Verliefd Op Mijn Broer

2.5

Pov Daantje❤️

Ik loop alzo lang door de weilanden. Ik kan de weg niet terug vinden. Ik ben wel in Nederland. Hoe hebben zij in godsnaam in zo'n korte tijd ons helemaal hier geen gebracht. Of wij hebben gewoon heel lang geslapen. Het is koud. Ik voel me vreselijk. Mijn benen zijn moe van het lopen en ik heb zoveel hoofdpijn. Het begint donker te worden. Het idee dat Joya zometeen in iemands anders armen in slaap valt doet me zoveel pijn. De tranen stromen over mijn wangen. Ik mis haar zo, haar zwarte haar. Haar ogen. Ik ga zitten in het gras. Ik wil niet meer opstaan. Laat me maar dood gaan van de hoofdpijn ofzo. Mijn meisje heeft een ander en steeds wanneer ze zei dat ze van mij hield was het gewoon nep. Ze had dit zelf allemaal georganiseerd. Al dat gedoe.. Dat kan zij toch niet alleen doen? Is dat niet iets teveel voor haar. Ze is vast gedwongen! Zoiets zegt zij niet zomaar. Dat kan niet. Ik moet terug en Joya eruit halen. Nee ik ga eerst zorgen dat ik mijn vader vind. En dan lossen wij dit samen op en bel ik de politie. Ik sta op. Het gaat erg moeilijk, Mijn hele lichaam doet pijn. Het wordt donkerder en donkerder. Ik voel in mijn zakken. Geen telefoon. "Godverdomme!" Schreeuw ik. Hebben ze ookal mijn iphone 5 ingepikt. What. Ik ben even blij dat je knapheid niet van iemand af kan pakken. Anders hadden zij dat zeker ookal van mij afgepakt. O wacht dat hebben ze al gedaan. Ik heb een blauw oog en ik zit onder de blauwen plekken. En bovendien bereik je weinig met knap zijn wat ik nu geen eens ben. En zonder Joya ben ik lelijk. Ik loop flink door. Verder op is een oud schuurtje. Ik duw de houten kraakende deur open. Niemand is binnen. Ik duw het lampje aan. Er ligt wat hooi en in een laatje vind ik wortels. Het ruikt hier naar paarden. Ik leg mezelf in het hooi en eet wat wortels en val dan in slaap.

Pov Joya❤️

De volgende morgen werd ik als eerst wakker. Ik sta geluidloos op uit bed. Jaimy mag me niet horen. Snel pak ik wat kleren uit mijn tas en ga douche. Ik trek daarna snel de kleren aan die bestaan uit een sweater en een normale broek. Daarna zoek ik snel een tas waar ik wat kleren in doe uit de tas. Ik kijk nog even naar Jaimy die nog ligt te slapen met zijn mond half open. Dan draai ik mij om en sluip de trap af naar de keuken waar ik snel wat eten zoek. Ik prop het snel erbij in de tas en zoek naar een telefoon. Ik hoor boven de grond kraken dus ik heb weinig tijd meer. Ik zoek snel maar de achterdeur. De sleutel zit in de deur. Ik draai aan de sleutel maar ik moet heel veel kracht zetten. Dan hoor ik de trap kraken. Snel schiet op. Dan is de deur open. Ik ren gelijk naar buiten. Achter me hoor ik Jaimy schreeuwen. Ik ren harder en harder. Ik heb helaas een slechte conditie dus binnen no time ben ik helemaal uitgeput. Maar ik blijf door rennen. Ik doe dit voor Daan. Ik mis hem zo erg. Het maakt me niet uit dat hij nu denkt dat ik hem niet wil. Ik hem zo snel mogelijk vertellen dat ik hem wel wil en naar de politie. Ik kijk achter me. Er staat niemand. Ik stop hijgend met rennen. Ik kijk om me heen. Ik ken dit helemaal niet. Om mij heen is alleen maar weiland. Verder op begint het bos. Maar er is nergens bewoonde wereld te zien. Of een weg. Ik ga even zitten. Dan hoor ik voetstappen. Shit! Ik sta op en ik ren weer weg. Maar ik ben mijn tas vergeten! Nee nu kom ik echt niet meer verder. Zonder eten en drinken overleef ik dit nooit. Terug gaan heeft ook geen zin. Ik ga in het gras zitten en huilen. Het heeft tóch allemaal geen zin meer. Ik voel dat twee armen mij optillen en mij terug dragen. Ik probeer uit de armen van Jaimy te glippen maar hij is te sterk. Even later wordt ik op de bank neergelegd. Ik doe geen eens de moeite om van de bank af te komen. Het rennen en huilen en het tegenstribbelen heeft me te veel energie gekost. Het heeft toch geen zin meer. Ik zit hier voor altijd en ontsnappen heeft toch geen zin. Ik moet dankbaar zijn dat ik het hier goed heb. Als ik het nu nog goed heb en het niet heb verpest. Ik blijf nog even liggen op de bank en sta dan naar een tijdje op. Jaimy zit aan tafel. Als hij mij hoort draait hij zich om. Zijn groene ogen staan boos en vol haat. "Zo dus je bent uitgerust?" Ik loop bang naar achter. "Dan gaan wij nu even wat leuks doen." Onee onee. Dit gaat de verkeerde kant op. Jaimy loopt naar mij doen en trekt me mee naar boven. En duwt mij ruw op bed. Dan gaat hij boven op mij liggen en trekt mijn broek naar beneden en dan mijn sweater. "Alsjeblieft je had belooft dat je op me zou wachten." Huilde ik. Ik zag zijn ogen weer terug naar rustig gaan. "Sorry ik heb weer gedronken." Hij gaat van mij af. "Het spijt me zo erg. Toen jij op de bank lag zat ik te drinken. En van een klein beetje alcohol gebeurd dit al. Jij liep weg en ik was zo bang je te verliezen. Ik snap dat je weer weg wilt, naar die Daan van je. Maar ik ga bewijzen dat ik veel beter ben dan hem." Ik knik. "Het spijt mij ook." Zei ik. Maar ik meende het niet. Ik drukte snel mijn lippen op die van hem, zodat hij mij zou vergeven.

VOTE

COMMENT

FOLLOW