Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 14|

Het duurde even toen ik weer bij zinnen was gekomen. Daniel, wat was er mis met hem?
Wat had Jackson tegen hem? Waarom moest ik hem laten weten waar ik uithing? Wat bemoeide Jackson zich mee?

Ik haalde mijn handen door mijn haren en sloot mijn ogen. Wat deed hij toch met me. Ik wilde alles van hem hebben, ik wilde iets hebben wat ik nooit kon krijgen. Hij was mijn mentor, hij was verboden terrein. Wanneer drong het nou eens tot me door. Ik moest me focussen op mijn stage, dit was mijn droom, die mocht ik niet weggooien.

Ik zat versteend op mijn stoel, terwijl Selena naast me kwam zitten.

'Gaat het Aimée?' Vroeg ze zachtjes, ze schoof wat dichter naar me toe en bestuurde me aandachtig.

Ik keek op, 'heb je misschien koffie?'

Ze glimlachte en gaf me een warme koffie beker aan. De heerlijke geur vulde mijn neus en ik kon weer ontspannen. Toch voelde ik me slapjes, dat kwam grote deels door de honger, maar ook Jackson maakte me verstreek. Wat was ik een ongelooflijk emotioneel wrak.

'Wil je me vertellen over de vorige stagiairs?'

Selena's ogen werden groot en ze keek me verschrikt aan.

'Daar mag ik helaas niets over zeggen', zei ze gehaast. 'Dat is privé'.

Ik nam een slok van mijn koffie en reageerde niet. 

'Aimée?'

'Heb je werk voor me?' Vroeg ik een tikkeltje te bot.

Ze knikte verslagen en stond op. Even later kwam ze terug met een stapel papieren en liet ze met een plof voor me neus vallen. 'Wil je deze bekijken en op datum soorten?'

Ik knikte en ging gelijk aan het werk. Tussen door liep Selena heen en weer, dan achter haar computer, en daarna aan het bellen. Ze had het druk volgens mij. Ergens bewonderde ik haar wel, ze deed veel voor het hotel. Zonder haar waren ze nergens.

Pas na een lange tijd was ik klaar. Terwijl ik de papieren netjes op de goede volgorde aan de kant schoof, was Selena druk aan het typen. 'Zal ik helpen?' Bood ik beleefd aan. Selena mompelde wat en raasde met haar vingers over het toetsen bord. 'Wil je misschien dit keer lunch halen? Het is namelijk intussen al twaalf uur geweest'.

'Natuurlijk'. Ik pakte mijn jas van de kapstok en vertrok. Selena was zo druk dat ze het geen eens merkte.

Dit keer nam ik niet de lift, maar ging ik met de trap. Ik had dan tenminste nog een beetje beweging op een dag. Thuis had ik de trap afgerend, maar met deze hakken ging dat niet. En ik wilde me zeker niet blesseren. Op een relax tempo liep ik naar beneden, terwijl ik bedacht waar ik het best een lekker lunch van vandaan moest halen. Ik wist niet zo goed wat hier in de buurt was, dus toen ik beneden aan kwam ging ik naar het receptie meisje, die toch niks aan het doen was.

'Hé mag ik je misschien iets vragen?'

Het meisje keek op en glimlachte naar me. Waarschijnlijk wist ze wie ik was. 'Natuurlijk mevrouw Ross'. En inderdaad ze kende me. 'Waar kan ik het best lunch halen?'

Haar wenkbrauwen schoten omhoog, ze had deze vraag zeker niet verwacht.
'Selena gaat altijd naar de bakker hier twee straten verder, maar als u gelijk rechts gaat dan zijn er ook meerdere winkels en restaurants tot u beschikking'. Legde het meisje opgewekt uit.

Bedankt...?' Ik keek haar vragend aan.

'Leila', zei ze gauw.

'Bedankt Leila'. Ik draaide me om, maar opeens schoot me iets te binnen. 'Zal ik ook iets voor jou meenemen?'

Leila schudde haar hoofd, 'nee bedankt Miss, Mia en ik eten zomenteen samen'.

Mia, het meisje waarvan haar vader was overleden. Het meisje dat zich kwam excuseren bij Jackson en Selena, het meisje wat ik al in geen tijden meer had gezien. Wat had ik eigenlijk toch medelijden met haar. Het leek namelijk zo alsof ik hier anders werd behandeld dan de rest.