Royal Secret

Κεφάλαιο 3

*............................................*

Τρέξε ..... το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ και να έχω στο νου μου, λέγοντας το συνέχεια, ξανά και ξανά από την στιγμή που φίλησα τον Ρίτσαρντ και μετά τον έσπρωξα με δύναμη από πάνω μου. Την στιγμή που δεν περίμενε τίποτα από όλα αυτά. Ήταν η στιγμή που ήταν πιο αδύναμος σαν να είχε όλους τους φράκτες που τον κρατούσαν να με δει σαν κάτι άλλο εκτός από κάποιο κακό ών, κατευασμένους.

Ωστόσο δεν το είχα φανταστεί ποτέ πως το πρώτο μου φιλί θα ήταν.... έτσι. Κάνοντας ότι μπορώ για να σωθώ. Πίστευα πως θα ήταν από αγάπη, όχι για να χτυπήσω κάποιον εκνευριστηκά όμορφο! Θεοί τι σκέψεις κάνω; Συγκεντρώσου Μία πρέπει να φύγεις από εδώ και γρήγορα. Νυχτώνει όντως και πρέπει να βρω το πιο κοντινό χωριό γιατί αλλιώς το πιο πιθανό είναι να περιπλανιέμαι χαμένη μέσα στο δάσος. Δεν θα πρόκειται να ξανά πάω σε αυτό το σπίτι.

Ποσό μετανιώνω που παράκουσα τα λόγια της μητέρας μου. Τόσες φορές που με συμβούλευε και δεν την άκουγα.... είχε δίκιο δεν ξέρω το κακό που υπάρχει πίσω από τους τοίχους του κάστρου.

Οι γυμνές μου πατούσες άρχισαν να πονάνε φρικτά από όλα τα σκληρά και αιχμηρά κλαριά και πέτρες που βρίσκονταν στο έδαφος. Ήταν ένα συναίσθημα που δεν είχα χρειαστεί να το νιώσω στο κάστρο. Να με καίνε τα πόδια μου από την κούραση, να θέλω να σταματήσω και να μην μπορώ. Τώρα ξέρω πως νοιώθουν οι στρατιώτες όταν πολεμάνε για κάτι που δεν είναι δικό τούς και τρέχουν για την ζωή τους. Πως νοιώθουν οι υπηρέτες όταν καθαρίζουν όλο το κάστρο και αν δεν τελειώσουν δεν θα κοιμηθούν. Πως νιώθει η Νάταλι ...μα ποτέ δεν θα μου πει όχι σε οτιδήποτε τρελό και αν της ζητήσω ότι ώρα και να είναι.

Ποσό θα ήθελα να κρυφτώ κάπου έτσι είχα περισσότερες πιθανότητες να ξεφύγω. Αν και την πρώτη φορά δεν πέτυχε τουλάχιστον θα ξεκουραζόμουν για λίγο, μα όλος ο θόρυβος που προκαλούσαν τα πόδια όσο έρχονταν με δύναμη σε επαφή με το έδαφος θα με μαρτυρούσε αμέσως. Και δεν ήταν το τελευταίο από τα πρόβλημα που αντιμετώπιζα. Ο χαζός κορσές που ήμουν αναγκασμένη να φοράω μου έκοβε την αναπνοή. Κάθε νέο βήμα σήμαινε και λιγότερο οξυγόνο για τους πονεμένους μου πνεύμονες.

Το μόνο θετικό ήταν πως μέχρι τώρα δεν είχα ακούσει τα βήματα του ή την φωνή του και πίστευα, είχα μια μικρή ελπίδα πως με είχε χάσει. Μα όλα τα καλά τελειώνουν κάποια στιγμή, αφού άρχισα να ακούω τα πόδια του να χτυπάνε την γη χωρίς ενοχή, όλο και πιο γρήγορα, όλο και πιο δυνατά. Με είχε βρει και ήταν σίγουρος πως με είχε. Μα δεν πρόκειται να κάτσω έτσι, θα πολεμήσω μέχρι την τελευταία μου ανάσα αν χρειαστεί. Γύρισα το κεφάλι μου και κοίταξα πίσω βλέποντας που βρίσκεται και θυμήθηκα πως είχα ξανακάνει κάτι αντίστοιχο όταν ο ίδιος άντρας με κυνηγούσε.