Verliefd Op Mijn Broer

1.3

Daan POV

Ik vind het zo erg voor Joya. Dat ik dit heb laten gebeuren! Het zou nooit gebeurd zijn als ik niet zo kinderachtig tegen haar had gedaan, dan was ze ook nooit alleen weg gegaan. Het is allemaal mijn stomme schuld. Ze doet wel alsof ze het niet erg vindt, maar dat vind ze wel, ik weet het gewoon zeker. Als ik eraan denk word ik zo woedend, ik zie alles gebeuren. Ik ben een beelddenker. Niemand mag aan mijn meisje zitten, alleen ik. Ik hou van haar en niemand raakt haar ooit nog aan met een vinger.

Ik stap uit bed en rek me uit. "WAaaohhh" ik gaap. "Zullen we gaan ontbijten?" vraag ik aan Joya. Ze staart verdrietig voor haar uit met tranen in haar ogen en ze hoort me niet. "Joya?" ik kruip naar haar toe over het bed en sla mijn armen om haar heen. "shhh, stil maar ik ben er. Er zal nooit mee zo iets vreeselijks met je gebeuren." Zo zitten we een tijdje tot de deur open gaat. Eigelijk wil haar helemaal niet loslaten ookal moet dat. Ik laat haar snel los, en ik ga naast haar zitten en sla gewoon een arm om haar nek, om haar te troosten hoe een echte 'broer' zou doen. Mijn vader stapte binnen en het bleek hem weinig te boeien hoe we zaten, gelukkig. "Gaat het wel met je Joya?" Ze kijkt hem langzaam en ze knikt. Ik weet dat ze het niet meent. Ze kan wel toneelspelen want Willem gelooft haar. Ik kijk er door heen want ik ken haar beter, ookal ken ik haar minder lang dan Willem. Maar toch, ik heb baar bijna naakt gezien, als je bikini niet mee telt... "Komen jullie eten?" Vraagt Willem. "Ja." Zeg ik en we staan op. Willem loopt naar de deur met zijn rug naar ons toen en ik pak Joya's hand. We stappen in de lift. Het kan me nog steeds niet schelen dat ik shirtless ben en Joya kan het blijkbaar ook weinig schelen dat ze alleen in een pyama broek en een hempje staat make up loos. Ze is mooier make up loos. Maar bijna alle meisjes dragen make up dus ik kan weinig veranderen. Maar ik hou heel van haar, of ze nou make up loos is of niet.

POV Joya

"Pff gelukkig." zegt Daan. Hij stapt uit bed en rekt zich uit. Ik staar voor me uit en denk aan gister. Ik voel me nog steeds zo ontzettend schuldig over die kus,en het schuren. Al helemaal dat ik dacht dat hij dat ook zou doen met een ander meisje. Als er iemand dat niet zou doen dan is dat Daan wel. Ik merk dat hij echt van mij houd. Wat nou als Willemijn hem dat verteld? Ik krijg tranen in mijn ogen. Nee ik moet het zelf vertellen. Ik hoor niet dat Daan mijn naam zegt. Opeens voel ik twee sterke armen om mij heen. "shhh, stil maar. Er zal nooit meer zoiets vreeselijks met je gebeuren." Ik vind het lief dat hij mij troost maar hij heeft geen idee waar het eigelijk echt over gaat. Hij denkt dat hij over de bijna-verkrachting gaat. Opeens komt Daan naast mijn zitten en doet een normale arm om mij heen. Willem is binnen gekomen, daarom dus. "Komen jullie eten?" vraagt Willem. "Ja." zegt Daan. We lopen de lift in en Daan heeft mijn hand vast. Beneden eet ik mijn eten traag op. Na het eten laat Daan me alleen zodat ik kan douche en aankleden. Ik heb helemaal geen zin om me aan te kleden maar het moet maar. Ik kleed me uit en stap de douche in. Ik laat de heerlijke warme stralen over mijn lichaam lopen. Na het douche droog me af. Ik denk de hele tijd aan eergister. De tranen komen steeds in mijn ogen. Ik voel me zo verdrietig en schuldig over alles. Ik doe snel gewoon een simpele spijkerbroek aan met een shirtje. Het is een regenachtige dag. Ik moet vandaag even afleiding hebben. Ik loop de trap af en doe de deur open. Ik snuif de vrisse lucht op. Ik stap naar buiten in de regen. Het kan me niks schelen dat ik helemaal nat wordt. Ik ben ook make up loos en mijn haar zit in een knot op mijn hoofd gepropt. Ik loop verder weg van het huis naar het bos dat vlak bij ons huis ligt. De regen heeft me nu helemaal nat gemaakt. Ik ga op de grond liggen vlak bij een grote boom en ik sluit mijn ogen. Zo lig ik heel lang. Er komt een windvlaag en ik ril. Twee warme armen tillen me op en ik open mijn ogen. "Wat doe je? Somenteen wordt je nog zieker." Daan trekt mijn tegen zich aan. De tranen stromen over mijn. "Hij heeft je zoveel verdriet aan gedaan en nu ga ik hem kapot maken want niemand maakt mijn meisje zo verdrietig." Ik kijk in Daan zijn mooie ogen. Ik moet hem de waarheid vertellen. Nu. "Nee dat is het niet." snik ik. Daan kijkt me geschrokken aan. "Heeft hij het wel gedaan?" Nee ik kan dit niet. Ik ben een verschrikkelijk mens! Hoe moet ik nou weer gaan zeggen dat ik dacht van hem dat hij vreemd zou gaan? Terwijl hij zo lief is, zo zorgzaam. En ik heb alles gewoon toegelaten dat hij me zoende en schuurde. Als ik dat nou niet had toegelaten dan was dit nooit gebeurd, dan had hij me ook niet bijna verkracht, dan hoefde ik Daan ook niet zoveel verdriet te doen. Hij verdiend veel beter dan mij. Ik kan het gewoon niet. Ik kan hem het niet vertellen. Er is maar één manier waardoor ik afstand van hem kan nemen en ik m niet schuldig meer voel, dat hij een leven kan op bouwen met iemand die hem niet bedriegt.

"Daan, ik maak het uit."

Please

Vote

Comment

Follow