William
Door de deur komen de vreemde vrouw en Ethan. Opgelucht halen we adem. “Wat kijken jullie verschrikt.” grinnikt Ethan. “Ja nogal logisch als de deur in één keer openvliegt.” zeg ik boos. Joris kijkt me verbaasd aan. “Wat is er?” mompelt hij. “Niks.” sis ik terug. Hij hoeft niet te weten dat ik me beroerder voel dan ooit. Ik had gedacht dat ik me weer opgelucht zou voelen als de 'Baas' en al dat volk dood zou zijn. Nu zijn ze dood en ik voel me niet opgelucht. Ik weet niet wat het is. Alle emoties komen nu pas. Al het verdriet, wanhoop, woede en pijn die ik al die jaren in moest houden kan ik nu eindelijk uiten. Die wil ik ook uiten maar het gaat gewoon niet. En dat is zo frustrerend! Ik krijg er gewoon hoofdpijn van. En doe chagrijnig tegen iedereen, ook al is dat niet mijn bedoeling. Ik zucht en kijk naar Ethan. Die is weer verder gaan praten met Joris. De vreemde vrouw kijkt de kamer rond. “Hebben jullie een slecht geweten?” grinnikt hij. Joris lacht en schudt zijn hoofd. Hoe kunnen ze nou lachen? Denken ze niet aan al die jaren van gevaar en pijn? Ik schud ongelovig mijn hoofd en zeg niks meer. Vanbinnen voel ik het branden van pijn. Van onbegrip. Ik zucht diep en ga verder met zoeken. Opeens hoor ik Joris blij roepen: “Ik heb de documenten! Ik heb ze! Ze lagen helemaal achteraan!” Ik draai me om en voel me blij worden. “Goed gedaan!” zeg ik tegen hem. Ik loop naar hem toe en geef hem een high five. Joris ogen vliegen over de documenten heen. Nadat hij ze gelezen heeft verscheurt hij het in kleine snippertjes en gooit het uit het raam. “Voor de vogeltjes.” hoor ik hem mompelen.
Ik rommel nog wat in de laatste laadjes van het bureau. Je weet maar nooit wat je tegen komt. Papieren, schrijfveren en zegels kom ik tegen maar verder niks bijzonders. Als ik bij het onderste laatje ben aangekomen kijk ik even om me heen. De vreemde vrouw en Ethan zijn weg. Wij moesten zometeen maar naar ze toegaan zeiden ze. Joris is nog aan het kijken in de kast en doet alle spullen die van de kinderen zijn, documenten en spullen dat waardevol kan zijn in een jutenzak en hij is daar bijna klaar mee. Ik kijk weer naar het laadje en trek hem open. Deze gaat minder makkelijk open dan de andere laadjes. Ik moet moeite doen om hem open te krijgen, maar uiteindelijk lukt het me. Er ligt alleen een hele grote envelop in. Nieuwschierig pak ik het eruit en draai de envelop om. 'Joris' staat er met grote letters op. Verbaasd lees ik wat er staat en draai me om naar Joris. “He joris, moet je eens kijken wat ik vind?” Joris draait zich om en zijn ogen worden groot als hij zijn naam in het groot op die envelop leest. Ik geef het hem en hij scheurt de envelop open. Daar komen een paar brieven uit. Joris pakt de eerste brief eruit en bekijkt het aandachtig. Ik ga achter hem staan en lees over zijn schouder mee.
Geachte Baas van het Wezenhuis. Hierbij wil ik u mededelen dat Joris Leonardo een geldbedrag erft van zijn ouders. Zij zijn nog in leven, maar willen graag het beste voor hem. Ze wonen in Engeland en willen hem graag weer een keer ontmoeten. Jammer genoeg kunnen wij u nooit bereiken, maar wij hopen dat u door middel van deze brief toch nog iets laat horen. U heeft waarschijnlijk vernomen dat zijn ouders eerder hele arme zeelieden waren waardoor ze niet in staat waren om voor Joris te zorgen. Een paar maanden geleden hebben zij een brief ontvangen van rijke familieleden die zeiden dat ze blij waren dat ze hun hebben gevonden, en dat ze wel naar Engeland mochten komen en bij hun konden wonen. Dit is gebeurd en nu zijn de ouders van Joris wel in staat om voor hem te zorgen. Daarom is het van groot belang dat Joris op een dag terug komt om zijn familie te gaan bezoeken.
