[Waarschuwing: Dit is een vervolg op Bad. Als je dat boek niet gelezen hebt, snap je hier vrij weinig van. xLizz]
Een minuut later staat zayn nog steeds voor me. Zijn ogen staren achter me, het veld in. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Dit kan niet..
'Weet je het zeker?' Breekt Louis de stilte. Zayn ziet eruit alsof hij ieder moment kan exploderen.
Hij slikt een paar keer en begint. 'Ja.. Ze weten zeker dat Alex en max twee van de zeventien doden zijn'
'Dat kan niet. Ze zijn leniger en sterker dan normale mensen. Ontsnappen is niet moeilijk voor ze' Zegt Louis.
Ik sta nog steeds met mijn hand voor mijn mond. Het vuur moet overgeslagen zijn van Josh's huis. Ik heb Alex en max vermoord..
'Weet ik veel. Het enige dat ik weet is dat ze dood zijn.. Hoe gaan Niall en Harry hier op reageren ze zijn opgegroeid met die jongens. Zij zijn de enige die er altijd waren' Zucht zayn.
"En dat heb jij kapot gemaakt." Zegt mijn geweten.
Ik veeg snel de traan in mijn ooghoek weg voordat de twee verbaasde jongens het zien. Ik moet sterk zijn. Dit keer is het Harry's verdriet en moet ik hem steunen.
"Dat had niet gehoeven als je ze niet vermoord had." Hoor ik in mijn hoofd.
Sterk zijn..
'Wie verteld het?' Zucht zayn. Hij gaat met zijn handen door zijn zwarte haren.
'We doen het samen' Besluit Louis. 'Tenzij jij denkt dat het beter is om het apart te doen..' zegt Louis
'Nee.. Samen is goed' antwoord Zayn voor mij. De twee jongens stappen richting het huis.
Ik blijf versteend staan bij het oude schuurtje. Zodra ze horen dat de brand mijn schuld was word ik uit huis gegooid. Misschien vermoorden ze me wel.
"Dat heb je verdient, trut" Schreeuwt mijn geweten. Ik druk mijn vingers in mijn oren en begin weer te neuriën. Ik zak door mijn knieën en luister alleen nog maar naar mijn eigen stem.
"Je hebt Alex vermoord. Je hebt Max vermoord. Je hebt zeventien mensen vermoord. Moordenaar" Gilt het stemmetje in mijn hoofd. Hoe harder hij gilt hoe harder ik neurie.
Ik voel twee handen mijn armen pakken en me omhoog trekken. Louis vertrouwde ogen kijken de mijne aan. 'Jessica. Wat gebeurt er?' Lees ik op zijn lippen.
Ik stop niet met neuriën. Één lange toon. Zoals ik dat vaker doe.
"Moordenaar" Dat woord dwaalt in mijn hoofd en het lukt me niet om het weg te duwen.
Louis schud me zachtjes op en neer. 'Zeg het me. Jij was daar ook die avond, heb je iets gezien?'
'Nee' Antwoord ik. Ik haal mijn vingers uit mijn oren. 'Niks gezien..' Het verbaasd me dat ze de onzekerheid niet horen in mijn stem.
'Wij vertellen het ze wel. Jij hebt al genoeg ellende-'
'Nee, het gaat niet altijd om mij. Ik wil er voor ze zijn' Onderbreek ik zayn. Ik bal mijn vuisten, mijn nagels prikken in mijn handpalmen terwijl ik langs Louis afloop.
"Moordenaar" Klinkt er weer. Het kan niet.. Hoe heeft zo'n kleine brand zoveel levens gekost.
Harry kijkt op van zijn gesprek met Marieke. Hij ziet Louis. Door alles wat ik net hoorde ben ik helemaal vergeten waarom ik naar Louis toeging, maar het is al te laat.
'Louis! Wat doe jij nou hier' Zegt Marieke. Mijn ogen gaan van Marieke naar Harry, van Harry naar Louis en terug. Niemand heeft een antwoord.
'Harry, er is iets wat je moet weten' Zegt Zayn. Ik kijk hem boos aan. Dit is niet het moment om hierover te beginnen. Één probleem tegelijk, alsjeblieft..
'Wat dan?' Vraagt Harry.
Op dat moment komt Niall binnen gelopen, in zijn handen draagt hij een krat met zakjes bloed. Perfecte timing.. 'Ik heb nieuw bloed' Zegt hij.
'Niall' Sist Zayn. Niall's ogen schieten naar Marieke die met wijden ogen kijkt naar de doos in Niall's handen.
Weer valt er een stilte.
'Is dat..?' Stottert Marieke. Ze kijkt Niall aan alsof hij een beest is. Niall zet de doos neer op een bijzettafeltje.
'Jessica.. Waarom draagt hij zakjes bloed? Waarom is Louis hier? Waarom zag ik net een jongen in de tuin rennen' Ze neemt een hap lucht en roept dan. 'Met honderd kilometer per uur!' Liam..
'Ik kan het uitleggen' Zeg ik. Ik zet een stap richting mijn Biologische moeder, maar bedenk me dan dat ik het helemaal niet uit kan leggen.
Ik kan niks uitleggen. Wat er hier gebeurt is niet normaal en dat zal ook nooit normaal worden. Plotseling voel ik een steek in mijn buik. De baby..
'Shit' Puf ik. Ik grijp naar mijn buik.
'Wat is er?' Harry springt over de salontafel heen en pakt me vast.
'Mijn buik doet pijn' Piep ik. Ik realiseer me dat alleen Niall, Marieke en Harry weten van mijn zwangerschap.
'Ga zitten' Zegt Harry op een lieve toon. Hij schuift een paar kussens aan de kant zodat ik erbij kan en helpt me op de bank.
Nog een steek zorgt ervoor dat ik weer omhoog spring en mijn buik vastgrijp. 'Ik ga naar boven..' Wegrennen voor mijn problemen.
Iets waar ik vanaf wilde, maar nu.. Op dit moment lijkt het me een prima oplossing.
__________________________
HHeeii
Ik zou het geweldig vinden als dit boek evenveel reads krijgt als Bad 1!! In ieder geval bedankt voor het lezen.
Hou van jullie
XLizzi
