In de ban van een loverboy✔

Hoofdstuk 16

Simon deed zijn hand voor mijn mond en vertelde dat hij me hier weg zou krijgen. Ik vroeg hoe hij me gevonden had en hoe hij hiervan af wist. Hij vertelde me dat hij een van de klanten kende, hij had mij scheinbaar omschreven en Simon wist meteen dat ik het was. Hij liep de gang op en begon een gesprek met Jace waardoor ik de kamer kon uitglippen. Ik liep maar beneden en draaide de deurknop heel voorzichtig open. Ik hoorde een stem achter me zeggen "en waar ga jij heen". Het was Isabelle!!! Ik was doodsbang ze riep Jace die heel snel naar beneden kwam gerent. Hij greep mijn arm en sloeg me, maar nog voordat hij me mee naar boven kon nemen sloeg Simon hem neer. Ik rende de deur uit en zag dat Simon in elkaar werd geslagen. Simon maakte een gebaar dat ik moest vluchten ik wilde niet maar ik had geen andere keus.

Ik rende door de stad zo snel als ik kon en belde bij het eerst de beste huis aan dat er betrouwbaar uitzag. Er deed een oude vrouw open ze dag dat ik onder de blauwe plekken zat en liet me snel binnen. Ik legde haar het hele verhaal uit en dat Simon dus zo snel mogelijk gered moest worden. De oude vrouw belde snel de politie die niet veel later voor onze deur stond. Ze vertelde me dat er op dit moment een paar collega's naar het huis van Jace waren gegaan. Ik was zo bang, maar tegelijkertijd ook opgelucht dat is daar eindelijk weg was. Ik moest het hele verhaal nog een keer aan de politie uitleggen. Ze vroegen waarom ik die avond met Jace ben meegegaan. Ik had die oude vrouw ook niet vertelt waarom ik daar liep. Ik wilde het zeggen, maar ik kon het niet. Mijn vader kon me mishandelen zo vaak als hij wilde maar het bleef toch mijn vader. Ik besloot het ze toch te vertellen en ze namen meteen contact op met mijn vader.

De collega's van de agenten kwam binnengelopen en vertelde dat ze weg waren. Jace, Isabelle, Alec maar dus ook SIMON! Ik barste in huilen uit. Dit was allemaal mijn schuld ik moest dit dus gaan recht zetten. Ik stond op en rende meteen naar de deur, maar ik werd tegengehouden. Ik begon de schreeuwen "DIT IS ALLEMAAL MIJN SCHULD IK MOET EN ZAL HEM VINDEN KOSTEN WAT HET KOST"!!! De agent probeerde me rustig te krijgen maar het lukte hem niet. De enige die mij ooit rustig kreeg was Simon, waardoor ik nog meer aan hem ging denken. De agenten namen me mee voor mijn eigen veiligheid. Ze hielden me onder toezicht, zodat ik niet stiekem Simon kon gaan zoeken. Mijn leven was weer een complete puinhoop.