Multimedia'da Düşüm ve Pars var.Okumakta kalın :)
Eve geldiğimde saat 01.30 sularıydı.Çok yorulmuştum.Bu yüzden makyajımı silip direk yatağa girdim.Ve gözlerimi kapadım.
Uyanıp elimi yüzümü yıkadım.Kahvaltı bile yapmadan bilgisayarımı elime aldım.Google'e girip 'Pars Çeliker' yazdım.Önüme bir ton sayfa çıkmıştı.
Dün gördüğüm o minik dövmeli adam Parstı.Dövmeyi onları takip ettiğimde görmüştüm.O restaurantta bir şekilde görmüştüm.Ama nasıl gördüğümü hatırlamıyordum.Sadece bir tesadüftü.
Benden dört yaş büyüktü.Eylülde yani iki ay sonra falan yirmi iki yaşına girecekti.İstanbul gecelerinde boy gösteren biriymiş.Bir kaç kez kör kütük sarhoşken yakalanmış kameralara.Yirmi yaşındayken kendinden 6-7 yaş büyük bir mankenle birlikte olması daha da adını duyurmasına sebep olmuş.Çeliker Ailesi baya ünlüymüş meğersem.Aile şirketleriymiş 'Çeliker Holding'.Sadece Pars'ın ailesi değil amcası,halası,kuzenleri falan da adı duyulmuş kişilermiş.İstanbul'da yaşıyorlarmış.Ama Ankara şirketlerinin diğer bir önemli ayağıymış.İstanbul sosyetesi bir aile ya da sülale her neyse işte.İşte bu kadardı.Aptal gibi dün direk bara gitmiştim hiçbir şey bilmeden.Ama bugün baya bir şey öğrenmiştim.Bundan sonra düşüncesizce bir adım atmamalıydım.
Bugünü kendime ayırmaya karar verdim.İlk önce kuaföre gidip saçımı kestirdim.Sonra dedemin yanına gidip kendime bir kaç parça yazlık bir şeyler aldım.O bara uygun kıyafetlerde almıştım.Her zaman düzgün giyinmeye özen gösterirdim.Kıyafetlerim düzgün ve temiz olurdu.Karşımdaki insanda da buna dikkat ederdim.Yinede alışveriş meraklısı değildim.
Yaşıtlarım şimdi arkadaşlarıyla geziyor,eğleniyorlardır.Benim Bora ve İpekten başka hiçbir arkadaşım olmamıştı,yani yakın arkadaş gibi.Okulda falan herkesle aram iyiydi ama kimseyle yakın değildim.Bir dostum olabilirdi şimdi yanımda ya da kuzenim olsa güzel olabilirdi.Annemin kardeşi yoktu.Babamın ise bir abisi vardı.Amerika'da yaşıyordu.Araları iyi değilmiş.Yinede annemin ve babamın cenazesinde görmüştüm onu,ilk ve son defa.Bora'nın cenazesi zamanında ise sadece aramıştı.İşi yoğunmuş yoksa gelirmiş falan filan bir sürü şey zırvalamıştı.İki çocuğu varmış.Biri erkek diğeri kızmış.İkizlermiş ve benden üç yaş büyükmüşler.Eşi Amerikalıymış.Dedem anlatmıştı bana bunları.Bildiklerim bu kadardı işte.
Yalnızdım,yapayalnız.Şu an ölsem dedemden başka bana üzülecek kimse yoktu.Eve geç gelsem kızacak bir ailem yoktu.Eve kaçta geldiğim,nasıl geldiğim yada gelip gelmediğim kimsenin umrumda değildi şu koca dünyada.Atsam kendimi bir binadan;geriye sadece hikayem kalırdı.
Ben bir hiçtim.Koca bir hiç.Dünya için bir hiç.İnsanlar için bir hiç.Beni tanıyan yoktu,beni anlayan yoktu.Bana değer veren yoktu.Lanet olsun ki şu iğrenç dünyada benim kimsem yoktu.
Telefon çaldığında sıçradım aniden.Gözyaşlarımı silip ekrana baktım;arayan Selindi.Bora'nın arkadaşlarından biriydi.İki ayda bir kaç kez aramış halimi hatrımı sormuştu.Bir kez de yanıma gelmek istemiş ama ben müsait olmadığımı söyleyip geri çevirmiştim.
''Nasılsın canım?'' diye sordu telefonu açtığımda.''İyiyim sen nasılsın?'' diye sordum.Ama beni duymamış gibi ''Dedenle karşılaştık.Eve geçmişsin.İtiraz istemem bir saat sonra ordayız.'' dedi.Ah kaçamayacaktım yani.Zaten tekrar reddetmek ayıp olurdu.Kabul ettim ve kapattım telefonu.
Eve biraz çeki düzen verdim.Markete gidip içecek bir şeyler,kuruyemiş,meyve falan aldım.Kaç kişi geleceklerini bilmiyordum.Fazla kişi olmayacaklarını tahmin ediyordum.
Tam tamına on kişi gelmişlerdi.Gelirken pizza ve kola almış,yemeği birlikte yiyelim diye düşünmüşler.Selin,Ayşe,Yiğit,Ali,Ozan,Özge,Furkan,Gökçe,Sinan ve Kaan...Hepsini az buçuk tanıyordum.Ama hiçbiriyle bir samimiyetim yoktu.
O kadar tatlıydı ki hepsi.Eğlenceliydiler.Sürekli bir şeyler anlatıyorlardı.Ve gerçekten beni güldürebilmişlerdi.İki aydır ilk defa gülmüştüm.Büyük başarı.Borayla ilgili de bir sürü şey anlatmışlardı.Hepimizi güldüren şeyler;bir o kadar da yaralayan...Onlarında üzgün oldukları o kadar belli ki.Abim iyi dostlar biriktirmişti.Beni önemsiyorlardı.Yani ben öyle hissetmiştim.Böyle hissetmek güzeldi.
Birlikte baya zaman geçirmiştik.Gece geç saatlerde gitmişlerdi.Selin hariç diğerleri numaramı almış beni artık rahat bırakmayacaklarını söylemişlerdi.Kendimi iyi hissediyordum ilk defa.
Tabi ki yalnızlığımla baş başa kalana kadar...
