Joris
"Cool nu hebben we een vriendschapsketting!" grinnikt William. Ik moet lachen en bekijk de ketting van alle kanten. De deur vliegt zoals gewoonlijk weer open en Ethan staat in de deuropening. Hij lijkt helemaal niet verbaasd te zijn over dat we allebei met een medaillon in onze handen dom naar hem staan te kijken. Hij grinnikt en zegt: "Kom piraatjes. Laten we gezellig mee eten met de anderen." Ik kijk hem verbluft aan en William stameld onhandige woorden die niet te verstaan zijn, maar Ethan is al weer weg. "Wat is dit nou allemaal?" zegt William en ik schud vol verbazing mijn hoofd. Dat zou ik ook wel eens willen weten. We gaan daarom snel alle spullen bij elkaar pakken en lopen naar de grote eetzaal. Iedereen zit gezellig bij elkaar en velen zwaaien naar ons. "Hey William en Joris, kom bij ons zitten!" roepen onze vrienden. Ik kijk William aan en hij haalt zijn schouders op. Samen lopen we naar de jongens toe en gaan bij ze zitten aan een tafel. "Jongens wat is er toch veel gebeurd!" zegt Joas en ik zie Ties knikken. "Zeg dat wel ja!" hoor ik William instemmend mompelen. Ineens haalt hij iets uit zijn broekzak. "Kijk eens jongens wat ik van Joris heb gekregen?" grinnikt hij, en hij laat de t – shirt zien. We lachen allemaal en zonder dat we het hebben afgesproken zingen we in koor:
"Wel gefeliciteerd!
Wel gefeliciteerd!
Wel gefeliciteerd!
Wel gefeliciteerd!"
William lacht en hij kijkt blij om zich heen. "Thanks jongens voor dit leuke cadeau, ik zal het altijd bij me houden!" Ineens slaat onze stemming om. Joas is als eerste die de vraag durft te stellen. "Hoe gaat het met ons af lopen...? Met ons als vriendengroep?" Ties slaat zijn hand op tafel terwijl hij op dramatische toon zegt: "Wij gaan door dik en dun. We blijven voor altijd vrienden tot de dood ons scheidt." Dit klonk zo ongelooflijk belachelijk dat we allemaal in lachen uitbarsten. "Hahaha goeie man! Maareh ik ben het ermee eens! We blijven vrienden, ook al zullen we elkaar niet zovaak meer zien!" sluit Joas zich bij Ties aan. William knikt en ik zeg: "Inderdaad! Één voor allen en twee voor mij!" Als antwoord daarop word ik van mijn stoel afgeworpen. Lachend kijken we elkaar aan en Ties zegt droog: "Oke. En laten we nu lekker gaan slapen." en hij legt zijn hoofd op tafel en begint luidruchtig te snurken. William geeft hem een stomp en Joas moet lachen. Ineens staan Ethan en de vrouw naast ons. "Kunnen William en Joris even met ons meelopen?" vraagt Ethan en in zijn ogen staan pretlichtjes. "Wat is er zo grappig?" vraagt William. "Oh niks." zegt Ethan en hij draait zich om en loopt weg. De vreemde vrouw trekt een raar gezicht en daar moet William om grinniken. "Ze heeft meer humor dan ik dacht." zegt William tegen me. Ik haal mijn schouders op en zeg: "Ik wist nieteens dat ze humor had." en dat levert mij een streng lachende blik op van de vrouw.
