The Last | y∞nmin

9

MinYoongi

İki adam masada oturmuş söylememi bekliyordu. Bir terslik vardı? Benim burada ne işim vardı? Şarkı iki kez başa sarmıştı şimdiden. 2 kişinin bakışları ensemden inen ter ile;
- Üzgünüm. Yapamayacağım.
-Bay Min elendiniz.
Düz sesiyle elendiğimi belirtiyordu. Koşarak çıkmaya başladım. Tuvalete kaçacaktım yine. Odadan çıktığım an etrafım değişmişti. Annemin eski müzik dükkanıydı. En sevdiğim piyano yerinde duruyordu. Oraya gidip taburesine oturdum. Üstü toz tutmuştu. Annem buradaki herşeyi sattığı gece büyük bir yangın çıkmıştı. O gün çok ağlamıştım.
Ve daha çok küçüktüm.
-Hyung!Uyan Lütfen!
Kafamı arkama çevirip sesin geldiği yöne baktım. Bu bir rüya mıydı? Ayağa kalktığım an içerisi alevler içinde kalmıştı. Oradan uzaklaşıp sesin geldiği yöne doğru koşmaya başladım.
-YOOONGİ!  Uyan artık!

¤¤¤¤¤¤¤

Sarsılarak gözlerimi açtım. Bedenim yorgunluktan ağrıyordu. Jimin tepeme dikilmişti. Nasıl ayakta ve ellerinde kelepçe yoktu. Yerinden doğrulmaya çalıştığım an Bileklerim acımaya başladı.
-Jimin sen nası-

-Hyung o kadından anahtarları aldım ama bu onu  canına mal oldu....

-Jimin sen?

-Hyung burada lazım olabilecek herşeyi aldım. Kaçabiliriz. Kurtulabiliriz! Yeni bir hayata başlayabiliriz! Yalnız sen ve ben ikimiz  herşeye yeniden başlayabiliriz! Başarabiliriz Hyung!

Dediği sözler özgür hissettirdi. İlk defa dışarı çıkabileceğimiz düşüncesi ile mutlu oldum.

-Jimin ne yaptığın umrumda bile değil! Sadece bu lanet yerden gitmek istiyorum! Çünkü ben deli değilim! Sende! Sadece gidelim lütfen!

Verdiğim cevapla mutlu olmuştu. Üstüme geçirdiğim pijamalarla kapıya yöneldik.  Kapının yanındaki beden kanlar içindeki hemşire can çekişiyordu.  Ona son kez baktım ve gülümsedim. Sonun da cezasını çekmişti. Jimin biraz yorgun gözüküyordu. Ve sırtı sarılıydı.

-Jimin sana ne oldu? Kim yaptı bunu sana!

-Hyung şu an sırası değil. Söz veriyorum her şeyi sonra anlatacağım.

-Peki...

Belimdeki yara bandından tutarak boş olan koridora baktım.

Issız gözüküyordu. Buranın varlığını çok az sayıda kişi biliyordu büyük ihtimal.

-Hyung sanırım en alt kattayız. Burada bir çıkış var!

-Tamam etrafta kamera yok ama sanırım çıkış tarafında bir tane kamera var.

Görünsek bile sorun değildi. Sonunda kurtuluyorduk.

Koridordaki kapılarda garip sesler, inlemeler, acı dolu sesler geliyordu.

Kapıya ulaştığımızda özgür olmamıza çok az kalmıştı. Çıplak ayaklarımı çıkardığı ses ninni gibi  geliyordu.

Jimin bana bakarak elimi tuttu ve kapıyı ittirdi.
Uzun zaman sonra havayı ciğerlerime soludum.

-Yoongi gerçekten dışardayız.

-Jimin bugün hayatımda ilk defa doğru bir karar aldım.

-Ne Hyung?

-Seninle bu lanet yerden kaçmak!

Mutluluğumuz gözlerimizden okunuyordu.
Başımıza büyük bir dert açmak üzereydik belki de.
Farkında değildik belki.
Bu ormanda ne olursa olsun.
Bu hastanede ölmekten iyidir....

Bölüm Sonu

Y/N:
Çok uzun olmayan ama azıcık bir aradan sonra Merhaba!  Bu hikayenin sonuna yaklaştığımızı belirtmeliyim .
Bütün bölümleri yazıp öyle yükleyeceğim. Ama bu biraz sürebilir. Bir hafta dinlenmen lazım. Kolay günler geçirmiyorum. Bunun dışında gidişat çok büyük bir değişiklik yaptım umarım beğenirsiniz!
Diğer bölümde görüşmek dileğiyle!!