Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 21|

Zodra we buiten op de parkeerplaats waren kwam alles naar boven drijven. Warme tranen brandde achter mijn ogen maar ik verbad mezelf om te huilen. Ik voelde dat mijn hele lichaam trilde terwijl ik mijn hand tot een vuist balde om mezelf onder controle te houden. Jackson liep een meter voor me en keek steeds om zich heen of er geen politie in de buurt was. Kippenvel trok over mijn armen en ik besefte dat ik mijn jas op de tribune had laten liggen. Ik zou mijn favoriete rode jas waarschijnlijk nooit meer zien. Het was buiten al donker en een ijzige wind stak op. Automatisch sloeg ik mijn armen om mijn lichaam en volgde Jackson naar zijn auto toe die nog een stukje verderop stond.

Hij draaide zich plotseling om en ik botste per ongeluk tegen hem op. 'Sorry', zei ik vrijwel meteen. Hij pakte me bij mijn schouders vast en bestuurde mijn gezicht. 'Gaat het?' Vroeg hij, zijn stem was zacht met een schor randje. Ik knikte en keek naar mijn schoenen die opeens heel interessant waren. Nog steeds voelde ik me licht ongemakkelijk bij hem. 'Hé het komt goed', stelde hij me gerust terwijl hij met zijn vinger mijn hoofd omhoog duwde zodat ik hem wel aan moest kijken. 'Kom, ik breng je naar huis'. Met zijn warme hand op mijn rug en zijn veilige lichaam tegen het mijne bracht hij me naar de auto. Dit keer was het niet zijn Porsche maar een grote Range Rover Evoque. Het verbaasde me steeds hoeveel geld hij eigenlijk wel niet had. We stapte gauw in en zonder een woord met elkaar te wisselen, zette hij de verwarming hoog en scheurde het parkeer terrein af.

Na een klein halfuurtje stonden we voor mijn huis en bracht hij me naar de voordeur. Ik zag de auto van April nergens en ik maakte me ongelooflijk veel zorgen over haar. Totdat er een berichtje binnen kwam.

Aimée!! Is alles goed? Waar ben je? Ben je veilig? Alsjeblieft stuur me een smsje, ik ben zo ongerust!!! Het spijt me verschrikkelijk van alles, het had niet mogen gebeuren. Ik ben nu bij een goede vriend van mij die daar ook was. Alsjeblieft laat weten waar je bent, en of je nu niet in de cel zit!

Gauw stuurde ik haar een bericht terug. Godzijdank zat zij niet in de bak.

Met mijn gaat alles goed April, ik ben ontkomen zonder opgepakt te worden en Jackson heeft me veilig thuis gebracht. Het spijt mijn ook, we moeten praten.

Ik stopte mijn telefoon terug in mijn broekzak en keek op naar Jackson. Zijn ogen twinkelde en leken in het donker bijna zwart. Ik liet mijn blik verder naar beneden zakken en nam hem helemaal in me op. Zijn brede schouders die verstopt zaten achter zijn vrije tijd kleren -spijkerbroek, zwart shirt en een leren jasje-, zijn gespierde borstkas, alles. Ik wilde hem aanraken en koesteren, ik kon me bijna niet meer inhouden om zijn lichaam te kunnen verkennen. 'Waarom was je daar?' Vroeg ik met een zachte stem waardoor hij me nauwelijks kon horen. Ik durfde het eigenlijk niet te vragen, maar ik had recht op antwoorden. Hij hield zijn mond dicht; zijn lippen vormde een strakke rechte lijn en keek schuin langs me heen. Ik zuchtte zachtjes en maakte de voordeur open waarna ik zijn hand vast pakte en hem mee naar binnen nam.

We liepen door tot in de keuken tot we tegen het aanrecht stonden. 'Ik wil antwoorden', zei ik en ik probeerde serieus te klinken wat eerder overkwam als een onzeker meisje. 'Waarom was je daar', mijn stem trilde niet meer en ik hief mijn hoofd. 'Je weet waarom ik daar was, nu wil ik het van jou weten'. Jackson sloot zijn ogen en haalde diep adem. Hij deed een stap naar achter en zijn ogen vonden de mijne. 'Ik ga je iets vertellen...' Begon hij en ik voelde me zenuwachtig worden. Wat voor geheimen had hij?

'Ik ben een vechter Aimée', fluisterde hij gebroken. 'Ik boks tegen andere mensen, alleen maar omdat ik.... Dat weet ik eigenlijk niet zo goed'. Zijn ogen twinkelde niet meer en werden duf. Hij leek zo ongelukkig, terwijl zijn houding iets heel anders uitstraalde. Hij stond met zijn voeten iets uit elkaar, licht naar me toe gebogen en zijn schouderbladen naar achter getrokken. 'Ik moest mijn gevoelens kwijt', ging hij verder met zijn verhaal. 'Nadat mijn moeder overleed, 6 jaar geleden, begon het. Drinken deed ik al maar roken, wiet, drugs niet. Het liet me haar vergeten, al mijn pijn'. Ik beet op mijn lip, zo hard dat ik bloed proefde. Ik had medelijden met hem, ook al zou hij dat niet willen. Ik had het toch. Hij was zo beschadigd de afgelopen jaren, hij was zo geraakt dat hij de verkeerde kant op ging. 'En je vader?' Vroeg ik voorzichtig. Hij haalde zijn schouders op. 'Hij wist het niet. Ik deed gewoon mijn best voor het hotel, ik zorgde ervoor dat het nog beter ging lopen, elk jaar een nieuwe stagiair, nieuwe meubels, ik nam Selena aan die ons heel erg heeft geholpen. Maar alleen met mij ging het slecht'. Hij haalde diep adem en zijn ogen leken de mijne te doorboren.