Royal Secret

Κεφάλαιο 15

*.......................................*

"Πρέπει να πάμε κάτω." μου ψυθήρισε ο Ρίτσαρντ ξυπνώντας με. "Είναι ανάγκη;" τον ρώτησα και ξανά έκλεισα τα μάτια μου. Ξεκίνησε να με φιλάει στο κεφάλι, στη μύτη και στο τέλος στο στόμα μου. "Φυσικά και είναι ανάγκη γλυκιά μου. Θα έρθει και κάποια που θα θες να γνωρίσεις."

Ανέβασα το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και τον κοίταξα. "Καλά." και έκανα ένα περίεργο μορφασμό.
Ο Ρίτσαρντ σηκώθηκε από το κρεβάτι, κάνοντας με να τον δω όπως γεννήθηκε. Αμέσως πήρα μια κόφτη ανάσα και κοίταξα αλλού. "Μην κάνεις σαν μωρό. Έτσι και αλλιώς δεν είναι κάτι που δεν έχεις ξαναδεί." γέλασε και άρχισε να ντύνεται.

Πήρα το μαξιλάρι που ήταν δίπλα μου και του το πέταξα. Χωρίς να έχει δει την κίνηση μου, δεν θα είδε και αυτό, έτσι το μαξιλάρι προσγειώθηκε στο κεφάλι του και μετά έπεσε στο πάτωμα.

"Μία......" είπε με θυμωμένη φωνή ωστόσο όταν γύρισε να με κοιτάξει γελούσε. "Τι; Δεν έκανα τίποτα." είπα με την πιο αθώα φωνή που μπορούσα να κάνω.

Συνέχισε να ντύνεται και όταν απλά κατάλαβα πως έπρεπε να ακολουθήσω και εγώ σηκώθηκα. Φόρεσα το νυχτικό μου και πήγα στο ξύλινο κουτί και πήρα με προσοχή το γκρί φόρεμα και ξεκίνησα να φτιάχνω τον κορσέ με τόσο συλλογισμό. Άρχισα να κουμπώνω τα μεταλικά κουμπάκια που δεν συνεργάζονταν μαζί μου σήμερα.
Μόλις τα κατάφερα σήκωσα το κεφάλι μου και πήρα μια βαθιά ανάσα. Εύχομαι μια μέρα αυτά τα μέσα βασανισμού για τους πνεύμονες μου να μην υπάρχουν πια.
"Είναι τόσο χάλια;" με ρώτησε ο Ρίτσαρντ. Τον κοίταξα και είδα να κοιτάει με ένα βλέμμα τρόμου το κορσέ που φορούσα. "Πιο πολύ από ότι μπορείς να φανταστείς." είπα γελώντας.

Όταν ετοιμαστήκαμε ο Ρίτσαρντ άνοιξε πάλι μια πόρτα που ήταν μέσα στον τοίχο. Περπατήσαμε για λίγα λεπτά μέσα στον σκοτεινό και κρύο διάδρομο, μέχρι που ο Ρίτσαρντ σταμάτησε ξαφνικά και παρότι είχαμε μια απόσταση ο ένας από τον άλλο κόντεψα να πέσω πάνω του. Με κοιτάζε με ένα βλέμμα που δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε "Τι συμβαίνει;" ρώτησα. Είχαμε φτάσει κοντά στην πόρτα που είχαμε διαβεί πριν λίγες ώρες. "Πρέπει να είμαι πολύ τυχερός που σε βρήκα." μου είπε και έπιασε τα μάγουλα μου και με φίλησε.
Δεν θα συνηθίσω ποτέ το συναίσθημα αυτό που μου δίνει κάθε φορά που με φιλάει, που μου μιλάει έτσι.
Όπως ξαφνικά σταμάτησε με τον ίδιο τρόπο άνοιξε την πόρτα και βρεθήκαμε στη κουζίνα.