All Out of Love

Chapter 11

Chapter 11

tadhana

When you see the person who you really love doesn't want to be with you again, accept the fact that she no longer needs you. While I'm searching for her, I'm afraid to lose her because that will cause a big impact on me. While she was gone, that's the time for her that she's not afraid to lose anyone.

She already loses me when I'm trying to find what we has been.

With the words she said, it breaks my heart. It makes hole inside that couldn't make it up again. She kill me inside, the whole time I cared for her was wasted. They were right, she doesn't need to be found. It was a one sided relationship, I exert too much effort knowing that she'll be back again.

With a man she just met, the one who helped her, the one who was by her side along the time when I wasn't beside her.

I just couldn't leave it like that. The moment we had, the years we take, all of the happiness and pain we get through. It all gone. In a one single moment, she doesn't need me anymore. She pushes me away like she doesn't know me.

The promise ring she held for a very long time drew out of her finger. She didn't make it. She forget what we really had, what we promised to each other. What is the point of the promise ring when the other half wasn't true to theirself?

She broke my heart, a lot of times but I didn't bother to break up with her or do such anything like that. I know she'll hurt for me to do it. I do understand our situation, I always rely on her decision because she knows better. And what happen when she pick the wrong decision?

Leaving me alone for the man she met.

I know, I should've fight, but how can fight for a love that doesn't want to stay? It will turn out unwanted and a loss. I step back as she pushes me away. I know because if I stay and speak about our relationship. She wouldn't even listen, her ears didn't want to hear any of my explanations.

Did she love me? Or in for the years we had, I felt like I'm the one who keeps on loving?

In fact, I didn't lose her, she lose us, me.

Ara pulled me out of the scene and headed back to the car. Asar na asar din ito sa nangyari sa kanilang dalawa ni Eda. Sino ba naman kasing matutuwa na ang kaibigan mo ay parang tanga at hindi matino ng kausap.

Isang hindi ko rin alam na sikreto ang nalaman ko sa kanilang magkaibigan. Totoo ang sinabi ni Ara noon na si Eda talaga ang gusto ko, wala naman akong idea na may gusto pala siya sa akin. Hindi ko naman iyon nararamdaman dahil siguro mas natuon din ang atensyon ko kay Eda. Saka noong mga panahong iyon ay siya pa itong nagtutulak sa aming dalawa. Tulay kumbaga.

Nagtataka na lang din sila dahil bakit hindi pinili sumama ni Eda at mas pinili pa na manatili sa isang lalaki na tinulungan lang siya. Ang sabi nga ni Bruno ay baka pinagsasamantalahan lang siya at pinapakitaan lang ng mabuting pag-uugali.

I protect Eda from anyone kaya kahit sino ring nakakausap niyang lalaki ay kinikilala ko. Ayoko kasing malaman na hindi ka na pala ang nagiging sentro ng buhay niya. Inakala ko ngang ako pa. Sa effort ko pa bang 'to? I love her so much that I could spare anything just for her pero ngayon nalaman ko na hindi pala ako ang mahalaga sa kanya.

There's no reason behind that. She left me because she found new better.

Hindi ako bitter, sadyang hindi ko lang matanggap na sa huli ay siya pa rin ang inisiip ko sapagkat siya ay ibang tao na ang lumalabas sa bibig niya. Arkie? Wow ha! Parang aso naman ang pangalan!

Siguro nga minsan ay hindi sapat ang pag-ibig ng isang tao para maging masaya ka. Minsan ang mga kaibigan mo, masaya ka na. Pamilya mo. They give love pero paano nga ba natin masasabing buo na ang pag-ibig natin kung iwas sa atin ang taong minamahal natin?

"Anong masasabi mo Kareem na nalaman mo na ang sikreto naming magkaibigan?" hinarap ako ni Ara.

Napaiwas na lang din ako ng tingin pero muli niyang hinarap sa kanya ang ulo ko at nagtaas siya ng kilay.

"Ah, wala naman..." aniko.

"Maniwala..." ngisi pa niya. "Eh, ito." nagulat na lang din naman ako ng bigla niya akong hinalikan sa labi. "Siguro ngayon malalaman mo na kung sino talaga ang nagmamahal sayo."

Agad naman itong pumasok sa loob ng sasakyan. Naiwan naman akong windang sa ginawa niya. Napatingin naman ako kay Olisha na nakangisi dahil nakita niya ang paghalik sa akin ni Ara.

"I knew what she feels toward you." aniya.

Napakunot noo naman ako. Sumunod na lang din naman ako sa pagpasok niya sa sasakyan. Si Bruno naman ang nagmaneho. Nanahimik naman ako sa likod, katabi ni Leide. Panay naman ang tingin ni Bruno sa akin mula sa rearview mirror pero tinaasan ko lang 'to ng middle finger.

Natawa na lang din naman ang baliw.

Nang makabalik naman kami sa room namin ay halos kaming lima ay walang gana sa nangyari. Tulala pa rin ako sa nangyari kanina. Naiwan naman ako sa kwarto at unti unti kong binalikan ang mga pictures namin ni Eda sa gallery ko.

Mahirap gawin pero unti unti ko nang binura 'yon.

Ang bilis ko ba sumuko?

Siguro masasabi kong oo.

Bakit ko pa kasi ipagpipilitan ang sarili ko sa taong hindi na ako gustong makasama pa? Bakit pa ako mananatili sa relasyong wala nang pundasyon para manatiling nakatayog? Bakit ko pa sasaktan ang sarili ko kung hindi na ako ang mahal niya.

Ito siguro ang tadhana ko.

Masyado akong nagpakasaya noon kaya ngayon ay puro kalungkutan naman ang natatamo ko. Minsan kailangan na lang talaga tanggapin na hindi sa lahat ng panahon ay pabor sa'yo ang lahat. Hindi rin sa lahat ng panahon ikaw ang pipiliin niya. May sarili siyang desisyon at hindi na ako kasama 'don.

Hindi niya ako pinili.

Pero hindi naman doon natatapos ang buhay ko. Kaya kong mag-isa, natututo ako noong wala pa siya, siguro ngayong wala na siya ay kaya ko pa diba? Doon ako nagsimula, doon din ba ako magtatapos?