SONA GİZLENEN BAŞLANGIÇ

BİSİKLET

Zannedersem artık tek yapmam gereken bundan sonrasında ne yapmam gerektiğine karar vermek. Birden bire aklıma Mert ile konuşmanın doğru olacağı geldi ona sorgulamaksızın mesaj attım.

G: Mert?

M:Gökçe?

G:Nasılsın?

M: Ne diyeceğini merak ediyorum.

Bu kadar açık sözlü olması güzel geliyordu.

G: Hafta sonu ne yapıyoruz?

Bravo Gökçe bu kadar güzel geri dönüş yapılamazdı herhalde.

M: Bir şey yapmıyoruz. Sen ders çalışacağını söyleyince plan yaptım. Başka zamana sözüm olsun Gökçe'cim.

G: Sadakatin beni çok etkiledi.

Ben az önce kendimce tavır mı almıştım.

M: Güldürme beni yanımda insanlar var rezil oluyorum.

Ne garip ki ben de telefona bakarak gülümsüyordum.

G: Deme öyle rezil olman beni çok üzer.

Bu dediğimde artık tebessümden daha fazlası vardı yüzümden dişlerimi görebilirdi karşımdaki kişi.

M: Hiç şüphem yok öyledir biraz işim var akşam konuşuruz.

Mert ile görüşme planım suya düşmüştü. Can hakkında bilgi alamayacaktım aslında ama bu iyi oldu çünkü görüşmüş olsaydık onu kullanmış olacaktım.

Okul çıkışı Can'ın yokluğuyla yüzleşmemek için yürümeyi tercih ettim. Bir tane şanslı taş buldum yolda onu yurda kadar iterek getirdim. Kulaklığımı da takmıştım. Bunu yaparken diğer her şey sessizleşiyordu ve ben anın tadını çıkarabiliyordum. Garip ki Can'ı düşünmekten alıkoyan şeyleri de çok seviyordum, onu hatırlatanları da.

Yemekten sonra etüte geçmeden önce vaktimiz oluyordu ve Arzu'yla o sürede hafiften bir müzik açıp gün içinde olup bitenleri anlatırdık. Arzu'ya olup bitenleri tam anlatacaktım ki o benden önce davrandı. Arzu, Defne ve Can'ı birlikte parkta otururken görmüş. Bu aslında normal bir şeydi kaç yıldır arkadaşlar elbette birlikte vakit geçirecekler ama Defne'ye duygularımı açtığımdan beri onların bir arada olma düşüncesine dahi tahammül edemiyordum. Arzu emin olmadan bir konu hakkında konuşmazdı ama bu sefer her halinden belliydi Defne'ye güvenmiyordu. Defne'nin söyleyip söyleyemediğini kestiremiyordum ama Defne'nin iyiliğimi istediğinden emindim. Can'ın servisten ayrılmış oluşu Arzu'ya hiç normal gelmemişti. Bu kadar kısa süreliğine servise gelip, gitmesi garipti ama Can haklı da olabilirdi. Mert adına her zikrettiğimde Arzu 'bu çocuk iyi birisi ben sana söyleyeyim' derdi. Tam Mert hakkında konuşuyorken hissetmiş gibi Mert beni aradı. Şaşkınlıkla Arzu'ya "açayım mı? Açmalı mıyım? Ne diyecek ki acaba?" gibi sorular sordum. Paniğim Arzu'nun kahkaha atmasına neden olmuştu.

Mert ile telefonda yarım saate yakın konuşmuştuk. Akşam konuşuruz dediği için arama gereği duymuş. Telefonda konuşurken Arzu'nun beni seyrettiğini fark etmemiştim. Telefon konuşmasını bitirince ancak fark edebildim. Arzu " ne diyormuş" dediğinde verecek bir cevabım yoktu. Kendime sahiden ne konuştuk diye sordum ve bir şey hatırlayamadım. Çok bir şey konuşmamıştık birbirimize sataşmıştık yarım saat boyunca ve eğlenmiştik. Bu da tuhaftı. Galiba Mert ile iyi bir uyum yakalamıştık. İyi arkadaş olabilirdik ve o yolda da ilerliyordu her şey.

Hafta sonu geldiğinde yapmayı düşündüğüm bir planım yoktu. Aslında eskiden de hafta sonlarım boş geçerdi ve bunun normal olduğunu düşünürdüm ama bu sefer boşluk hissediyordum. Sosyalleşmeye başladığım için olsa gerek artık yurtta vakit geçirmek sıkıcı gelebiliyordu. Arzu plan yapmıştı arkadaşlarıyla bu nedenle tek kalacaktım. Odada biraz vakit geçirmeye çalıştım. Kitap okudum, müzik dinledim ama hoşnut olmamıştım. Eve gitmediğim için pişman olmuştum. Hava da baharın habercisi gibiydi. Düşünmeksizin hazırlanmaya başladım. O sırada telefonum çaldı. Sevinçle telefona yöneldim. Arayanın Mert olduğunu görünce gülümsedim. Bekletmeksizin telefonu açtım. Mert konuşmama fırsat vermeden "aşağıdayım seni bekliyorum, çabuk gel" dedi ve kapattı. Hazırlanmaya önceden başladığım için bu çok zamanımı almadı. Aşağı indiğimde Mert ve bir arkadaşı beni bekliyordu. Yanlarına gittiğimde Mert'in arkadaşı "görüşürüz iyi eğlenceler" dedi ve ayrıldı. Mert'in yanında bir bisiklet vardı ve arkadaşı da giderken bisikleti bırakıp gitmişti.