yazmaktan usanmayan bendim işte. Tıpkı onu kaderime zorla kazımaya çalışmak gibi. Onun beni sevmediğini bildiğim halde hâlâ bir ümit onu beklemek gibi. Gözlerimde onu hapsetmek gibi. En azından her gece gözlerimde kapadığımda benimdi. Hayaller ne kadar güzeldi. Kaybettiğini sandığını bile az da olsa kazandırıyordu sana. Ama onun kokusuyla bütünleşmenin mutluluğunu verebilir miydi? Düşüncelerim arasında kaybolduğum gibi, onda da kaybolmuştum. Kendimi bulmak neden bu kadar zordu anlamazdım. Galiba o çok karmaşıktı. Bir labirente benzetiyordum şimdilerde onu. Bir kere onda kayboldum ya kurtulmak çok zor geliyor. Gözlerimi denize çevirdim. Akan gözyaşlarım son kez yanağımla buluştu. Ve gözlerimi sildim. Denize daldım ölesiye. Gözlerimi kapatıp rüzgarın dalga sesine karışmasını dinledim. Sanırım kendimi en çok bu kadar yalnız hissedebilirdim.
YOU ARE READING
#Duygu Hazinesi#
ChickLitHissettiklerimiz... İnsanların bizi anlamayacağını düşündüğümüz şeyleri satırlara dökmez miyiz ? Yokolup gitmesinden daha iyidir satırlar da gizlemek duygularımızı. Hayatlarınızın her kesitindeki ruh hallerini yansıtıyorum.
