Samen een - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 7

'Zwanger? Maar dat is toch geweldig.' Ik begin harder te snikken. 'Ooh Eef toch wat haat er allemaal in jou hoofd om, waar maak je je zo druk om' zegt ze waarna ze me een warme knuffel heeft. 'Ik wil nog geen kindje, ik ben vierentwintig, begin net aan de mooiste jaren van mijn leven, mijn carrière is net gestart. En daarbij heeft Frank ook helemaal geen tijd voor een baby.' Met trillende handen pak ik de kom thee van tafel. 'Maar je weet nog niet zeker of je zwanger bent?' Langzaam schud ik mijn hoofd. 'Doe eerst dan een test, zometeen maak je je zorgen om niks.' Zachtjes knikte ik, daar had ze gelijk in. 'Maar waarom ben ik anders zo misselijk en moe.' Ik voel hoe Marion haar hand op mijn voorhoofd legt. 'Zo te voelen zit je ook dicht tegen de koorts aan. Het kan makkelijk zijn dat je een griepje te pakken hebt. Wil je anders dat ik een test voor je ga halen?' 'Zou je dat voor mij willen doen, dan rijd ik wel mee en doe ik hem thuis. Dan mag je wat bij mij komen drinken aangezien dat er gisterenavond niet meer van gekomen is.' Snel dronken we ons drinken op waarna we de auto instapte richting de drogist.

Met de test in een tasje liep ik de badkamer in. Marion was gelijk de keuken ingelopen en als Frank zou vragen waar ik zou zijn zou ze zeggen dat ik nodig naar de wc moest. Snel doe ik de test en besluit beneden waar Marion erbij is om op de uitslag te wachten. 'Mar, wil jij zometeen kijken. Ik durf niet' zeg ik haar terwijl ik haar de test overhandig. Frank was er gelukkig ook niet, waarschijnlijk nog bezig met Tanja alles uitleggen en Wolfs was ook nergens te bekennen. 'Koffie?' Vroeg ik haar. 'Jaa lekker' glimlachte ze. Terwijl ik de koffie inschonk en voor mezelf chocomel in een glas deed werd ik aardig zenuwachtig omdat ik Marion maar geen uitslag hoorde zeggen. 'Staat er nou nog niks?' Keek ik haar vragend aan.'20 seconden' zei ze en nam de kop koffie van me aan. Ik neem een grote slok van mijn chocomel en ga gespannen aan tafel zitten. 'Kruip jij je bed maar in' hoor ik Marion achter me zeggen. Vragend draai ik me om en kijk haar aan. 'Je bent niet zwanger dus ik denk dat je een griepje hebt.' Opgelucht haal ik adem waarna de tranen van opluchting beginnen te stromen. Ik was zo bang dat ik alles op moest gaan geven voor iets waar ik nog helemaal niet klaar voor was. 'Zie je, je hoeft je nergens druk over te maken.' 'Ik vond het ook al raar, het is een tijdje geleden dat Frank en in het gedaan hebben en het was altijd beschermt.' Met een glimlach kijk ik Marion aan terwijl ze tegenover me komt zitten. 'Je bent opgelucht he?' Met een grote glimlach knik ik. 'Ik wil later echt wel een kindje misschien wel meer maar ik ben er nu niet aan toe. En stel ik was zwanger geweest wist ik niet of ik hem of haar alle liefde had kunnen geven. Als ik er klaar voor ben wel. Dan ga ik er helemaal voor' glimlach ik. 'Alles komt goed zie je wel, en over die Wolfs. Als je hem echt niet mag moet je er voor zorgen dat hij uit zichzelf weggaat.' 'Ik denk dat het deze keer niet zo makkelijk zal gaan. Wolfs is iemand die zijn mond wel terug open trekt.' 'Misschien is dat juist wat jij nodig hebt' zei Marion terwijl we worden opgeschrikt van gekraak en Wolfs de trap afgelopen zien komen.