"Nou goed dan jongens, als allereerst: mijn excuses voor de onduidelijkheden wat betreft mijn haar." en hij houd zijn hoofd scheef. Ik moet lachen en Ethan gaat verder met zijn verhaal. "Uh ik ben dus gestuurd door Jack Sparrow, kapitein van het schip: The Black Pearl. Weten jullie over wie ik het heb?" We schudden allebei ons hoofd. "Nouja de hele geschiedenis wilt hij vast wel vertellen aan jullie, maar ik stel mezelf ook maar meteen even voor. Want ik heet niet Ethan Jacobs, maar William Turner. Aangenaam kennis te maken jongens!" Van verbijstering weten we allebei niks te zeggen. Opeens mengt de vreemde vrouw zich in het gesprek. "Voordat jullie flauwvallen van verbijstering of wat dan ook, zal ik ook even het een en ander aan jullie uit leggen?" Als we allebei knikken, zegt ze: "Oke nou ik ben Calypso. Ik kende William al, vandaar dat William zo slecht toneelspeelde buiten." William grinnikt en ik zeg: "Ja, je moet maar niet gaan toneelspelen later!" William Turner lacht en zegt: "Nee, dat wil ik ook niet. Ik ben al piraat." William schiet overeind terwijl hij vraagt: "Ja zeg eens: hoe zit dat met ons? We hebben alledrie dezelfde medaillon.." William Turner begint zijn verhaal: "Ja oke kijk. De medaillons zijn als het ware familie erf stukken. Of te wel, iedereen die bij ons hoort heeft zo'n medaillon. Die kan hij of zij gekregen hebben van Jack Sparrow zelf, of zijn of haar ouders hebben het nagelaten. In dit geval is dat zo bij jullie. Bij de ouders van Joris heb ik te horen gekregen dat hun ouders piraten zijn geweest. Die verblijven trouwens ook bij die rijke familieleden van jou. Jouw ouders hebben het medaillon erbij gedaan voor jou. Je bent altijd piraat en je mag kiezen of je eerst een tijdje piraat wil zijn voordat je naar je ouders toegaat. Je kunt eigenlijks met ons meegaan wanneer je maar wilt. Het is helemaal aan jou. En datzelfde geldt ook voor William!" en hij kijkt even naar William. Ik zie hem hard tegen zijn tranen vechten. "Je mag best huilen hoor." fluister ik naar hem. Koppig schudt William zijn hoofd en hij houd zich in. Ik haal mijn schouders op en kijk weer naar William Turner. Ik zie hem medelijdend kijken naar William en er verschijnt een warme blik uit zijn ogen. "Jouw ouders leven nog William! Het zijn goede vrienden met de ouders en familie van Joris!" William kijkt verbijsterd naar de man voor hem, en kan niet bevatten wat er zojuist gezegt was. Calypso vervolgt: "Ja William, het is echt waar. Nooit hebben ze geweten dat jij hier was. Ze hebben nooit geweten wat er met je gebeurd is nadat ze gehoord hadden dat de aardige non was overleden. Zij hadden de hoop nooit opgegeven dat jij niet meer in leven zou zijn. Wat zullen ze blij verrast zijn om te horen dat je nog leeft en vooral dat je bevriend bent met de zoon van hun vrienden! Is dat niet grappig?" Ik zie William knikken en er komt een brede glimlach tevoorschijn. "Ik ben dus toch niet alleen!" mompelt hij blij. Ik voel me blij worden en vraag aan Calypso: "Wanneer gaan we naar Jack Sparrow? Ik wil hem weleens een keertje zien als dat kan!" William knikt heftig zijn hoofd en Calypso antwoord: "Ja jongens, daar hebben we nog even over nagedacht. We vinden dat jullie zelf op zoek moeten gaan naar hem en zijn schip!" Stomverbaasd kijken we haar aan. Ik kijk William Turner aan om te kijken of hij zijn lachen in moet houden, maar ook hij heeft een vastberaden blik in zijn ogen. "Dit is een goede oefening voor jullie jongens. Hierdoor komen jullie te weten of jullie echt piraat willen worden of niet. En jullie kunnen hier ook veel van leren, zoals vertrouwen en leren hoe je dingen op moet zoeken. Maar geen paniek. Ik heb gehoord van Calypso dat jullie niet alleen zullen gaan. Jullie zullen op jullie reis twee meisjes van jullie leeftijd ontmoeten, en die gaan met jullie mee..."
