#Duygu Hazinesi#

Ben görünmez değilim

Hey beni duyan var mı? diye bağırdım. Sonra da gülmeye başladım. Odada kimse yoktu ki. Gerçi olsa ne değişicekti?

Beni hep takmazlardı. Tamam çirkindim, sivilcelerim çoktu ve şimşandım hadi ama benimde sevilmeye hakkım vardı. Herşeye rağmen.

Sonra kapı tıklandı. Annem "Kızım iyi misin?" diye bağırdı kapının ardından. "İyiyim... neden?" diye sordum. Gerçi iyi değildim ama olsun. "İçeriye girmeme izin var mı?" diye soru yönelttiğinde "Tabiki anne gel" demekten başka çarem yoktu.

Geldi ve oturdu yanıma. Saçlarımı eline aldı. Yandaki masadaki tarağı alıp saçımı taramaya başladı. "Saçların çok karışmış niye taramıyosun bal gözlüm" dedi. Saçımı tarasam ne olucaktı ki? Herhalimle çirkindim işte. "Anne bana bal gözlüm diyorsun ya hani niye güzelim demiyorsun? Niye sarışınım demiyorsun? Niye sadece gözlerim güzel ve geri kalanım bir hiç?" dedim annemin elinden saçlarımı çekerken. "Ayrıca saçlarımı da tarama zaten herhaliyle çirkinler"

Sonra yataktan kalkıp boy aynasına kendime acıdığım o aynaya birdaha baktım. Evet gerçekten de çirkindim. Neden öbür kızlar gibi olamıyordum ki?
Annem aynada tam arkamda belirince iç çektim. Annem bile çok güzeldi. "Kızım ben seni güzel bulmadığımdan veya saçlarını sevmediğimden değil. Gözlerin tıpkı babana benziyor ve o aramızdan ayrıldığından beri gözlerin beni hayata bağlıyor diyebilirim. Evet gitti ama arkasında seni bana armağan bıraktı. Bu yüzden benim için en güzel sensin."

Babamı hiç görmemiştim. Acaba nasıl biriydi. Keşke bir kere de olsa görseydim onu. Sanırım bu gece rüyalarıma konu olacak kişiyi tahmin etmek zor değil. "Uyumak istiyorum anne. Belki babamı görürüm. Ne dersin?" dediğimde annemin yüzünde buruk bir gülümseme gördüm. "Peki kızım iyi geceler" diyip beni yatağıma yatırdı. Sonra da ışıkları kapatıp "Seni seviyorum bal gözüm" dedi. Ve bu kelime ilk defa hoşuma gitmişti.