Royal Secret

Κεφάλαιο 12

Αυτή η γυναίκα είναι αληθινός άγγελος. Η κοπέλα ήταν σοβαρά άρρωστη και δεν μπορούσε να πάει στη συναυλία της Florence και εκείνη πήγε στο νοσοκομείο που βρίσκονταν και της έκανε μια μικρή συναυλία. Πρέπει να υπάρχουν και άλλοι άνθρωπο σαν και αυτή τη γυναίκα.
Τώρα ας κλάψουμε όλοι μαζί γιατί είναι το πιο συγκινητικό βίντεο που έχω δει.

*..................*

Της πήρα το ποτήρι από τα χέρια και το έβαλα δίπλα μου. "Έχεις πίει αρκετά. Είσαι μεθυσμένη. Πολύ μεθυσμένη. Πάμε πάνω να κοιμηθείς.

"Όχι. Δεν είμαι, απλά εσύ φαίνεσαι θολός." μου απάντησε και άρχισε να γελάει και μου ξανά πήρε το μικρό κρυστάλλινο ποτήρι.

"Όχι αυτό ήταν αρκετό. Πάμε πρέπει να πλυθείς."
Της είπα και εκείνη με κοίταξε σαν κουτάβι, με αυτά τα μεγάλα γαλάζια μάτια της και μετά κοίταξε το ρούχο της και πήρε μία κοφτή ανάσα σαν να έβλεπε πως ήταν για πρώτη φόρα.

Σηκώθηκε από το κρύο μάρμαρο στηρίζοντας τα χέρια της στον τοίχο. Μόλις σηκώθηκε πήγε να κάνει ένα βήμα και παραπάτησε πέφτοντας πάνω μου. "Ξέρεις τι θα ήταν πιο ωραίο;" με ρώτησε και άρχισε να χαϊδεύει το χέρι της στο λαιμό μου απαλά σαν το άγγιγμα του εραστή. Κατάπια το σάλιο μου αφού φαινόταν ο λαιμός μου να έχει μαγικά ξεραθεί. "Όχι." είπα αλλά δεν ακούστηκα όσο σίγουρος όσο ήθελα. Είδα πως με κοιτάζε. Και αν έλεγα πως δεν θα το ήθελα και εγώ θα ήταν ψέμα. Μα όταν αύριο θυμηθεί, δεν θα συγχωρέσει ποτέ. Μόνο όταν θα θέλει εκείνη. Όχι το κρασί, αλλά εκείνη.

"Να έρθεις και εσύ στο μπάνιο, μαζί μου. Βαριέμαι να είμαι μόνη μου." Ψυθήρισε στο αυτί μου. Η φωνή της σαν βελούδο, που με έκανε να ανατρυχιάσω.
"Όχι." αυτή τη φορά η φωνή μου γεμάτη σίγουρα. "Πάμε Μία. Πρέπει να κάνεις μπάνιο."

Την έβγαλα από πάνω μου και έπιασα το χέρι της με προσοχή και άρχισα να περπατά με αργά βήματα για να μην πέσει κάπου.

Κούνησα το κεφάλι μου και συνέχισα να περπατάω στους διαδρόμους με τις πολλές πόρτες των ξενώνων που δεν τις άνοιγα ποτέ πια. Πιο παλιά όταν ζούσαν οι γονείς μου, θυμάμαι σαν μακρυνή ανάμνηση να είναι το σπίτι γεμάτο ζωή, γέλια, φωνές, φως. Ότι δεν είχα τώρα. Απορώ αν κάποτε τα έχω παλι, με την δική μου οικογένεια. Όταν σκέφτηκα το τελευταίο την κοίταξα.Την είδα να με κοιτάει και εκείνη με μάτια γεμάτα θυμό και παράπονο. Σαν μικρό παιδί. "Είσαι τόσο κακομαθημένη μερικές φορές." ψυθήρισα για να μην μας ακούσουν και τους ξυπνήσουμε.