Royal Secret

Κεφάλαιο 9

     *………….....*

     Όταν ξύπνησα από τον βαθύ ύπνο μου, δεν ήμουν πια στο καναπέ, ήμουν στο δωμάτιο μου.
   
    Όχι στην έπαυλη αλλά στο κάστρο... Προσπάθησα να θυμηθώ τι συνέβει. Πως βρέθηκα εδώ; Ήταν σαν το μυαλό μου να είχε κολλήσει όμως. Σηκώθηκα από το κρεβάτι μου και είδα στον καθρέφτη πως ήμουν σε ένα από τα πιο καλά φορέματα μου και στα περίτεχνα πιασμένα μαλλιά μου φορούσα την τιάρα μου. Τα κατακόκκινα ρουμπίνια έκαναν τεράστια αντίθεση με το φόρεμα που ήταν άσπρη σαν το πρώτο χιόνι. Κόκκινο στο άσπρο....ήταν πάντα ένας κακός οιωνός. Ωστόσο ποτέ δεν μπορούσα να θυμηθώ τι σημαίνει και τώρα δεν είναι εξαίρεση.

     Κατευθύνθηκα γρήγορα, σχεδόν τρέχοντας στην μεγάλη ξύλινη πόρτα έτοιμη να βγω έξω και να μάθω τι συνέβει.

   
     Πριν φτάσω εκεί κάτι σαν καπνός σχηματίστηκε και ξαφνικά βρέθηκα στην αίθουσα του θρόνου. Η ξαφνική μεταφορά από το ένα δωμάτιο έκανε το κεφάλι μου να πονάει.

    Πως στο κακό βρέθηκα εδώ κάτω;  Κοίταξα γύρω μου και είδα πως η αίθουσα ήταν γεμάτη με φρουρούς. Έκλειναν όλες τις διόδους εξόδου. Τα πρόσωπα τους σαν το πάγο τον χειμώνα. Κρύα και σκληρά. Οι στολές τους ήταν όμως διαφορετικές από τους κανονικούς φρουρούς.... Μαύρο μέταλο γυαλιστερό μέταλο και ένα κόκκινο και μπλε σήμα κοντά στη καρδιά τούς.  Ήταν οι στρατιώτες του πατέρα μου. Η βασιλική φρουρά. Οι καλύτεροι των καλύτερων. Άντρες που από παιδιά μάθαιναν την σκληρή δουλειά του στρατιώτη. Εκπαιδευμένοι από τον ίδιο το βασιλιά. Αυτοί οι πολεμιστές, ήταν σαν αντίγραφα του στη μάχη.

    Στους θρόνους κάθονταν οι γονείς μου. Τα πρόσωπα τους, ταίριαζαν αυτά των στρατιωτών. Σκληρά και κρύα. Πήγα να σηκωθώ να πάω κοντά τους. Δεν ήξερα αν θα τους φώναζα για όσα έκαναν ή θα τους αγκάλιαζα, γιατί ότι και να έλεγα από μέσα μου...μου είχαν λήψει.

     Μόλις σηκώθηκα λίγο από το πάτωμα, ξανά έπεσα κάτω. Τότε είδα πως τα χέρια μου ήταν δεμένα με αλυσίδες που συνδέονταν στο πάτωμα. Ενώ φορούσα ένα ρούχο χειρότερο από και αυτό των υπηρετών. Τα μαλλιά μου ήταν άλυτα και έφταναν το πάτωμα λόγω του μακρού τους. Οι καρποί μου είχαν κόκκινα σημασία από τις αλυσίδες.

      Είδα τον πατέρα μου να σηκώνεται από τον θρόνο του και να έρχεται προς το μέρος μου. Έρχεται να με ελευθερώσει. Ναι, όλα αυτά είναι ένα λάθος. Δεν έχω κάνει τίποτα.

    Όμως η ελπίδα μου έφυγε όταν τράβηξε το σπαθί του. Στάθηκε λίγα μέτρα από εμένα. Ήθελα να τον ρωτήσω τι έκανα; Μα δεν μπορούσε να βγει τίποτα από το στόμα μου. Τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να κυλούν.