#Duygu Hazinesi#

Yaşasın hayatı doruklarına kadar yaşayan deliler!

Gökyüzünden akan huzur, damlıyordu kirpiklerime. Döndüm ve etrafa şöyle bir göz gezdirdim. Bir deli ben miydim? Herkes neden bu eşsiz huzuru sabote etmeye çalışıyor du ki? Ellerindeki şemsiyeleri almasalardı nolurdu. En fazla hasta olurlardı ki bence buna değerdi.

Aslında birtek ben deliydim. Bu hayatta herşeyi doruk noktasına kadar yaşamak gerek. Öyleyse alın elinize kitabınızı gidebildiğiniz kadar uzağa gidip uç noktalarda okuyun. Sevin sevebildiğiniz kadar. Bütün heyecanları, kırıklıkları, maceraları birbirine katın ve yaşayın. Hayat kısa , çok ama çok kısa. Ve biz hergün ömrümüzden bir gün daha veriyoruz şu hayat dedikleri saliselik kararlardan ibaret olan zamanlar çizelgesine.

Zaman seni yeniyorum!! Görmüyor musun yoksa? Ya da duymuyor musun kahkahalarımı? Yaşlandıramazsın beni asla. Ölmek kötü değilde, şu mutsuz ihtiyarlara dönmek çokta marjinal değil değil mi? Hani şu kaç yaşında koca bebek cümlesi var ya ben onu ölümüne kadar sürdüreceğime eminim. Beni ne durdurabilir ki? Hayata oturduğun yerden değer katamazsın ki değil mi ama ?

Öyleyse hadi kalkalım. Hadi gidip sevelim, sevelim ki dünyamız ışıldasın. Küçük süprizler... Kendimize ya da sevdiklerimize. Minicik ama özel anılar bırakalım hergüne. Değeri yıllarca katlanarak gitsin. En sonunda gülümseyişlerimize saklayalım onları.

Ve gelin birlikte bu hayata kocaman gülelim.