Samen een - Flikken Maastricht

Hoofdstuk 9

'Vertel eens wat over jezelf?' Stak Wolfs van wal aangezien het al even ongemakkelijk stil was. 'Nou mijn naam en leeftijd weet je al, ik hou van hardlopen en van mijn werk. Ik haat vis en houd van bami. Frank is nu al vier jaar mijn vriend en ik heb een broer Maurice. Zo dat is zo ongeveer alles denk ik wel' vertelde ik in drie zinnen de belangrijkste dingen in mijn leven. 'Kort maar krachtig, zal ik wat over mezelf vertellen?' Goedkeurend knikte ik, ik was intussen al wel nieuwsgierig naar hem geworden. 'Ik kom uit Amsterdam, daar heb ik Tanja ook ontmoet. Ze is een van de goede vriendinnen van mijn oudere zus. De rede dat we naar Maastricht gekomen zijn is nogal heftig althans zo vind ik het. Ik ben namelijk al acht jaar rechercheur vanaf mijn twintigste. Ik werkte in Amsterdam samen met John we waren super goede vrienden. Hij had een vriendin Marloes, alleen vond zij mij nogal leuk. John, Tanja en ik kwamen er met zijn drieën achter dat Marloes wilde proberen om John en Tanja een koppel te laten zijn en Marloes zou dan samen zijn met mij. Dit wilde wij alle drie niet. Daarom is ze van een gebouw gesprongen. Tanja en ik konden het allemaal niet bevatten en hebben daarom besloten om naar Maastricht te verhuizen. Hier woont ook de jongere broer van Tanja dus de keuze voor Maastricht was zo gemaakt. Toen er nog een vacature vrij was voor rechercheur was het plaatje helemaal compleet. Tanja en ik besloten hier opnieuw te beginnen. Zij als kok, ik als rechercheur.' Heel het verhaal had ik aandachtig zitten luisteren. 'Dat is nog al wat' zei ik zacht. 'Je bent de eerste die het weet op John, Marloes, Tanja en ik na' zei hij zacht. 'Ik vind het dapper van je dat je het verteld' gaf ik eerlijk toe. Het was niet zomaar iets wat hij had meegemaakt. 'Het erge was nog dat ik precies op dat moment bij dat gebouw een afspraak had. Ze had me vanaf boven geroepen. Toen ik eenmaal doorhad waar het geschreeuw vandaan kwam sprong ze al naar beneden. Eer dat ik op de plek was waar ze landde was het al te laat. Ze was recht voor mijn voeten terecht gekomen' zei hij terwijl er tranen in zijn ogen ontstonden en zijn lichaam zachtjes schokte. 'Er kwam bloed uit haar hoofd gestroomd, haar ogen staarde me aan zonder te knipperen, ze lag daar levenloos op de grond. Recht voor mijn ogen.' Geruststellend sloeg ik een arm om me heen. Als ik dit geweten had, had ik het hem nooit zo moeilijk gemaakt. 'Ik heb het nooit verwerkt, Tanja en John wisten niet dat het voor mijn neus gebeurde wel dat ik in het gebouw aanwezig was maar niet dat ik te laat op mijn afspraak was en het zag gebeuren.' Hij trilde helemaal. 'Het is niet jouw schuld Wolfs, echt niet.' 'Ze sprong omdat ik haar niet wilde.' Ik draaide zijn hoofd mijn kant op een veegde de tranen uit zijn gezicht. 'Geloof me, het is niet jouw schuld.' Langzaam knikte hij. 'Waarschijnlijk denk je nou van waarom verteld hij dit verhaal, ik weet het zelf ook niet maar ik moest het kwijt denk ik.' 'Ik vind het fijn dat je het verteld hebt. Voel je je nu al wat opgeluchter? Daar ging het namelijk vooral om' Hij knikte, 'Het heeft enorm opgelucht, dankjewel. Dat je geluisterd hebt niet iedereen had dat gedaan.' Ik pakte zijn hand vast. 'Ik denk dat je gelijk hebt, dit kan nog een goede samenwerking gaan worden.'