Ik hou van jou (Compleet)

Hoofdstuk 28

Heey allemaal, hier is weer een hoofdstukje, hopelijk vinden jullie het leuk (: En hiernaast is weer een liedje, zelf vind ik het liedje erg mooi, het heeft zoiets speciaals...  En whuut al meer dan 10000 keer gelezen!? Wauw dankjulliewel allemaal!       Enjoy!

En dit stukje is opgedragen aan HangerLane omdat ja meestal de zelfde reden als ik het aan iemand opdraag :p een geweldig leuke comment, dankjewel! <3

♥Jolien♥

--------------------------------------------------------------------------------------

De volgende dagen verlopen allemaal hetzelfde: Opstaan, klaarmaken, naar het ziekenhuis, terug naar huis en bij Kyle en Luke zijn, elke dag opnieuw, gewoon omdat ik het niet kan om Sandra helemaal alleen in het vreselijke ziekenhuis te laten liggen, ik kan het gewoon niet aan. Ik geloof misschien wel dat ze ons kan zien, dat ze dicht bij me is, is zeker. Haar lichaam ligt misschien roerloos in het ziekenhuis bed maar wie zegt dat haar ziel niet rond dwaalt? De dokters zeggen altijd dat haar toestand stabiel is en dat ze elk moment kan wakker worden, als dat nu vandaag is of over een jaar. Maar natuurlijk is de kans dat ze het niet haalt er ook maar dat vergeet ik liever, hopelijk komt Sandra snel bij zodat we nog wat van onze vakantie kunnen maken, ik ga samen over een tijdje met Kyle op vakantie, naar Italië nog wel en normaal zouden Luke en Sandra ook mee gaan, ik hoop natuurlijk nog altijd dat het kan! Vandaag verliep weer hetzelfde, ik ben samen met Kyle naar het ziekenhuis gereden en we zitten nu aan haar bed met Luke die de vorige dagen net hetzelfde heeft gedaan als ons, ik ben er zeker van dat Luke enorm veel van haar houdt.

We kijken naar haar, ze ligt nog altijd rustig op haar bed, de machines naast haar bed zijn regelmatig. Eigenlijk heeft ze best veel weg van een engel met haar blonde haren en bleke gezichtje, waarom ook niet? Ik schrik, ik dacht toch echt even dat haar vinger bewoog.

'Kyle?'

'Ja?'

'Haar vinger!'

'Wat is ermee?' vraagt hij en kijk me nu aan.

'Het bewoog!'

Zijn bik gaat van mij naar haar hand die jammer genoeg even stil ligt. Hij schudt zacht zijn hoofd, 'weet je het zeker?'

Ik knik maar begin toch te twijfelen. En haal dan mijn schouders op. 'Kyle?'

'Ja.'

'Ze moet wakker worden', zeg ik terwijl ik een traan over mijn wang voel rollen, 'het moet gewoon.' Hij kijkt me opnieuw aan en drukt een kusje bovenop mijn hoofd. 'Het komt goed, echt', zegt hij zachtjes en kijkt in mijn ogen. Met zijn vinger veegt hij de traan op mijn wang weg en sluit me in zijn armen. Ik snik nog een keer.

Een paar uur later...

Er is nog niets aan haar toestand verandert en er wordt alweer door de miniboxjes in de kamer vermeldt dat we het ziekenhuis moeten verlaten, ik zucht, sinds die eerste keer dat ik zo hysterisch werd en hier niet weg wou ben ik altijd rustig geweest en naar huis geweest, ik had geen zin om weer drama te maken maar ze hebben eerst moeten beloven dat ze meteen zouden bellen als haar toestand verandert ook al is het midden in de nacht. Ik wist toch wel dat ze niet weg zou lopen...

'Zullen we maar gaan?' stelt Luke voor, ik en Kyle knikken zachtjes en we staan op. Het is nu zo anders als anders, het is net alsof, nee ik weet niet maar het gevoel dat ik haar heb zien bewegen laat me niet los, helemaal niet. Ik loop nog even naar Sandra toe, ze ziet er prachtig uit, nog altijd. Ik denk even terug aan de momenten  die we samen hebben meegemaakt, die prachtige dagen aan de zee maar de gedachte dat ze misschien wel eerder sterft -ookal kan dat bij iedereen en altijd- dan mij maakt me twee keer zo zenuwachtig en dat is het laatste wat ik wil, ik zie een druppel op Sandra's wang vallen en heb pas later door dat die van mij afkomstig is door het idee dat ze misschien eerder sterft, snel ga ik met mijn vinger over de plaats waar de tran gevallen is en druk nog snel een kus op haar wang. Ik wil me net omdraaien en naar buiten gaan als ik denk dat ik iets uit mijn ooghoek zag bewegen. Snel draai ik me terug om naar haar en neem haar helemaal in me op, weer niets meer, ik zucht toch maar verbeelding dan.