Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 34|

Had ik al gezegd dat naast Jackson wakker worden geweldig was? Zijn benen zaten verwikkeld met de mijne, en zijn adem blies tegen mijn achterhoofd. Hij had zijn armen strak om me heen gewikkeld, alsof hij dacht dat ik weg zou lopen als hij me los liet. Dat was dus echt niet aan de orde. Ik draaide me om zo ver als ik kon en keek op de klok naast mijn bed. Het was half negen 's ochtens, ik was op een perfect tijdstip wakker geworden. Zo stil mogelijk probeerde ik me los te wrikken uit zijn houdgreep, maar hij kreunde en trok me terug tegen zich aan.
'Jackson', mopperde ik.
'Aimée', mompelde hij slaapdronken terug. 'Het is vakantie, laten we nog een paar minuutjes blijven liggen'. Het liefst was ik op zijn voorstel ingegaan, maar aangezien ik Selena beloofd had om op tijd op kantoor te zijn moest ik nu echt gaan. 'Het spijt me Jackson, ik moet werken'.
Zuchtend kwam hij overeind en trok mij met zich mee. 'Hoe lang ben je nu al mijn vriendin?' vroeg hij serieus. Mijn wenkbrauwen schoten omhoog, 'twee weken?' Ik wist geen eens de precieze datum, en voelde me op dit moment een slecht mens. 'Nee drie toch?' zei Jackson met een bijdehante grijns op zijn gezicht. 'Ik ben tel kwijt, nu al', grinnikte ik als een pubermeisje van 16. Hij trok me tegen zich aan en kuste me innig. 'Het maakt me niet uit hoe lang je nu mijn vriendin bent, als je het maar blijft'. Dat veroorzaakte een warm, en prettig gevoel van binnen. Zo hard mogelijk probeerde ik niet te grijnzen van oor tot oor, maar dat koste nog verdomd veel moeite. 'Ik hou van je Jackson', kreeg ik er net uitgeperst. Jackson wreef met zijn duim geruststellend over mijn wang. 'En ik hou van jou'.
Hoe we op dit emotionele moment waren gekomen, wist ik niet.

Terwijl ik me in een kokerrok hees, was Jackson aan de telefoon. Aan zijn hele houding te zien, was hij zwaar geïrriteerd en hij liep heen en weer te ijsberen door mijn kamer. Het liefst was ik naar hem toe gelopen om hem te kalmeren, maar dat leek me op dit moment niet een heel strak plan. Nadat ik mijn make-up had gedaan, was Jackson klaar en sloeg hij zijn armen om me heen. 'Wie was dat?' vroeg ik. Hij mompelde wat onverstaanbaars en begroef zijn gezicht in mijn haar. 'Jackson?'
'Niemand', antwoordde hij, duidelijk mijn vraag ontwijkend. Ik zuchtte en deed een stap naar achter. 'Moet ik me zorgen maken?' Jackson glimlachte naar me, 'nee schatje, alles onder controle'.
'Zeker?'
'Zeker', hij kuste me vlug voordat hij van me weg liep, naar de woonkamer.

Dit keer reed ik niet met hem mee naar het hotel, maar ging ik zelf met mijn eigen auto. Jackson moest na werk nog ergens anders heen, voordat hij naar mij toe zou komen.
Het was raar om op zaterdag te werken. Selena leek nog meer gestrest dan eerst, en snauwde zelfs een keer naar me, waarna ze gelijk haar excuses aanbood. Ik glimlachte alleen maar, en vertelde dat het oké was. Ik snapte het maar al te goed dat ze het druk had, want er was veel werk aan de winkel. Aangezien iedereen in de vakantie door werkte behalve ik, moest ze meer dingen regelen dan anders. Ik probeerde zoveel mogelijk te helpen, zo ver dat kon.
'Wil je alsjeblieft even naar de receptie lopen om dit af te geven?' vroeg Selena, die me een stapel papieren in mijn handen drukte. Ik knikte en liep al naar de deur. 'Wacht! Wil je gelijk lunch halen?'
'Ja natuurlijk!' zei ik en gauw griste ik mijn jas mee.
Onderweg naar de balie kwam ik Jackson tegen, die gehaast langs me voorbij liep. Ik vroeg me af waarom hij zo panisch de afgelopen tijd deed, maar of hij me dat ging vertellen was nog maar de vraag. Ik maakte me zorgen om hem, want het leek wel alsof er problemen waren met het hotel, en dat zou verschrikkelijk zijn. Misschien moest ik het aan Will vragen.
'Hoi Leyla'.
Ze stond met een pen in haar hand ijverig te schrijven, toen haar hoofd op zwiepte toen ze mijn stem hoorde. 'Miss Ross, waarmee kan ik je helpen?' vroeg ze beleefd.
'Ik kom dit alleen even af geven'. Ik legde de stapel papieren voor haar neus. 'Ik weet niet precies wat het is, maar hopelijk ligt het hier zo goed?'
'Ja zeker miss, ik zal het gelijk op de goede plek leggen', zei Leyla en ik glimlachte naar haar waarna ik weg liep. Ik moest nog lunch halen, en had nog een half uur.

