Lucy
“Lucy! Kom terug!” hoorde ik Danny roepen. Ik negeerde hem en rende naar de zee. Wat ben ik toch aan het doen?! M'n eigen dood tegemoet lopen ja. Zal ik het doen of niet? Opeens remde ik af en stond stil. Kokosnoten vlogen in het rond en ik had moeite om te blijven staan want het waaide ongelooflijk hard. Stel je voor dat ik het niet overleef, wat dan? Danny kwam hijgend aangerend en pakte me bij m'n schouder vast. “Lucy, zie je in dat je dit niet kunt? Dit kan je dood worden, en die van dat meisje sowiezo. Ik vind het echt moedig en heel lief van je dat je haar wilt helpen maar soms kan dat gewoon niet.” de man zuchtte verdrietig en keek bedroeft naar het meisje dat nu bijna door het water werd verzwolgen. Opeens was het alsof er iets binnen in mij knapte. Wat sta ik hier nou nog te wachten? Ga het water in mietje! Gewoon proberen, en anders pech gehad! Voordat mijn bange ik nog kon protesteren rende ik het water in met de vlot. Danny riep verbaasd: “Wat doe je nou? Kom terug!” maar deze keer stond mijn besluit vast. Ik ging niet toekijken hoe ze dood ging, ik wou er iets aan doen. Ik wou het geprobeerd hebben zonder mezelf elke dag af te vragen of het anders had kunnen lopen. De zee ging vreselijk tekeer en ik hield mijn adem in toen er een grote golf aan kwam zetten. Echt niet handig dat ik de peddels ben vergeten mee te nemen, maarja, dan moet ik maar gaan zwemmen. Zo kwam het dat ik in het ijskoude water zwom. Allemaal palmboombladeren, stukken hout en andere rommel dreven in het water en het kwam jammer genoeg ook in mijn gezicht. Ik zag hoe het meisje ineens met boot en al in het water verdween en ik probeerde nog harder te zwemmen. Danny was gestopt met roepen en keek nu vanaf de kant bezorgd naar mij en het meisje. Er kwamen nog een paar andere mensen bij kijken en sommigen zeiden: “Wat is ze moedig! Alleen zo jammer dat ze het waarschijnlijk niet zal overleven..” Danny keek degene die dat zeiden woedend aan en de mensen keken schuldbewust naar de grond. Ik ging door met zwemmen en opeens kwam er een hele hoge golf aan. Dus zo voelt het ongeveer om in een tsunami terecht te komen! Weer wat geleerd. Oke dit is niet echt de tijd om nieuwe dingen te leren. Ik keek angstig naar de metershoge golf en had zin om mezelf tienduizend keer te gaan slaan. Waar ben je in vredesnaam mee bezig? Maar voordat ik verder kon nadenken hoorde ik ineens gegil. Het meisje! Ze was opgedoken, met een stuk hout en ze dreef richting mij. Nog voordat de golf ons had bereikt riep ik naar haar: “Kom hier heen, snel!” Ze keek op en toen ze mij en mijn vlot in de woeste golven zag bedacht ze zich geen moment en probeerde naar mij toe te zwemmen. Uiteindelijk had ze met beide handen mijn vlot te pakken gekregen. Opgelucht haalde ik adem, maar opeens zagen we tegelijk de golf. We gilden allebei, en de mensen aan de kant gilden met ons mee. De golf sloeg ons naar beneden en toen werd alles zwart voor mijn ogen...
“Word ze al wakker?” vaag hoor ik iemand praten. “Ze beweegt wel weer.” nu werden de stemmen duidelijker. Voorzichtig probeer ik mijn ogen te openen. Ik beweeg mijn vingers even en voel dat alles nog werkt. Ik ga overeind zitten en voel een flinke hoofdpijn opkomen. Snel zak ik weer terug in bed en ik val weer in slaap.
Opeens voel ik een nat doekje op mijn hoofd. Ik probeer mijn ogen te openen, maar dat lukt niet zo goed. Ik wil overeind komen, maar ik word zachtjes door iemand terug in bed geduwd. “Blijf nog maar even rustig liggen.” hoorde ik iemand zachtjes tegen me zeggen. Wie is dat? Ik herken die stem niet. “Gaat het nog goed komen met haar?” hoorde ik Danny bezorgd vragen. Ik hoorde de man even kuchen en toen antwoorden: “Ja, ze komt er helemaal bovenop! Maar dat andere meisje.. Die moet wel een hele poos in bed blijven liggen, anders kan ze nog een ziekte krijgen aan haar longen.” Ik hoorde Danny een 'oke' mompelen en hoorde ze toen weglopen. Ze leeft nog! Ik heb haar gered! Met een blij gevoel viel ik weer in slaap. Ik droomde opeens van een jongen in piratenkleren, hij was een jaar of 16 had een zwaard in zijn hand en hij was echt ongelooflijk knap. Hij keek heel lang naar me, maar toen werd ik opeens opgeschrikt uit mijn fijne droom. Er was iemand vreselijk hard aan het gillen. Ik schoot overeind, maar het werd meteen zwart voor mijn ogen en met barstende hoofdpijn zakte ik weer terug in mijn kussen. Welke idioot haalt het nu in zijn hoofd om te gaan gillen. Ik probeerde mijn ogen te openen en deze keer lukte het wel. Ik moest wennen aan het licht, maar zag toen dat het een kaars was. Ik keek om me heen en ontdekte dat ik niet in het huisje van de vissersman lag. Waar ben ik dan wel? De persoon gilde nog steeds en boos keek ik in de richting van