Samen een - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 23

Een paar weken later

Met een trots gevoel loop ik de kantoortuin binnen. Al een paar weken zijn Wolfs en ik samen, ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zo goed gevoelt heb. Een grote glimlach siert mijn gezicht en met een beker chocomelk in mijn hand ga ik aan mijn bureau zitten.
'En waar komt jouw grote glimlach vandaan?' Hoor ik Marion ineens achter me zeggen. Met mijn bureaustoel draai ik haar kant op.
'Ik ben gewoon hartstikke gelukkig Marion!' Roep ik blij uit, normaal zou ik zo iets niet doen maar het gelukzalige gevoel stroomt door mijn lijf.
'En hoe komt dat?' Kijkt Marion me lachend aan. Net op dat moment komt Wolfs binnen.
'Wat dacht je van die onwijs lekkere vent daar,' zeg ik terwijl ik knik richting Wolfs. Haar mond valt open van verbazing.
'Hoelang al? Heb je het opgebiecht? Wat goed!' Roept ook zij uit.
'Ssttt Marion! En ja ik heb het hem vertelt. In deze weken heb ik wel zijn vertrouwen wat terug gewonnen. Hij was wel wat vertrouwen kwijt ook al zei hij dat niet maar omdat ik iedere keer wegrende en zei dat het een fout was het voor hem natuurlijk ook niet echt leuk en het kwetste hem ook enorm,' leg ik haar uit.
'Maar gaan jullie het geheim houden? Of gaan jullie uit elkaar gehaald worden?' Kijkt de me vragend aan.
'Ik ga ontslag nemen,' zeg ik met een glimlach. Met open mond kijkt ze me aan. Dit had ze blijkbaar totaal niet verwacht. Het is ook niet iets voor mij om ontslag te nemen maar het heeft een goede reden. Wanneer Wolfs onze kant opgelopen komt besluit ik dat het tijd wordt om Mechels te laten zien dat Wolfs en ik een relatie hebben.
'Hee Eef,' zegt hij met een glimlach. Ik zeg niks terug maar druk mijn lippen op die van hem. Verbaasd kijkt hij me aan maar als hij mijn ontspannen blik ziet sluiten we allebei onze ogen weer en gaan verder op in de zoen. Ik hoor vaag op de achtergrond hoe het kantoor van Mechels open gaat.
'Eva, Wolfs wat is dit?!' Roept ze geschrokken uit. Langzaam sluiten we de zoen af en draai ik me naar haar toe. Wolfs komt achter me staan en slaat zijn armen om me heen. Zijn hand laat hij rusten op mijn buik. Ik zie een glimlach op Marion haar gezicht verschijnen waardoor ik weet dat ze begrijpt waarom ik ontslag neem.
'Wat u hier ziet is ware liefde mevrouw Mechels. Eva is namelijk de liefde van mijn leven en daar ben ik achter gekomen toen ik hier naar Maastricht verhuisde. Mijn ex-vriendin is inmiddels met Frank de vriend van Eva en ik ben al een aantal weken gelukkig met Eva,' vertelt Wolfs haar. Ik weet geen woord uit te brengen dus ik ben oprecht blij dat hij het woord genomen heeft.
'Ik-' zeg ik dan toch met moeite. Nu we het een bekent gemaakt hebben kan ik het best ook gelijk het andere doen.
'Ik stop met werken,' breng ik dan uit. Het hele bureau kijkt me geschrokken aan terwijl ik naar Wolfs handen op mijn buik kijk.
'En welke reden heb je daarvoor?' Lijkt Mechels het nog niet te begrijpen.
'Omdat ik ervan uit ga dat u ons uit elkaar haalt. En dat wil ik niet. Ik zou over een aantal maanden er sowieso voor een tijdje uit liggen maar ik wil niet werken zonder Wolfs.'
'En Eva is een paar weken zwanger,' vertelt Wolfs er trots achteraan. Iedereen begint te klappen en te joelen waarna we door iedereen gefeliciteerd worden. Dat terwijl ik heel de tijd tegen Wolfs aan blijf staan. Want dat is toch de fijnste plek, in Wolfs zijn armen.

Hierna volgt nog een epiloog en dan is het verhaal ten einde..