Het was druk bij de bakker waar ik twee tonijn sandwiches wilde halen. Er stond een rij tot buiten de winkel en ik zat er middenin. Twee meisjes achter de toon bank, haastte zich van hot naar her, en ik geloofde dat ik de zweetdruppels op hen hoofden zag staan. Er zuchtte voor me een oudere man, die ongeduldig op zijn horloge keek. Ook ik werd ongeduldiger, want als ze niet opschoten had ik straks geen eten, wat me niet bepaald blij maakte. 'De tonijn is helaas op!' Hoorde ik een van de meisjes roepen die hier werkten. Ik kon mijn ergernis bijna niet meer verdringen; ik moest mijn uiterste best doen, om niet te ontploffen.
Plots voelde ik een hand op mijn schouder, en gelijk draaide ik me om. Ik keek in een bekend gezicht, die ik in tijden niet had gezien. 'Fabian', zei ik licht verbaasd. Hij glimlachte warm naar me. 'Hoi Aimée, leuk om je weer eens te zien'.
'Insgelijks', aan mijn stem was te horen dat ik nog een beetje overdonderd door zijn verschijning was.
'Zeg eens Aimée, hoe gaat het er mee?' Zijn glimlach veranderde in een lichte grijns. 'Goed', antwoordde kortaf. 'Met jou?' Waarom voelde het zo verdomd ongemakkelijk om met hem te praten?
'Ook goed'.
Waar dit gesprek heen ging wist ik niet, en het kon me ook een worst wezen. Hij liet zijn blik langs mijn lichaam glijden; ik rilde. 'Ik vind het jammer dat onze date nooit is doorgegaan', zei hij met kleine pret ogen. 'Want weet je? Ik breek bijna nooit een belofte'.
Ik wilde met mijn ogen rollen, want ik had nooit iets gehoord van een belofte. 'Sorry', zei ik maar om te reageren op zijn opmerking, die me toch koud liet. 'Ik vind het ook jammer, maar er zijn vast genoeg meisjes die in de rij staan voor je'. Dat meende ik, want Fabian was knap, gecharmeerd en had een mooie lach.
'Is dat zo?'
Ik snoof, 'natuurlijk is dat zo'. Zijn glimlach veranderde in een ontdeugende lach. 'Ik zal het maar als een compliment opvatten dan'.
'Ja', zei ik op het moment dat ik aan de beurt was om mijn bestelling te kunnen doen. Ik had verwacht dat ons gesprek nu afgelopen was, maar daar dacht hij blijkbaar anders over. Fabian stond akelig dichtbij, terwijl ik aan het meisje achter de toonbank kon vragen of ik van haar twee broodjes gerookte kip mocht. 'Geef me nog een kans', vroeg Fabian, nu toen ik weer even beschikbaar was om tegen te praten. 'Nee', was mijn antwoord. Ik was erg zeker van mijn zaak, je kon eenmaal niet met iemand op date, terwijl je al bezet was. Snapte hij dat niet?
'Oké geen date, wil je dan vriendschappelijk wat gaan drinken?' Hij stond licht voorover, in elkaar gedoken, alsof hij in een keer verlegen was geworden. Zijn ogen spraken anders dan een halve minuut geleden en dat verraste me. Misschien was ik gewoon zwak, daarentegen een vriendschappelijk iets kon toch geen kwaad?
'Goed dan, we gaan wel wat drinken', gaf ik schoorvoetend toe. 'Wanneer zou je kunnen?' 'Vanavond?'
'Ik-', nog voordat ik mijn zin kon afmaken, hield ik mijn mond. Ik kon me niet meer bedenken of ik met Jackson een afspraak had gemaakt voor vanavond ja of nee, maar ik wilde het liefst zo snel mogelijk van Fabian afkomen, en dat was maar op een manier mogelijk. Ik ging met Fabian deze avond wat drinken en Jackson maar even aan de kant schuiven. 'Ik zie je vanavond wel', zei ik met lichte tegenzin.
'Uitstekend, dan haal ik je om 21:00 op'. Hij gaf me een kneepje in mijn arm, draaide zich toen om en verliet de bakker, zonder überhaupt een broodje te hebben gehaald. Ik bleef verbijsterd achter en moest alles even tot me laten bezinken.

