Jacksonville Kingsize

|Hoofdstuk 27|

Om kwart voor drie stonden we voor ons huis. April negeerde ons compleet alsof we niet bestonden en strompelde het huis binnen. Ik liep achter haar aan met Jackson op mijn hielen. 'Ik ga naar bed', mompelde ze en verdween naar haar kamer. Ik zei niks en ging zwijgend bij het aanrecht staan. Jackson hield zijn hoofd schuin en bekeek me voorzichtig van een afstandje. Ik wist niet zo goed wat ik moest denken of voelen. Op een of andere manier wilde ik naar hem toe gaan om hem te zoenen en te liefkozen, maar een andere gedeelte zei dat ik hem moest laten weten dat ik dit niet pikte. Waarom was hij zo overbezorgd? Waarom kon ik niet mijn eigen ding doen zonder iemand achter me aan te krijgen?

Zijn blik stond onderzoekend, hij scande me van top tot teen en probeerde me te peilen. Ik zorgde ervoor dat mijn gezichtsuitdrukking neutraal stond. 'Aimée', zei hij. Zijn stem was hees en verwelkomend. De drang om naar hem toe te gaan en me volledig op hem te storten was zo groot dat ik mijn handen tot een vuist balde. 'Jackson', zei ik. Ik voelde me opgesloten in een kleine cel, waarin ik totaal geen controle had. Ik wilde naar hem schreeuwen totdat hij toe zou geven dat hij fout zat, maar dat durfde ik niet. Ruzie lost niks op, nu niet en nooit niet. Jackson kwam langzaam, met voorzichtige stappen op me af lopen. Ik klemde het aanrechtblad tussen mijn vingers. Zijn handen vonden mijn middel en hij trok me tegen zich aan. Hij wist wat voor invloed hij op me had.

'Je bent nu van mij Aimée', fluisterde hij vlak bij mijn oor. Een siddering trok door mijn lichaam heen. 'Ik zal er alles aan doen om je bij me te houden, vergeet dat niet'. Ik wilde tegen hem in gaan dat ik van niemand was, maar ik kreeg er de kans niet voor. Hij pakte mijn gezicht beet en kuste me recht op de mond. Mijn lippen weken hongerig van elkaar af en mijn tong viel de zijne aan. Ik likte over zijn onderlip, terwijl ik me aan hem vast klampte. Ik weet niet wat me overkwam, dit gevoel wat zich diep in me plaats vond was heerlijk niet te beschrijven. Ik hield van hem en dat ik ging hem laten zien ook. Plotseling tilde hij me op en ik sloeg mijn benen om zijn middel heen. Ik was geen eens bang dat April ons kon horen, want zij was vast diep in dromen land. Jackson legde me met mijn rug op de bank en kwam boven me hangen. Zijn handen waren overal, in mijn haar, onder mijn shirt en langs mijn zij.

Ik hijgde verlangend in zijn nek. Jackson grinnikte voordat hij zijn lippen tegen mijn kaak drukte. Automatisch kantelde ik mijn hoofd naar achter, waardoor mijn hals beter bereikbaar was. Hij speelde met mijn lichaam en geest, ik gaf me volledig aan hem over. Jackson trok mijn shirt uit, zijn pupillen werden donkerder. Ik kreunde toen zijn handen naar beneden afdwaalden. Tot ik weer bij zinnen kwam, ik was boos op hem. Ik duwde hem een stukje van me weg en kroop onder hem uit. Beschaamd sloeg ik mijn handen om me heen. Ik wende mijn gezicht af, zijn blik had verbaasd moeten zijn. 'Ga alsjeblieft weg', smeekte ik hem. Ik voelde me verschrikkelijk nu ik hem had afgewezen. Hij stond op, ik deed een stap de andere richting op. Het ging me niet zo zeer om de onenigheid, maar om het feit dat ik zelf zwak was. Ik had hem terecht moeten stellen dat hij me niet zo moest controleren, alleen had ik me zo laten meeslepen dat ik mezelf niet meer in hand had. En dat knaagde gewoon aan me.

'Aimée, het spijt me', hoorde ik Jackson zachtjes zeggen. Ik moest mijn uiterste best doen om niet een tranen uit te barsten. Het deed pijn om me van deze kant te laten zien. 'Ik ga naar bed', deelde ik mee, trok mijn t-shirt weer aan, en liep mijn kamer toe. Jackson pakte mijn arm arm en trok me tegen zich aan. 'Ik laat je niet zo gaan'. Ik begon te huilen en lelijke snikken verlieten mijn mond. Hij wreef geruststellend over mijn rug, terwijl ik mijn gezicht in het kuiltje bij zijn sleutelbeen duwde. Hoger kwam ik niet. Ik probeerde me al een tijd lang sterk te houden, maar dit was het moment dat het te veel werd. Het verlangen van mijn ouderlijk huis kwam weer terug. Ik had geen heimwee, alleen leek dat nu van wel. De hele situatie was uit de hand gelopen. Met Jackson, April, Legolas en zelfs Fabian. Het was tijd om alles op een rijtje te zetten.