All Out of Love

Chapter 5

Chapter 5

Six hours

"I'm here, I won't let your hand go." She held my hand, I know this girl would be the girl whom I will shared my forever. "Look at me." she lit up my face and for a moment, we stared on each other. A second after, she kissed me full of love.

When she let herself go, "I love you my beautiful man."

I can't explain the feeling inside, "don't ever leave me again, please..."

Her face suddenly comes into blurred, "what are you talking about?"

"Eda..." she let her hand off of me, "why are you doing this?"

"You always find me, Kareem... you do."

I woke up in the middle of the night. Napahilamos na lamang ang palad ko sa mukha ko. Alam kong hindi naman iyon totoong nangyari but it feels she's saying something na gusto niyang iparating. Is that her sign? Sign that she might be around here, na magkikita na kaming dalawa.

I wouldn't waste my time for that to happen. Kailangan ko na siyang makita.

"Kareem? Can't sleep?' napatingin naman ako sa nagsalita, it's Olisha. Naupo naman ito sa sofa habang yakap yakap ang unan. "Hindi rin ako makatulog eh, namamahay talaga ako."

Napangiti naman ako sa sinabi niya, "I just had a dream kaya nagising ako."

"That might be a nightmare kaya nagising ka?" aniya.

Umiling naman ako sa sinabi niya. "No, it's Eda. I just saw her, sending some message or what."

Napataas naman siya ng kilay, "what did she say?"

"She said that I always find her," napakibit balikat na lang din naman ako. "She's in my head for a week kaya napapaginipan ko na siya. I'm sure that she's in a safe hands but I must find her as soon as I can."

"I know you will, your love on her prove that." Ngiti pa niya sa akin. "I'll go back to sleep, sure you have to sleep also, tomorrow might be a big day for you." tumayo naman siya sa sofa at bumalik sa kama, katabi si Ara.

Napahinga na lang din naman ako ng malalim, hindi ko naman makalimutan ang panaginip ko. Alam kong hindi naman iyong masamang pangitain dahil mukhang pinapahiwatig niyang magkikita muli kaming dalawa. Merong rason sa bawat pagkakataong nangyayari sa amin ngayon.

Hindi ko lang makita kung ano iyong sa amin.

Sa lalim ng pag-iisip ko ay hindi ko namalayan na nakabalik na ako sa pagtulog. Nagising na lang din ako sa sinag ng araw na tumama sa mukha ko. Napabalikwas naman kaagad ako sa pagkakahiga ko ng maalala kong ngayon ang simula ng paghahanap namin kay Eda.

"Gising ka na, yuhoo!" nabigla naman ako sa bungad ni Bruno sa akin saka ako tinalunan sa kama. "Mag-ayos ka na boy!"

"Alis nga! Ang bigat mo!" pagtulak ko naman sa kanya.

Natawa na lang din naman itong si Bruno.

"Hindi niyo man lang ako ginising?" salubong na kilay kong tingin sa kanilang apat. Una namang umiwas ng tingin si Leide, pansin ko naman ang tawa ni Olisha sa tabi na umiinom ng kape.

"Sabi kasi niya," ani Ara na may matalas pang tingin kay Olisha. "Gising ka daw kaninang madaling araw kaya hinayaan ka muna namin na matulog. Masyado ka naman kasing nag-aalala, ito na nga tayo diba? Hinahanap na natin si Eda?"