Terwijl ik de broodjes in mijn linker hand vast had, had ik mijn telefoon aan mijn oor met mijn rechter hand. April was enthousiast over haar date aan het praten, terwijl ik nog geen idee had met wie ze was gegaan. Voordat ze kon ophangen, overviel ik haar met de vraag: 'April, met wie ben je nou op date geweest?'
Het viel stil aan de andere kant van de lijn, en even dacht ik dat ze de hoorn er op had gegooid. 'April?'
'Ik denk niet dat je hemt kent', zei ze twijfelend. Ik zuchtte ongeduldig en vond het overdreven dat ze het niet wilde vertellen. 'Kom op, je kunt me vertrouwen. Als je wilt dat ik het niet tegen niemand vertel mag je dat heus zeggen'.
'Ik wil gewoon even wachten totdat ik zeker weet dat het niet zomaar iets was, tot ik zeker weet dat hij echt interesse in mij heeft'.
Ik moest nadenken wat ik ging zeggen, wilde ik haar overhalen om het toch tegen me te vertellen. 'Ik kom over ongeveer twee uurtjes naar huis, dan mag je me alles vertellen over die mysterieuze jongen waarover je onzeker bent'.
Dat leek de doorslag te geven want vrijwel meteen stemde ze er mee in. Ik hing op en het enige waar ik aan kon denken was dat ik Selena moest helpen.
Toen ik klaar was met werken, kwam ik Jackson tegen in de gang. Hij had een grote glimlach op zijn gezicht, en even had ik de neiging om Fabian af te zeggen en de avond met Jackson te spenderen. Waarom ik dat simpel weg niet deed was, omdat ik voor eens en altijd van Fabian af wilde zijn. 'Ik heb goed nieuws!' zei hij verrassend blij nadat hij me had gekust. Ik trok een wenkbrauw op, 'hoezo?'
'We hebben waarschijnlijk de dader gevonden van de fraude'. Even wist ik niet waarover hij het had, toen hij zei: 'Je weet wel, de niet plaatsgevonden transacties?'
'Oh god ja, wie is het?' Ik keek in zijn ogen, zoekend naar een glimp van de waarheid. 'Dat kan ik nog niet vertellen'.
Ik fronste, 'je weet dus nog niet precies wie het was?'
Hij knikte, 'klopt'. Tussen het praten door liepen we naar de uitgang. 'We zitten er bovenop, maar het lijkt alsof er meerdere personen in betrokken zijn waardoor het nog lastig is om een conclusie te trekken'.
'Wat voor soort personen zijn het?' vroeg ik nieuwsgierig.
'Tot onze verschrikking mensen van onze leeftijd', zei hij; dat veroorzaakte nare gevoelens en een hoop vragen. Wat zou de reden kunnen zijn om te 'stelen' van een hotel? Hoe konden mensen van mijn leeftijd zulke rare ideeën hebben?
Nog voordat ik mijn auto kon instappen om naar huis te gaan, hield Jackson me tegen. 'Schatje', zei hij verleidelijk. Die toon was niet te negeren en zijn ogen vonden de mijne. 'Laten we vanavond lekker niks doen, op de bank een filmpje kijken met een wijntje erbij'. Ik slikte een grote brok weg en durfde nauwelijks iets te zeggen. Ik ging hem teleurstellen en dat voelde verschrikkelijk. 'Ik kan helaas niet', fluisterde ik verontschuldigend. Hij keek me vragend aan, 'wat bedoel je?'
'Ik kan niet, ik ga met..' Ik moest snel iemand anders bedenken dat Fabian, anders zou hij uit zijn vel springen, geen twijfel mogelijk. 'Legolas uiteten', zei ik. Jackson kneep zijn ogen tot spleetjes, 'wat moet je met Legolas?' Hij spuugde de woorden zomaar uit. Ik had een vermoeden dat hij jaloers was, maar daar had hij dan ook alle recht voor. Ik ging inmiddels van drinken met een andere jongen, Fabian nota bene. Ik wist niet wat me bezielde en kreeg al steeds meer spijt van mijn keuze.
'Wanneer zien we elkaar dan?' vroeg Jackson.
'Morgen oké? We gaan dan niet werken en er een leuke dag van maken, goed?'
Hij knikte, boog zich voorover voor een laatste kus en liep toen naar zijn eigen auto.

________________________________________
Ik weet dat het lang heeft geduurd voordat er een nieuw hoofdstuk online kwam, maar ik heb nog steeds een enorm writterblock. Geen idee waarom.... misschien door school ofzo, alleen kan ik er nu niet veel aan doen. Hopelijk verdwijnt het writtersblock snel, want ik hoef nog maar een aatal hoofdstukken te schrijven en dit boek is uit!
Nou dan was dit mn verhaaltje wel weer,
gauw tot een volgend hoofdstuk!
Kusjes

Ps: laat weten wat je van het hoofdstuk vond :)

~Love Tian❤️