waar het geluid vandaan kwam. Ik hoorde aan het gegil dat het een meisje was. Ik kwam heel langzaam overeind zodat mijn hoofd voor mijn gevoel niet ging ontploffen, en ik ging op de zijkant van mijn bed zitten. Zal het soms dat meisje zijn dat ik heb gered? Ik ging op de grond staan en nadat ik een paar wankelende stappen heb gezet kon ik wat beter lopen. Ik liep op het gegil af en kwam in een donker kamertje. Sjongejonge wat kan die gillen zeg! “Hey, rustig maar! Wat is er aan de hand?” vroeg ik, en ik kwam langzaam dichterbij. Toen ik zag dat ze haar ogen dicht had begreep ik dat ze een nachtmerrie had. Wat moet ik nu doen? Je mag mensen die een nachtmerrie hebben toch niet zomaar wakker maken? Ik keek om me heen en was verbaasd dat er niet iemand anders al was gekomen. Mijn oren begonnen te piepen van het gegil en ik vond het nu wel genoeg. Of het nu wel of niet mag, ik maak haar gewoon wakker. Dit kan gewoon niet meer. Ik boog me langzaam over het meisje heen en moest snel weer omhoog gaan zodat ik geen arm in m'n gezicht kreeg. Ze moet wel een hele nare droom hebben als ze zo gilt en met haar armen zwaait! Nadat haar armen even opgehouden waren met rondzwaaien boog ik me weer over haar heen en ik schudde haar onzacht door elkaar. Ik begon te schreeuwen: “Hey meisje, word wakker! Je hebt een nachtmerrie!” BAM! En toen lag ik op de grond. Ze had me keihard geslagen en ze gilde: “Ga weg jij vreselijk persoon, je verpest mijn leven!” Nouja zeg! Hoe durft ze! Ik had een bloedlip, en mijn neus deed heel erg pijn. Ik zocht naar een wastafel, en een doekje. Toen ik dat had gevonden maakte ik het doekje nat met water en deed het op mijn neus. Ah dat is fijn! Het helpt gelukkig tegen de pijn. Ik deed mijn hoofd onder de kraan en wastte het bloed af van mijn lip. Het stopte met bloeden, maar het werd wel dik en blauw/paars. Nadat mijn neus minder pijnlijk was geworden, zocht ik naar een emmer.
“AAAAHHH!” Oh nee he! Ze begint weer met gillen. Waar is hier nou een emmer? Ik zocht overal en uiteindelijk vond ik er een achter in een kastje. Ik liep weer naar de wasbak en vulde de emmer halfvol met water. Als dit niet helpt weet ik het ook niet meer. Ik liep terug naar de kamer van het meisje en zag hoe ze gillend haar kussen weggooide. Waar droomt ze toch over? En waar is iedereen? Waar zijn de mensen als je ze nodig hebt? Met een zucht ging ik naast haar staan en moest een arm ontwijken. Ik dacht niet meer langer na en gooide de hele inhoud van de emmer in haar gezicht. Meteen werd ze wakker. Ze proestte het water uit en schoot overeind. Met grote ogen keek ze angstig om zich heen. Pas toen ze zich realiseerde dat ze had gedroomd zuchte ze van opluchting. Toen ze mij in de gaten kreeg keek ze me schuldbewust aan. “Ik heb wel heel hard gegild of niet?” Ik knikte en zei: “Ja ik werd er wakker van. Haar ogen werden groot en ze zei: “Ah sorry, ja ik had zo'n nare droom!” “Ja dat dacht ik al, je was helemaal aan het gillen en aan het vechten. Je hebt zelfs mij op de grond geslagen.” zei ik, en ik grinnikte. Haar gezicht werd helemaal wit en nu stamelde ze: “Oh nee! Wat erg! Het spijt me zo erg!! ik wou je helemaal niet slaan! Oh wat ben ik toch een sukkel!” en ze begon zichzelf allemaal verwijten toe te spreken. Ik moest lachen en zei: “Haha, maak je niet druk! Ik heb alleen een lichte hersenschudding maar voor de rest gaat het prima met me.” Haar ogen werden nog groter en ze fluisterde ontzet: “Nee! Zeg me dat het niet waar is! Sorry, echt sorry! Oh nee ik vergeef het mezelf nooit als je dat hebt...” Ik glimlachte en zei geruststellend: “Haha nee, ik maak maar een grapje. Je hebt me alleen een bloedlip geslagen en een zere neus, maar dat gaat wel weer over hoor.” Ze knikte beduusd en zei voor de zoveelste keer: “Echt sorry! Ik wou je niet bezeren! Het spijt me echt verschrikkelijk!” Ik zei: “Het is al goed joh, nu heb ik weer wat geleerd. Probeer gillende mensen die om zich heen slaan niet wakker te maken, maar gooi een emmer water over hun heen. Dat helpt altijd!” Toen ik uitgepraat was leek ze zich pas bewust te worden van haar natte gezicht, kleren en dekbed. Ze keek me met grote ogen aan en vroeg verbaasd: “Hoeveel water heb je wel niet over me heen gegooit? De hele zee ofzo?” Ernstig knikte ik, en ze schoot in de lach. “Haha, grapjas ben je ook. Maar hey laat ik mezelf even voorstellen! Ik heet Zoë! En hoe heet jij?” en ze stak haar hand uit. Ik schudde die en zei: “Hoi, ik heet Lucy, aangenaam kennis met u te maken!” Ze moest weer lachen en zei toen zachtjes: “En nog bedankt dat je mijn leven hebt gered! Ik blijf je daar voor altijd dankbaar voor!” Ik zei: “Ah is al goed hoor, ben blij dat we het overleefd hebben!” Zoë knikte en toen gaf ze me een knuffel.
