Hala bekliyorum sizden bir reaksiyon almayı :)
--
O aptal deftere mutlu olduğumu yazdığımdan beri mutlu olamadım.O hafta çıktığımız dört maçın üçünü kaybettik.ve yarı finalde elendik.Bu çok can sıkıcı çünkü fazlasıyla hazırlanmıştık ve birinci olacağımıza emin gibiydik.Ya diğer okullarda bizim gibi sıkı hazırlanmışlardı yada gerçekten bir şanssızlık vardı üzerimizde.İkinci seçenek kötümser birine daha mantıklı geliyor.
Kapı çaldığında aklımdaki düşüncelerimi hemen kovdum.Tahmin ettiğim gibi gelen abimdi ama tahmin ettiğim gibi gelmemişti.İpekle buluştuktan sonra eve gelen Bora'nın deyim yerindeyse ağzı kulaklarında olurdu.Ama şu an ağzı kesinlikle yerçekimiyle aynı yöndeydi.Dokunsalar ağladı ağlayacak cinstendi.
Hemen odasını gidip kapısını çarparak kapattı.Biraz bekledikten sonra yanına gittim.Bana anlatmazsa kimseye anlatmazdı derdini.Bütün sırlarını,dertlerini,üzüntüsünü,mutluluğunu benimle paylaşırdı o.Bence şu an derdini anlatsa iyi olacaktı.
Yatağında yatıyordu.Bende gidip yanına uzandım.''Ne oldu?'' dediğimde suratıma baktı.Bu surat ifadesi 'anlatmak istemiyorum' ifadesiydi.Ama tabi ben ne olursa olsun öğrenecektim derdini.Kafasını çevirip tavana bakmaya başladığında bende aynısını yaptım ve ona hiç bakmadan ''Sen benden asla derdini saklamazsın.'' dedim.Suratıma baktı ve sonra tekrar kafasını tavana çevirip ''İpeği almak için fabrikaya gitmiştim.Birisiyle konuşuyordu.Biraz izledim sonra İpek beni farkedip hızlıca yanıma geldi.Kim olduğunu sordum ve bana mesai arkadaşı olduğunu söyledi.Avukat olacağım ilerde birisi yalan söylediğinde suratındaki ifade değişikliğinden anlayabilirim yalan söylediğini.Ya zaten çocuktada öyle bir fabrikada çalışan işçi tipi yok.Bana yalan söyledi İpek ya ilk defa.Meğersem o bebe fabrikanın sahibinin oğluymuş.Zengin züppesi bir haftadır sıkıştırıp konuşmaya çalışıyormuş İpeğimi.Ama İpek bunu bana söylemiyor.'' dedi.
Konu İpek ve ben olunca korumacı ve kıskanç biri olduğunu biliyorum.''Peki İpeğe kızdın mı?'' dediğimde ''Evet.'' dedi.İpek böyle bir şeyi abime söylemezdi zaten.''Benim tanıdığım İpek bunu sana asla söylemezdi zaten.Yalan söylemiştir çünkü korkmuştur.Al şu telefonu ara ve özür dile.Bir daha da böyle saçma şeyler yapma.'' dedim.
Suratıma baktı.Gülümsediğimde gülümseyerek karşılık verdi.Sonra gülümseyi bıraktığımda hala gülümsemesini sürdürdü.Gülümsemesi 'gülümsemek' değildi bu sefer.''E anla da çık odadan artık.'' dedi.Yine aptallığım tutmuştu ve gülümseyişinin anlamını algılayamamıştım.
Odadan çıktığımda mutafağa koştum.Moralim bozuk olduğu için bir şeyler hazırlamayı unutmuştum.Altı seneden beri dedeme gittiğimiz zaman değişik şeyler yiyorduk.Evde olduğumuzda ise sadece hazır yemekler yada öğrendiğim ufak tefek yemekleri yapıp yiyorduk.Ama kesinlikle bundan şikayetçi değildim.
Benim için mutlu olmak daha önemliydi.
