Ölmek İçin Başka Bir Gün Seç

Bölüm 11 - Uyandım

Hala uyuyor mu ?

Nasıl hayatta kalabilmiş ?

Vücudu tüm ilaçları reddediyor .

Ama halen nefes alıyor .

Nabzı normal insanlara karşın çok hızlı . Makine algılarken zorlanıyor.

Hassas makineyi getirin .

Daha önce onun gibisini görmedim  .

Ne kadar da ufak .

Melek gibi gözüküyor .

Çok güzel .

Şimdi bunun sırası değil .Çok kan kaybetmiş .

Ne yapmamız gerekiyor ? Tedaviye uymuyor . O  , ne normal insanlara ne de süperlere benziyor.

Demin bir şey mi dedi ?

Sayıklıyor .

Ne diyor ?

Anne..Anne...

Hareket etti.

Sağ tarafına dönmeye çalışıyor . 

Yarasını tamamen kapamayı başardım .

.........

Anne acıyla nasıl baş etmeliyim ? Bana hiç anlatmadın . Anneler çocuklarına her şeyi öğretmez mi ? Bana bunu öğretmen gerekmez mi ? Korkmalı mıyım ? Neden yalnızım ? Neredesin ? 

Işık sadece düştüğü yeri aydınlatır . Kaybedilenler geçmişte kalır . İnsanlar doğar . Ne güzel bir olaydır . Herkes mutlu olur . Ölümde doğum kadar normaldir . Neden o zaman herkes üzülür ? Bunun cevabı çok basittir . İnsanlar elde etmeyi sever . Yaşam varlıktır ama ölüm yokluktur . Gidenler geri gelmez . İnsanlar o kadar bencildir ki kaybettikleri şeyi kendileri zan edecek kadar bağlanırlar . Sevgi budur . Sevgi bir duygu değildir . Bir sözdür . Bir yemin... Sevdiğini söylersin ve buna inanırsın . İnançtır sevgiyi doğuran . Çoğu sevgi biz daha doğmadan bize aşılanır .Bazende sonradan , sevdiğinden olan bir şeye . Zaten onu sevmen gerektiğini kendine daha o doğmadan aşılarsın . Bazen bir sokakta görürsün ve güzelliğine vurursun . Onun üstünlüğüne . Kendini böyle kandırırsın . 

Bizler sevginin varlığına inandırılmış varlıklarız . Sevgi sadece sen onun varlığına inandığın sürece vardır .

Peki ya sevgi bizi terk ederse ? Acı...  Acı...  Acıyor anne...

.........

Bir çok ses var . Ne söylüyorlar anlamıyorum . Işık var . Beyaz . Bunu biliyorum çünkü gözümü yakıyor . Parlak . Sanki üstüme tutulmuş bir spot ışığı gibi . Bir yanma var . Ne olduğunu bilmiyorum . Sesler artıyor . Ne olduğunu anlamak istiyorum . Olmuyor . 

Zaman ağır ağır ilerliyor . Her saniye tıklamasında algım daha fazla artıyor . Beyaz bir odadayım . Her yer beyaz . Beyaz ışık , beyaz oda . Ama canım acıyor . Sanki yanıyorum . Cennet dedikleri yerde mi acılı olmak zorunda . Hiç duyduklarım gibi değil . Ya da cehennemdeyim . Cennete gidebilecek kadar iyi olmadığımı biliyordum . Yoksa onlar da burada olurdu değil mi ? Şuan annem başımı okşuyor , babamda ufak bir ninni mırıldanıyor olurdu . 

Her şey giderek netleşiyordu . Cehennem için fazla beyaz ve hastanemsi bir yerdeydim . Seslerin sahipleri de netleşiyor. 

Yüce Tanrım kendine geliyor.

Hayır bu kadar çabuk olamaz .

İşinizi hemen bitirin.

Ben : Ne işi ?