Ik hou van jou (Compleet)

Hoofdstuk 17

Enjoy! Dit hoofdstukje draag ik op aan mijn beste vriendin, ze is echt een geweldige meid en een geweldige schrijfster, als jullie willen moeten jullie zeker haar boeken  eens lezen.

-Life is like song van viomind13

Jolien♥

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

'Alex, liefje, we moeten zo naar het ziekenhuis.' Ik open mijn ogen en kijk meteen in het bezorgde gezicht van mijn moeder, Karlien in blijkbaar al naar school, is het al zo laat dan, maakt niet echt uit.

'Ik sta zo op', zeg ik terwijl mijn moeder terug de kamer uitloopt. Ik zucht en zwier mijn benen over de bedrand. Ik kreun zacht, mijn hele lichaam doet pijn. Ik slenter naar de badkamer en was mijn gezicht, ik zie er vreslijk uit, daarna poets ik mijn tanden en zoek kleren in mijn kast. Ik doe gewoon een simpele jogingsbroek aan, ik heb echt geen zin om iets strakkers aan te doen, over mijn grijze broek doe ik een zwart topje aan, ik loop naar beneden de trap af, de keuken in. Iedereen heeft al gedaan met eten, of mijn moeder toch want mijn zusje is al in school, want er staat nog maar voor een iemand gedekt. Ik ga op de stoel zitten en smeer met tegenzin een boterham die ik naar binnenwerk.

'Ah je bent er', zegt mijn moeder die de keuken komt ingelopen.

Ik knik.

'Ben je er klaar voor?' zegt ze op een vrolijke toon, vanwaar haalt zij het van zo vrolijk te zijn. Ik draai met mijn ogen, wat denk je zelf zou ik willen zeggen maar antwoord niet op haar vraag, heb ik echt geen zin in. Na een half uurtje zijn we allebei klaar om te vertrekken. Mijn moeder haalt de sleutels uit de schuif en ik sta al aan de deur, 't is te sneller we weg zijn 't is te sneller we terug zijn denk ik maar. Mijn moeder komt ondertussen de gang in lopen.

'Oh wacht mam, mijn gsm ligt nog boven.' Ik loop terug de trap op, iets wat ik niet had mogen doen, inplaats van mijn kamer in te lopen loop ik de badkamer in en een walgelijke smaak vult mijn mond en ik moet alweer overgeven. Als ik dat doe krijg ik altijd tranen in mijn ogen.

'Gaat het wel Alex?' roept mijn moeder van beneden.

'Ja, ik vind mijn gsm gewoon niet', lieg ik en veeg de tranen uit mijn ogen en ga mijn gsm halen. Eenmaal terug beneden staat mijn moeder al buiten. Ik ga al naar de auto terwijl mijn moeder de voordeur opslot draait. We rijden in stilte naar het ziekenhuis, het is niet dat we niets willen zeggen, het is meer dat er niets te zeggen valt. Ik zucht diep als we de parking van het ziekenhuis opdraaien. Mijn moeder geeft een klopje op mijn schouder dat geruststellend moet zijn maar dat is het niet echt, het maakt mij nog zenuwachtiger, misschien is er niets aan de hand en heb ik een griepje, of misschien ben ik doodziek. Ik hoop echt dat eerste. We lopen het gebouw binnen en gaan naar het ontvangst.

'Hallo mevrouw, wij hadden een afspraak voor Alex Peeters', zegt mijn moeder tegen een vrouw van middelbare leeftijd en blond haar tot vlak boven haar schouders, Ze duwt haar ronde zwarte brilletje verder op haar neus terwijl ze zoekt tussen haar papieren.

'Ah hier staat het', zegt ze, 'ga maar rechtdoor en dan de derde deur is de wachtkamer en daar zullen ze u komen halen.'

We knikken en doen wat ze gezegd heeft. Even later zitten we op witte stoelen die best ongemakkelijk zitten. Ik ben aan het wiebelen op mijn stoel van de zenuwen.

'Alex, blijf eens stilzitten, ik word er zenuwachtig van', zegt mijn moeder. Ik draai opnieuw met mijn ogen maar blijf toch maar stilzitten.

'Alex Peeters', zegt een jonge dokter van rond de vijfentwintig jaar met kort bruin haar en bruine ogen, niet slecht denk ik bij mezelf.