fratello :: chanbaek

17. Bölüm ▶▶ Gözlerimin içine bakarak söyle..

A Great Big World - Say Something

Sen benim siyahımdın. Sendeyken kaybolmanın,sensizken seni aramanın başka sebebi olamazdı.

Baekhyun's POV

Her şeye rağmen hayat devam ediyordu. Ne olursa olsun artık pes etmemeyi, savaşmayı daha iyi öğrenmiştim. Bir hata yapmıştım ve bedelini ağır ödüyordum. Ama her hatanın bir şansı hak ettiğini düşünüyordum. O şansı elde etmek içinse elimden geleni yapacaktım. Bir zamanlar cazgır, tuttuğunu koparan bir Baekhyun vardı. Sanırım o bir süreliğine geri dönecekti. Chanyeol'ün güvenini ve bana olan aşkını geri kazanmak için her şeyi denemeye hazırdım.

"Byun Baekhyun yeter!" Omzumu silkip gülümsedim. Park Chanyeol'ün dersini dinlemeyip telefonumda LOL oynuyordum ve biraz (!) sesi açıktı.

"Ya o telefonu kaldırırsın ya da kendini dışarıda bulursun!" Ne de seksiydi sinirliyken. Onu daha fazla kızdırmamak için telefonumu kaldırıp gözlerimi üzerine diktim.

Bu halim onu şaşırtıyordu. Belki de içinden beni bıraktı ve çok mutlu diyordu. Aksine dakikalardır ders anlatıyordu ve ben ona sarılmamak için kendimi zor tutuyordum. Arada göz göze geldiğimizde o özlemi gözlerinde çok net görebiliyordum.

O da benim gibi devam ediyordu hayatına. Okula geri dönmüştü. Bunu duyduğumda soluğu burada almıştım. Başta konuşmaya çalışmış her şeyi ona anlatmıştım lakin bana inanmamış umursamamıştı. Ama konuşurken sesi titremişti.

"Seni artık sevmiyorum Baekhyun." dediğinde inanmamıştım. Çünkü gözlerini kaçırmıştı.

"Gözlerimin içine bakarak söyle." Ağzımdan kaçan cümleyle bütün sınıf bana dönmüştü. Bunu neden daha önce sormamıştım ki.

"Ne diyorsun Baekhyun?" Masasının önünde dikilip tekrarladım.

"Gözlerimin içine bakarak söyle.." Neyi kastetdiğimi çok net anlamıştı. Şaşırmış yüzü ifadesi ve amfide oluşan uğultularla elini masaya sertçe vurmasıyla herkes susmuştu. Ayağa kalkıp gözlerini doğrudan gözlerime diktiğinde bir miktar korkmuştum. Gözlerimi kaçırmayı denedim ama öyle keskin bakıyordu ki yine gözlerine bakarken buluyordum kendimi.

"Seni sevmiyorum Baekhyun." Benim duyabileceğim bir sesle söylemişti. Gerçekten beni sevmiyordu! Gözlerinde sadece saf nefreti görüyordum. Ciddiyim Chanyeol benden nefret ediyordu. Gözlerim dolmaya başlarken işaret parmağını kapıya doğrultup sert sesiyle ekledi.

"Şimdi çık dışarı!" Gözlerinin içine belki de son kez baktım. Belki onu elde etmek için bu planı sadece blöf olarak kullanacaktım. Ama şimdi bu gerçeğe dönüşebilirdi. Nasılsa artık beni seven bir Chanyeol yoktu.

...

Rüzgar suratımı yalayıp geçerken kollarımı açtım. O esintiyi bütün vücudumda hissedebiliyordum. Hava bilmem kaç dereceydi. Tam üşütüp hasta olma havasıydı. Doğru bir tercih yapmış olmalıydım. Ama hasta olamayacak kadar yok olacaktım.

Çocukken babam beni hep buraya getirirdi. İlk adımlarımı burada attığımı ve ilk burada ona baba dedihimi söylerdi. Babamın ölümünden sonra ilk kez buraya geliyordum. Belki ilk adımlarım gibi son adımlarımı da burada atacaktım.