Lucy
We kwamen binnen en wat mij meteen opviel was de geur die er nu rond hing. Ik snuif de geur op en ontdek dat het parfum is. Is er een mevrouw aanwezig? Hier? Nu? Ik kijk beschaamd naar beneden en moest constateren dat ik er niet echt meisjesachtig uitzag. Een verleten broek die veel te klein is. Een t – shirt met een gat erin en een vlek die er niet meer uit wou. En ik had me al een paar dagen niet meer gewassen. Danny liep onverstoorbaar verder en had niet door dat ik steeds langzamer begon te lopen.
Op een gegeven moment stond ik helemaal stil. Ik zag hoe Danny door de deur liep, de woonkamer binnen. Ik durfde niet verder te lopen en schuifelde voorzichtig vooruit. Net toen ik om het hoekje wou gaan kijken kwam de vrouw door de deur. Ze botste tegen me op en ik wankelde achterover. De vrouw stak haar handen uit en die pakte ik dankbaar aan. Ik hing vol op met mijn gewicht aan haar handen en daardoor kon de vrouw haar evenwicht niet meer bewaren en zo vielen we allebei op de grond. Ik werd helemaal rood en ging mezelf helemaal verwijten.' Jij stomme ezel! Hoe kun je dit nu doen?' Ik ben echt een falend persoon. Zuchtend stond ik op, en hielp de vrouw weer overeind. De vrouw keek me verbijsterd aan. Ik zag dat het een dametje was die veel geld moest bezitten. Ze leek wel een koningin met al die sieraden en prularia. Ze klopte haar kleren af en keek me streng aan. “Lucy Natalie Peterson, spreek ik het zo goed uit?” Ik antwoorde zachtjes ja en ze vroeg verder: “Oke en hoe oud ben je nu?” “14 jaar mevrouw.” zei ik en ik boog mijn hoofd. De vrouw knikte even en zei: “En wanneer ben je jarig?” Ik dacht even na. “Ergens in Oktober mevrouw, maar ik weet de datum niet precies.” De vrouw fronste haar wenkbrauwen en vroeg: “Hoezo weet je dat niet? Iedereen weet dat toch?” Ik keek naar beneden en moest een snik onderdrukken. Mijn verjaardag werd nooit gevierd. Alleen die van Sanne werd gevierd. Dan kreeg ze stapels kado's en ze hielden dan een groot feest met allemaal familie en vrienden. Ik werd dan weer als sloofje gebruikt en moest voor al het eten zorgen en de meeste kado's moest ik betalen. Vaak ging ik meehelpen bij vissersmannen om hun netten te repareren om zo nog iets te verdienen. Maar altijd als ik na een jaartje een mooi bedrag had gespaard om leuke kleren of iets dergelijks te kopen moest ik het afgeven aan Ursula zodat ze veel kado's kon kopen voor Sanne. Als ik het niet deed werd ik een week lang opgesloten op mijn eigen kamer met heel weinig eten. Een paar keer heb ik haar het geld niet gegeven en toen gebeurde er zulke dingen. Ik vond dat afschuwelijk en daarom gaf ik het geld, ook al wou ik het niet. En als ik het na een week opgesloten te hebben gezeten nog niet gaf ging ze het hele huis doorzoeken en vond het altijd. Hoe goed ik het ook verstopt had. Maarja het huisje was klein en er waren geen goeie verstop plekken jammer genoeg.
Ik werd verdrietig en zei daarom vinnig: “Ik weet het gewoon niet oke?” De vrouw leek te schrikken en ik zag dat ze snapte dat ik er niet verder over wou gaan praten. Ik keek opzij en zag dat Danny ongemerkt zijn duim opstak. Haha die Danny. Volgens mij vind hij haar ook een kakkertje. Bij deze gedachten schoot ik in de lach, wat de vrouw niet erg op prijs stelde. “Wat valt er te lachen?” viel ze me aan, maar voordat ik kon antwoorden schoot Danny mij te hulp. “Uhm mevrouw u wou nog iets zeggen niet waar?” Ik zag dat de vrouw een paar keer diep moest ademhalen voordat ze weer begon te praten. Waarschijnlijk ademt ze zovaak in en uit om zich in te moeten houden. Hmm vage mensen bestaan er.. Maar terwijl ik dit bedacht schoot me ineens iets te binnen. Ik doe dat ook zovaak als ik mezelf in moet houden.. Hmm, oke dan ben ik ook vaag. Ach ja, vage mensen, vage dingen zulllen we maar zeggen.
Ineens begon de vrouw over een ander onderwerp te praten. “Wat hoorde ik? Jij hebt een meisje gered van de verdrinkingsdood met gevaar voor eigen leven?” Ik keek naar de vrouw en zag dat ze nu een minder streng gezicht had. Ik zei: “Uhm ja..” en wist verder niks meer te antwoorden. De vrouw knikte en vroeg toen verder hoe ik het had gedaan en nog meer van die dingen maar ik voelde er niks voor om te antwoorden en daarom deed Danny dat voor me. Ik had echt even geen zin meer om te praten, het was alsof ik mijn tong was verloren. Er schieten zoveel gedachtes door mijn hoofd en ik zie vergeten herinneringen en de tijd dat ik nog bij die vreselijke mensen woonde. Ik kan ze gewoon niet ordenen in mijn hoofd. Danny zag blijkbaar dat ik het moeilijk had en zei daarom: “Lucy als jij nu eens even ga slapen, dan praten mevrouw..” en hij keek haar vragend aan. “De Qluark.” antwoorde de vrouw deftig en bekakt. Ik moest me inhouden om niet te gaan snuiven van irritatie om haar accent. “Dan praten mevrouw De Qluark en ik even verder goed? Ze komt over een paar uur toch weer terug ja toch?” en Danny keek haar aan. De vrouw knikte. “Oke is goed, tot straks dan maar weer.” zei ik en ik ging naar bed toe. Ik ben echt nog heel erg moe. Vermoeid liet ik me in bed vallen en ik viel meteen in slaap.
