Verliefd Op Mijn Broer

1.6

POV Daan

Ik voel me gekwetst. Alof ik ook met een andere meid zou schuren en zoenen. Ik heb het niet voor niets met Charlotte uitgemaakt. Ze gedroeg zich echt stom en hou veel meer van Joya. Zij heeft mijn leven echt vrolijker gemaakt en ik wil haar echt nooit meer kwijt. Ik kan niet zonder haar. En ik had haar misschien ook niet de kame uit moeten sturen maar ook geliefden hebben wel eens ruzie. Alleen hebben Joya en ik niks meer. Ik krijg weer tranen in mijn ogen. 'Jezus wordt toch eens een man.' zeg ik tegen mezelf. Joya maakte echt alles beter. Het deed me al genoeg verdriet dat mijn ouders waren geschijden en mijn vader zo snel weer met een andere vrouw ging. Maar ik vergaf hem dat zo snel weer toen ik Joya zag. Haar glimlach en die blos op haar wangen. Het deed me pijn om haar verdriet te zien hebben of boos of haar te zijn. Ik had niet zo boos op haar moeten worden. We hadden die avond daarvoor het nog heel leuk gehad en ik zou ook boos zijn als het zo zou eindigen. Ik wilde weer mijn zin. Ik moet echt beter naar Joya's grenzen luisteren anders krijg ik ook nooit wat ik wil. Maar of het nou krijg of niet, ik zal altijd bij haar willen zijn. Ik wil Joya troosten en zeggen dat het goed is. Ik wil naar haar toe. Ik ga naar haar toe. Ik ga het goed maken.

POV Joya

Hoe lang lig ik nu op mijn bed te huilen? 2 uur? Ik heb totaal geen tijdsbezef. Misschien waren het wel 10 minuten. Ik pak mijn telefoon en mijn oordopjes van mijn nachtkastje en ik zet muziek op. Ik zet YOU Make Me van avicii. De tranen rollen over mijn wangen als ik bij het zinnetje kom van: all my life i've been, i've been waiting for someone like you.

Ik ben nog nooit zo iemand tegen gekomen als Daan. Hij maakte mij weer vrolijker, hij maakte alles beter. En nu, nu heb ik alles verpest. Waarom heeft die jongen me niet gewoon mee genomen en mij vermoord ofzo. 'Nee Joy zo mag je niet denken.' zeg ik tegen mijzelf. Precies wanneer ik het lied is afgelopen, hoor ik geklop op mijn deur. Een beetje hoop schiet in mijn hoofd. Ik loop naar de deur en open het op een kiertje waardoor ik nog maar net kan zien. Wie ervoor de deur staat. Het is Daan. Ik open de deur iets meer. Ik kan niks zeggen. "Hee." zegt hij. Ik kan hem alleen nog maar aan. Staren. "Mag ik naar binnen?" Vraagt hij. "Ik moet met je praten." Ik open de deur zo dat hij zich net naar binnen kan wurmen. Hij loopt door en gaat op mijn bed zitten. Ik sluit de deur langzaam achter me. Ik heb nog steeds niets gezegt. Nu is het Daans beurt en ik ga hem laten praten. "Kom zitten." Hij klopt naast hem op het bed. Het is net alsof dit mijn kamer niet is. Teminste ik voel me op een of andere manier niet meer het zelfde zoals ik me altijd voelde in mijn kamer. Ik loop langzaam naar mijn bed en ik ga naast Daan zitten. Ik kijk voel een warme vinger onder mijn kin die langzaam mijn hoofd naar boven tilt. Ik kijk in de mooie blauwe ogen van Daan. "Ik hou van je." Zegt hij. "Ik wil sorry zeggen dat ik zo boos werd. En ook sorry van die avond en gewoon sorry van alles oke? Ik wil niemand anders dan jou. Jij bent het enige meisje waar ik ooit mee zou willen trouwen en jij bent ook het enige meisje die mij ooit echt kriebels in mijn buik heeft laten voelen." Ik kijk hem verbaasd aan. Ik dacht het echt over was tussen ons. "Ik hou ook van jou." bracht ik uit. Ik duwde mijn lippen op die van hem. Ik wil hem nooit meer los laten. Ik wil hem nooit meer bedriegen of hem pijn doen. Ik wil niet meer zonder hem leven. Onze kus was vol passie en ik nestelde me tegen hem aan. Hoe lang waren we aan het zoenen? Dat weet ik ook niet. Maar onze kus werd onderbroken door harde klap tegen de muur. Ik liet Daan met moeite los en keek in vier paar ogen die ons woedend aankeken.

Shit...

Please

Vote

Comment

Follow