Ik hou van jou (Compleet)

Hoofdstuk 33

*POV Kyle*

De tranen stromen nog altijd onophoudelijk over mijn wangen. Ik kan het gewoon niet tegenhouden. Ik heb net gezegd dat ik mijn hart aan haar af sta. Ik slik even tussen mijn gesnik door. Ik zal niet erg lang meer te leven hebben dus, maar hé, ik ben bijna zeker dat als Alex zou sterven, ik het ook niet meer lang zou kunnen volhouden. Het klinkt misschien belachelijk en puberachtig, maar ik zou haar te erg missen. Ik heb niets anders is mijn leven dan echt haar. 

Ik heb zeker geen spijt van mijn keuze. Het is of zij blijft leven, of geen van ons beide. Ze komt er vast wel door en Luke en Sandra helpen haar wel. Het moet gewoon lukken met haar. Ik hou van haar. Mijn blik gaat nog even naar haar, misschien wel voor de laatste keer. Zacht druk ik een kusje op haar wang en een traan van mij, loopt over van mijn op haar wang. Mijn lippen drukken nog snel eentje op haar mond en als laatste op haar voorhoofd.

'Ik hou zo veel van je Alex, voor altijd', fluister ik zacht. De volgende traan rolt over mijn wang, blijft eventjes hangen en valt dan ook op haar gezicht. 

'Weet je het zeker?' vraagt de verpleegster met opgetrokken wenkbrauwen. Waarschijnlijk is dit wettelijk niet eens toegestaan. Maar goed. Ik kan Alex niet laten sterven. Ik slik de brok in mijn keel opnieuw weg. 'Ik weet het zeker', zeg ik vastberaden. Ik kijk nog snel naar Alex, nog eens. Het is officieel... ze ziet er zo vredig uit hoe ze daar ligt.

'Kyle', ik hoor een gebroken stem achter me die ik maar al te goed ken. Ik draai me half om en zie Sandra en Luke staan, zij zien mij en ze zien ook dat mijn wangen nat zijn van de tranen, maar dat is ook bij hen. Ook de moeder van Alex staat er.

'Kyle', zegt ze langzaam. 'Je hoeft dit niet te doen. Het is niet jouw schuld dat dit zo loopt.'

'Ik doe het toch', zeg ik, het kan me niet uitmaken wie wat er van vindt, dit is mijn leven en ik doe ermee wat ik wil. Sandra en Luke komen naar me toe en omhelzen me, nu zie ik nog beter hoe hard ze gehuild hebben. Hun ogen rood en opgezwollen, net als de mijne. Daarna draai ik me om naar de moeder van Alex, ook zij geeft me een knuffel. Ik begin alweer harder te snikken. Alex wordt weg gereden met haar ziekenhuis bed, ze wordt nu klaargemaakt voor de opperatie. Ik heb nog tijd gekregen om een brief te schrijven aan mijn moeder, broer en de rest. Maar bovenal, ook nog een aan Alex voor als ze wakker wordt. 

Ik ben zo bang voor wat komen gaat, maar dit moet gebeuren en ik kan er niets anders aan veranderen. Dit is wat ik wil, haar leven is belangrijker dan het mijne. Ze bellen nu mijn moeder zodat ze kunnen komen naar het ziekenhuis.

'Kyle, we kunnen echt niet wachten op je ouders, Alex heeft niet lang meer en gaat sterk achteruit.' Ondertussen heb ik al mijn brieven geschreven, ongeveer dan toch. Natuurlijk kunnen ze niet wachten, wat had ik gedacht? Wat had ik gehoopt. Als je vanuit ons huis moet komen, dat is toch wel een aantal uur vliegen. Zie ik mijn moeder dan nooit meer terug? Mijn broer? Ik kan het me niet voorstellen, och ik kan nu toch niet gewoon ''weggaan'' terwijl ik het mijn ouders niet eens heb kunnen vertellen? Ik zucht diep, een trillerige zucht.

'Ik en er klaar voor, denk ik', zeg ik zachtjes en stop mijn handen in mijn zakken. Ik weet dat ik er niet klaar voor ben, maar het moet gebeuren. 'Ik hou van jullie', vul ik aan.

'Dit is heel moedig van je', zegt de verpleegster oprecht en legt een hand op mijn schouder.

'Ik hou van haar.'

'Ze gaat het je voor altijd dankbaar zijn.' Ik antwoord niet en kijk voor me uit. Een laatste knuffel geef ik nog aan Sandra, Luke, de moeder van Alex en zelfs aan haar vader. Ik loop richting de deur. Dit was het dan, ik zal Alex nooit meer in levende wijze zien. Maar dit is voor haar en ik weet dat dit het beste is. Ik knipper de opkomende tranen in mijn ogen weer weg en loop bijna de kamer uit.