Ένας Χτύπος

2ο κεφαλαιο (Αναμονή)

Χτύπησα την πόρτα και άκουσα μια γερικη φωνή από το εσωτερικό, που μου έλεγε να περάσω.

-Καλημέρα σας, σε τι μπορώ να σας εξυπηρέτησω, μου είπε.

-Καλημέρα. Ήρθα να ρωτήσω για την Alison Black, η receptionist μου είπε να απευθυνθώ σε εσάς.

-Μάλιστα, είστε συγγενείς;

-Όχι, είμαστε εδώ και 10 χρόνια καλοί φίλοι.

-Εσείς πως λεγεστε;

Με ξάφνιασε πολύ η ερώτηση του..

-Λοιπόν, το όνομα σας?

-Κώστας Στεργίου.

Τον παρατήρησα να κοιτάζει μερικά χαρτιά ώσπου μου είπε.

-Δεν μπορώ να σας εξυπηρέτησω.

-Μα γιατί; Δεν έχω κάνει κάτι ώστε να μην μπορώ να μάθω, φίλη μου τόσα χρόνια είναι, ξέρω περισσότερα από τον καθένα σας.

Ακούστηκε περισσότερο σαν απειλή πάρα σαν απλή πρόταση, και όχι δεν ήταν λόγια αέρα, με την Alison γνωριζομαστε τόσα χρόνια, ξέρει ο ένας τον άλλον απ'έξω και ανακατωτά, αν και τον τελευταίο καιρό δεν φαινόταν καλά, αλλά δεν μιλούσε, ούτε καν σε μένα, κάτι την βασάνιζε, κάτι φοβόταν...

-Κύριε Στεργίου, είστε καλά;

Με έβγαλε πάλι κάποιος από τις σκέψεις μου.. Πφφ γιατί το κάνουν αυτό;

-Ναι, μια χαρά..

-Ωραία, δεν με χρειάζεστε κάτι άλλο, πρέπει να πηγαίνω.

-Κ.Παπαδημητρίου μια τελευταία ερώτηση, θα γίνει καλά;

-Ναι νεαρέ μου, θα αναρρώσει με τον καιρό.

-Ευχαριστώ.

Βγήκα από το άσπρο δωμάτιο με τα άσπρα neon φώτα που σου θύμιζαν νοσοκομείο και κατευθύνθηκα προς τον χώρο στάθμευσης,  ώσπου η μάτια μου είδε τον Jenson να μιλάει στο τηλέφωνο.

Κρυφτηκα αμέσως για να μην με δει, δεν ξέρω γιατί το έκανα, ίσως γιατί ήθελα να μάθω κάτι παραπάνω.

Κοντοστάθηκε.
Τώρα τι με είδε;

-Τι εννοείς δεν έχει βρεθεί ακόμα ο δράστης που της έκανε αυτό το πράγμα;

Θέλω να τον βρεις ό,τι και να γίνει.

Είχα βάλει ήδη ηχογράφηση μήπως και έλεγε τίποτα χρήσιμο.

-Βρες μου έναν δράστη, κάποιον αθώο, πουθενά δεν πρέπει να φανεί ποιος το εκανε πραγματικά.

Συνέχισε τον δρόμο του και μπήκε στο κτίριο.

Ώπα τι εννοεί; Έβαλε κάποιον να της κάνει κακό; Μα γιατί;

Και οι δύο είναι από εύπορη οικογένεια, γιατί να θέλει κάτι σαν αυτό; Εξουσία;

Κοίταξα αριστερά δεξιά και μπήκα στο αμάξι μου.

Ύστερα από μισή ώρα ήμουν σπίτι, έκανε πολύ ζέστη.

Χωρίς δεύτερη σκέψη αφαίρεσα τα ρούχα από πάνω μου και μπήκα στο μπάνιο, το κρύο νερό έπεφτε με δύναμη πάνω στο πρόσωπο μου ενώ σκεφτόμουν την Alison.

Δεν είχε πειράξει ποτέ κανέναν άλλωστε όσα λεφτά και να είχαν οι γονείς της και η ίδια δεν συγκρίνοταν με την ψυχή της. Είναι γλυκιά με καφέ μάτια και ανοιχτά καστανά μαλλιά που ξανθαίνουν στις άκρες, μέτριου αναστήματος, εγώ φυσικά την λέω κοντή.

Ένιωσα ξαφνικά μια μικρή δόνηση, σεισμός σκέφτηκα.

Μπα δύσκολα, έκλεισα το νερό και κοίταξα.

Πήρα το Xperia Z5 στο χέρι.

Chris: σε μισή ώρα είμαι εκεί, θα σου εξηγήσω από κοντά.

-Εντάξει μωράκι μου, ειδικά τώρα σε χρειάζομαι, έχω να σου πω και γω.
Τα λέμε από κοντά.

Φόβος κατεκλυσε όλο το κορμί μου και ανατριχιασα, δεν καταλάβαινα γιατί, αμέσως μετά από αυτά που άκουσα από τον Jenson, βρες μου έναν αθώο.. Φοβόμουν ανεξήγητο συναίσθημα αυτές τις στιγμές.

Βγήκα και Σκουπίστηκα με την πετσέτα, στέγνωσα ελαφρα τα κοντά μαλλιά μου.

Άνοιξα τα συρτάρια και έβαλα ένα μποξεράκι μπλε και μοβ.

Άκουσα το κουδούνι να χτυπά.

Ένα κύμα φόβου κατέκλυσε όλο μου το σώμα για ανεξήγητο λόγο  ... Πήγα κοντά στην πόρτα και την άνοιξα. ..

Χαλάρωσε Κώστα ο Chris είναι, θα έφτασε νωρίτερα.

551 λέξεις!

Ελπίζω να σας άρεσε..

Justin Batsios