Lucky ARMY (continuation)

Chapter 28

"Ang t-totoo, m-may gusto talaga ako sayo.. Matagal na Rae."

1

..

..

..

2

..

..

..

3

..

..

..

Loading......

Buffering......

ANO DAW?!!! Totoo ba narinig ko o nagde-daydream nanaman akoo??

Napatingin ako sa mga kaibigan ko na nanlaki ang mata nila na nakatingin lang kay Jimin sa screen pati narin si ate pero ung way ng pagkagulat nya, parang may halong lungkot na.. Sorry sister..

So ibig sabihin totoo nga na narinig ko mismo kay PARK JIMIN ang mga salitang yun? Pero baka nagbibiro nanaman sya??

Tsaka matagal nya na akong gusto? Paano?? Gaano katagal? Pano nya ko nagustuhan? Kelan pa?

"I told you, hindi mo na ako mapapakilig!" Pinakita ko ang isang daliri ko sa screen para makita nya na papatayin ko na sana ung call pero hindi naman talaga titignan ko lang kung pipigilan nya ko.

"Wait wait wait Rae! Please! Wag mo patayin ung tawag! Seryoso na ako!! Seryosong seryoso ako sa sinasabi ko wala nang halong biro."

Nanlaki nanaman ang mga mata ko sa sinabi nya, onti nalang talaga magiging tarsier na ko eh.

Papatayin ko na sana ulit ang call at pinigilan nya nanaman ako.

"Wait Rae! PLEASE STOB IT!" Wth?? HHAHAHAH! Stob it? Kay Jin yun ah! Hindi nya rin ba mabigkas? Napapakagat nalang ako sa ibabang bahagi ng labi ko para hindi matawa eh.. Kailangan kong um-acting ng seryoso!

Ok serious mode na..

WAIT LANG HAHAHAHA HINDI KO TALAGA MAPIGILAN! HAHAHA! sa sobrang hindi ko na mapigilan, at wala nang talab ung pagkagat ko sa labi ko, tinakpan ko muna ng isang daliri ung camera ng phone ko sabay tumawa pero walang tunog maririnig nya eh hahahaha!

Napatingin ako sa mga kaibigan ko na sobra narin kung makatawa dahil nga sa STOB IT na yun! Pero si ate, ung reaksyon nya, seryoso..

Makalipas siguro ang 45 secs, naubos na rin ang tawa namin at nagulat ako nang biglang tumayo si ate mula sa pagkakaupo sa sofa at dumeretso sa kwarto nya. At padabog na isinara ang pintuan nya.. What's wrong with her? Ah, alam ko na. Nagseselos na sya..

Nagkatinginan nalang kami ng mga kaibigan ko dito na halatang iisa lang ang dahilan namin kung bakit umalis yun si ate.

Hindi ko nalang muna inisip yun nang maalala ko na may kausap pa nga pala ako sa phone.

Tinanggal ko na ang daliri ko sa camera ng phone ko..

"What's wrong?" Tanong agad nya sa akin.

"Huh? W-wala." Sagot ko.

"Bakit mo tinakpan ung cam mo?"

"Wala nga."

"Rae, please lang.. Seryoso ako sayo.. Maniwala ka naman oh."

Ang hirap... Ang hirap paniwalaan.. Ang hirap din sa puso..

Hindi ko alam kung paano ihahandle to.

Ayokong masaktan si ate lalo.

At .. Isa pa, kapag bumalik na sila sa SoKor, malulungkot ako..

Rae, wag ka mafa-fall .
Rae, pigilan mo!
Rae, Masasaktan ka!