Yolun taşlarını izleyerek yürüyordum. Sahi nerdeydim ben? Bilmediğim yerlerde,bilmediğim bir zamandaydım sanki. İnsanlar bir değişikti. Yıllar öncesinden kalma kıyafetlerdi sanki üzerlerini örtenler. Köşedeki adam hayatında ilk defa küçük bir kız görmüş gibi bakıyordu. Karşıdakı çiçekçi kadın gözleriyle konuşuyordu sanki ama hangi dildeydi?
İşte tam o sırada gözüme benim gibi bir küçük kız çocuğu takıldı. Bana çok benziyordu. Her insan çift yaratılır derlerdi.
"Merhaba adın ne?" dedim yanına usulca otururken. Gözlerine baktığımda kendime bakıyordum. Bana bir ayna oluyordu şuan. Ama gözlerinde sadece kendimi görmüyordum. Hislerimi, duygularımı da yansıtıyordu sanki.
"Benim adım Aslı dedi. Aslı Cevik. Annemi kaybettim. Sende mi anneni kaybettin? Bu arada bana ne kadar benziyorsun" dedi. O an nerde olduğumu anlamıştım işte. Annemin küçüklüğüydü bulunduğum yer.
"Evet bende annemi kaybettim. Ama annemi kaybedeli 2 yıl oluyor." dedim. "Üzüldüm canım senin adın ne?" dedi. "Melek... Melek Çevik" dedim ağlamaklı sesimle. "Aa soyadlarımız aynı ne güzel." dedi.
"Sadece soyadlarımız aynı değil Anne" dedim "Ne annesi ben daha küçücük bir kızım" dedi. Gozlerimden yaşlar dökülürken bir yandan da yutkunmaya çalışıyordum. "Benim Anne. İleride benim gibi bir kızın olucak. Senin küçüklüğüne benzeyen. Bu benim rüyam." diyip ona sarıldım. Annemin kokusunu hissettiğimde gözlerimdeki yaşların daha da aktığını farkettim. Gözlerimi yumdum ve daha sıkı sarıldım. Gözlerimi açtığımda ise gördüğüm tek şey oyuncaklarla dolu dört duvardı.
YOU ARE READING
#Duygu Hazinesi#
ChickLitHissettiklerimiz... İnsanların bizi anlamayacağını düşündüğümüz şeyleri satırlara dökmez miyiz ? Yokolup gitmesinden daha iyidir satırlar da gizlemek duygularımızı. Hayatlarınızın her kesitindeki ruh hallerini yansıtıyorum.