Het geldbedrag is voor Joris. Het zijn €2.000.- penningen, en wij hopen dat Joris er erg blij mee is!
Met vriendelijke groet: de familie van Joris.
Er glijdt een traan over de wang van Joris. En nog een. En nog een. Ik voel de woede opkomen voor de mensen die dood zijn. Hoe gemeen is dat! Geld achterhouden en nooit zeggen dat Joris familie heeft! Onhandig zeg ik tegen Joris: “Ey wat vreselijk! We gaan ze een opzoeken goed?” Joris wrijft zijn tranen weg en lacht een beetje. “Is goed! Man wat een informatie zeg! Maar laten we ook even naar die andere brieven kijken!” Ik knik en samen kijken we wat er in de andere brieven staan. De ene lijkt wel opengescheurd. Er zit niks in. “Waarschijnlijk zat daar het geld in.” zegt Joris nadenkend. Ik knik en Joris maakt er een propje van en gooit het ongeduldig op de grond. Nieuwschierig bekijken we de allerlaatste brief. De eerste brief heeft Joris in zijn zak gestopt. Wat zal daar in staan? Joris rammelt de brief heen en weer en we horen duidelijk dat er iets in moet zitten. “Deze brief voelt ook zwaarder aan.” mompelt Joris en hij scheurt voorzichtig de envelop open. Als eerste haalt Joris een klein papiertje eruit. Het is alsof deze heel snel is geschreven. Met moeite ontcijfert Joris de letters en hij begint hardop voor te lezen:
“Joris Leonardo jij bent een van ons. Nu snap je het vast niet, maar op een dag zul je het snappen. Jouw leven zal gaan zoals je het nooit verwacht had. Tot snel maatje!”
Verbaasd kijken Joris en ik elkaar aan. “Huh..?” zegt Joris en hij draait het briefje om. Ineens zien we een een soort vlek. Of wat het ook mag zijn. “Wat is dat?” vraag ik, en Joris kijkt onbegrijpelijk naar de vlek. Ineens gaat er een lichtje bij me branden. “Misschien is het wel onzichtbare inkt!” zeg ik opgewonden tegen hem. Joris kijkt me enthousiast aan en pakt meteen een kaars die op de grond ligt, verstopt tussen allemaal andere rommel die hij heeft uitgezocht. Ik pak iets wat brand kan geven en binnen de kortste keren brandt de kaars. Joris houd de brief zo dat het niet vlam vat, maar wel warm word. Ineens verschijnen de woorden: 'He's a Pirate'
Verbaasd leest Joris de zin een paar keer achter elkaar. “Pirate..?” Zijn blik word onzeker. Ik kuch en zeg: “Wat zit er nog meer in die brief?” Joris lijkt te ontwaken uit zijn gepeins en pakt snel de brief. Hij haalt er iets uit. Het voorwerp zit vast aan een lang goudwerpige ketting. Vaag begint me iets te dagen. Het voorwerp dat eraan vastzit komt eruit. Met grote ogen bekijk ik het medaillon die Joris nu in zijn hand houdt. Het is precies dezelfde als die ik heb. Joris mond valt open van verbazing als hij dat ook merkt. Ik pak mijn medaillon en houd hem ernaast.
Precies dezelfde...
---------------------------------------------------------------------------------------------------
Hoi hoi allemaal! ^^
Mijn dag begint weer goed... -Niet dus-
Ik fiets dus naar school toe deze ochtend en wat gebeurd er..?
Een vogel denkt leuk te zijn en doet zijn behoeften boven op mijn hoofd! -_- (Het was gelukkig niet veel, maar toch?!)
Ik kan jullie mededelen dat ik dit helemaal NIET grappig vind :(
Vooral niet als je deze week net naar de kapper was geweest, en je haar leuk wou showen enzo aan iedereen op school :'(
Ik vind dit ook niet leuk vanwege het feit dat dit al eens eerder is gebeurd.. =/
Het meurt nu als een gek, en ik zit hier nog wel tot half 4 whaaah :'(
Maarja, als je nu eenmaal een falend persoon bent, is dit eigenlijks niet zo heel gek.. Zo ben ik ook weleens onder een boom terecht gekomen die werd omgezaagd en ik had dat natuurlijk weer niet in de gaten omdat ik de krant aan het lezen was die ik moest bezorgen.. ;$
Achja.. Soms wou ik dat ik normaal was haha ;c Maar als ik dat was, dan zou het leven vast heel saai zijn xD
xoxoxo
