William
Het waren moeilijke tijden. De mensen leden honger en hadden het moeilijk om zich te verweren tegen de gemene piraten die hun dorpen platbranden nadat ze alles wat los en vastzat meenamen.
In een huis huilde er een baby. Kleine William van twee jaar lag in het bedje te wachten op eten. Maar er kwam helemaal niemand. Hij is toen hij nog maar net geboren was al gescheiden van zijn ouders. De ouders hadden geen geld om voor hem te zorgen dus gaven ze hem mee aan een aardige non. Ze gaven de non ook een medaillon mee, waar een kleine foto in zat van beide ouders met William. En er zat een klein briefje in met hun adres. William had een fijne tijd bij de non, maar toen de non stierf veranderde er veel voor de kleine William. Toen een voorbijganger hoorde dat William huilde is hij in het huis gaan kijken. Daar trof hij de kleine William huilend aan in het bedje met de nog maar net overleden non. De man kende de non persoonlijk en daarom nam hij William mee, nadat hij ervoor gezorgd heeft dat de non is begraven. De man bracht William naar een weeshuis, omdat hij dacht dat dat de beste oplossing was in deze situatie. De man was zelf al erg oud en hij is een piraat en hij wou niet dat de kleine jongen voor de tweede keer in zijn leven van iemand gescheiden werd. De man wist niet dat het weeshuis erg slecht bekend stond. Hij is er zelf in opgegroeid en had er een fijne tijd. Maar nadat er een andere directeur gekomen was is er veel veranderd. De kinderen daar zijn erg ondervoed en worden regelmatig afgeranseld. De man wist hier niks van en met een gerust hart gaf hij William aan de mensen daar. Hij gaf ze ook een zakje mee met het medaillon, een foto van de non en van hem, en in een brief had hij geschreven hoe Williams leven is gelopen. Toen nam hij afscheid van de kleine jongen, en hij fluisterde in zijn oor: “Op een dag zien wij elkaar weer dappere jongen!”
12 jaar later
“Sta op snel! Voordat je weer word geslagen!” fluistert een jongensstem angstig in mijn oor. Ik schiet overeind en kijk slaperig om me heen. Joris kijkt me angstig aan en ik sta op om mijn gezicht te wassen onder de koude kraan.
William is nu 14 jaar, en hij weet nu het verhaal over zijn leven. Hij is er erg bedroeft om, maar laat dat niet merken. Hij schrijft nu verder hoe zijn leven gaat, in een soort dagboek. Hij is blij met de foto's en de medaillon, maar heeft elke dag nog vragen. Hij vond een briefje waarin stond dat de oude man hem had toegefluisterd dat ze elkaar op een dag weer zouden zien. Daar is hij nog steeds erg verbaasd over. De oude man ziet er ook nogal apart uit. Heeft een woest uiterlijk vind hij. Maar het is alsof de man nooit ouder word, want in zijn ogen ziet hij een jong iemand.
“William!” sist een boze stem in mijn oor. Ik spring opzij en zie dat mevrouw Lesauner me kwaad aankijkt. “Wat heeft dit te betekenen?!” vraagt ze woedend terwijl ze me een broek liet zien met een gat erin. Ik werd rood en bekende stamelend dat ik gisteren tijdens het verstoppertje spelen tussen de rotsen in zee vast was komen te zitten en dat er toen een gat in is gekomen nadat ik me haastig probeerde te bevrijden omdat de golven me in het gezicht sloegen. In plaats van bezorgd boos te worden dat dat veel te gevaarlijk is voor mij word ze alleen kwaad om die gat in mijn broek en ze slaat me heel hard op mijn wang. Daarna slaat ze me een paar keer heel hard op mijn rug en laat me dan gaan. Snikkend loop ik naar mijn bed en ik huil zachtjes in mijn kussen. Waarom ben ik hier? Ik word toch alleen maar geslagen en krijg bijna niks te eten. Sommige kinderen hier zijn zelfs gestorven aan ondervoeding of door mishandeling. Ik ril als ik eraan denk dat het ook zo met mij had af kunnen lopen. De meeste stervelingen zijn baby's en kleuters, de wat oudere kinderen overleven het wel. En de baby's die het overleven die zijn heel sterk. En daar ben ik er eentje van. Daar ben ik op de een of andere manier best wel trots op, en daarom laat ik mezelf ook niet in zee vallen om door de golven naar de zeebodem gesleurd te worden zodat ik verdrink zoals veel andere kinderen doen. Ik snap heel goed waarom ze dat doen, maar ik wil niet een einde aan mijn leven maken op die manier. Ik wil iets doen om mijn onderdrukkers een lesje te leren, alleen weet ik niet wat.. Misschien komt dat nog wel een keer als ik ouder word.