'' “Lucy?” Ik deed mijn ogen open en keek om me heen. Waar was ik? Naast me zag ik Zoë slapen. Ik rilde, het was hier erg vochtig en koud. We zitten in een grot en als ik naar buiten kijk zie ik niks anders dan oerwoud. Ik hoor het gekrijs van apen en het gekwetter van vogels. “Lucy?” hoor ik weer iemand mijn naam roepen. Ik draai me om om te kijken wie het is en zie daar de vreemde vrouw staan die mij heeft gered. Ik wou wat zeggen maar er kwam geen geluid uit mijn keel. Het enige wat ik kon was kijken en luisteren. De vrouw zei ineens: “Lucy binnenkort slaap jij hier samen met Zoë en nog een paar anderen.” Ik kijk haar stomverbaasd aan en wou vragen waarom en hoe ze dat weet. Maar ineens was ze weg en alles om me heen verdween. ''
Ik vlieg overeind en kijk om me heen. Tafeltje naast mijn bed, een stoeltje in de hoek en een raam met uitzicht over zee. Alles is er nog. Wat was dat voor droom? Alles was zo duidelijk en ik kon het heel goed zien en horen. Net echt. Maar dat was het niet. Of toch wel? Ineens gaat de deur open. Ik zie Danny binnenkomen en hij gaat op het stoeltje zitten. Oke nee, het was dus niet echt maar een droom. Waarschijnlijk zie ik er heel verward uit want Danny zegt: “Heb je slecht geslapen?” Ik schud mijn hoofd en vertel hem mijn bizarre droom. “Ziet u, het leek zo echt! Het voelde ook echt.. Ik voelde de kou en hoorde heel duidelijk het geschreeuw van apen en het gekwetter van vogels.” Ik zie hoe Danny aan het nadenken is en hoe hij bedachtzaam knikt. Ik kijk hem vragend aan en Danny zegt: “Het was een droom ja, een droom waarmee je in de toekomst kon kijken! Een soort visioen zeg maar.” Ik ril en weet even niks meer te zeggen. “Dus nu wilt u zeggen dat ik gewoon in de toekomst heb gekeken?!” vraag ik en Danny knikt. “Ja ik denk het wel. Ik denk dat ze jouw toekomst wou laten zien via een droom.” Ik voel me misselijk worden en heb zin om over te geven. “Je word helemaal wit. Wat is er? Moet je overgeven?” vraagt Danny bezorgt. Ik schud mijn hoofd heen en weer en voel de drang om over te geven verminderen. “Nee, het is alleen.. Ja vaag! Want ik heb dus geen eigen controle meer over mijn dromen of wel?” zeg ik benauwd en ik voel dat er een knoop in mijn maag komt. Danny denkt weer even na voordat hij antwoord geeft. “Op zich kun je gewoon zelf weten waarover je droomt. Maar het kan zijn dat je een visioen krijgt zoals jij net had. Of het kan ook zo zijn dat je een hele tijd dezelfde droom hebt en dat die dan iets te betekenen heeft.. Snap je? Maar het hoeft niet altijd zo te zijn hoor.” Ik knikte en was weer gerustgesteld. “Maar weet u wat ik niet snap? Hoe kan die vrouw dat doen? Hoe kon ze me redden? Hoe wist ze wat er komen ging? Is ze een heks? Want als dat zo is dan ben ik vreselijk bang voor haar..” en ik ril alweer en deze keer komt het omdat ik aan heksen denk. Danny vraagt met een lachje: “Ben je ook bang voor goede heksen?” Ik denk even na voordat ik weer antwoord geef. “Hm nee, ik denk het niet. Want zij doen toch geen mensen kwaad?” Danny schudt zijn hoofd en zegt: “Nee klopt. Ze is alleen gevaarlijk voor slechte mensen en alles wat slecht is. Dus jij hoeft je daar geen zorgen over te maken.” Opgelucht haalde ik adem. “Nog één ding.” zeg ik, want Danny wou alweer weglopen. “Hoe heet ze eigenlijks?” Danny staat in de deuropening en zegt: “Ze heet Calypso.” Ik knik en Danny loopt de kamer uit. Calypso.. waar heb ik die naam toch eerder gehoord? Ik denk diep na en opeens wist ik het weer. Ze is geen mens.. maar ze leeft als wezen in de zee! Oke Lucy, rustig blijven, er is niks aan de hand... Het is gewoon een wezen die eigenlijks in de zee leeft en nu is getransformeert in een heks. Echt daar hoef je heus niet bang voor te zijn. Ze haalt haar kracht uit slechte geesten maar ach. Niet eng toch?!
Maar ik kon mijzelf niks wijs maken want hoe langer ik erover na dacht, hoe banger ik voor haar werd.
