Harry's POV
'What the fuck is dit!' Schreeuw ik naar Katy. Ik trek haar kast open, meer foto's, meer bewijs. 'Je hebt ons gevolgd. Je hebt ons gefotografeerd!'
Ze draait om en trekt de deur open. Ik sprint naar haar toe en sla de deur dicht. 'Uitleg. Nu!' Schreeuw ik in haar gezicht. Ik zie haar slikken, ze is bang. Goed.
'We.. We doen een onderzoek.' Brengt ze uit.
'Onderzoek? Naar vampiers, hmm?' Vraag ik.
'H- Harry..' Ze kijkt langs me af. Ik voel vanaf hier de warme lucht van het vuur, maar het kan me niks schelen. Al fik ik af met die kist, het is niet alsof iemand me nog op mij zit te wachten en ik geloof niet dat Katy familie heeft die van haar houd.
'Nou? Vampiers?' Ik kijk haar aan in haar ogen.
'Ja..' Na die woorden stap ik van haar af en kijk de kamer rond.
'Dat is dan mislukt, niet? Net zoals ik.' Ik schop met al mijn kracht tegen het bureau dat krakend in elkaar zakt.
'Harry, stop!' Schreeuwt Katy. 'Je verliest je controle.'
'Ja, daar weet jij alles over, hè? Je wilt vampier, je krijgt vampier.' Schreeuw ik en trek een boekenkast omver. De vlammen likken aan de gordijnen en glijden langs de vloer richting de boeken.
'Ik bel de brandw-' Ze stopt als ik naar haar toe ren en haar mobiel uit haar handen grist. Ik knijp het apparaatje fijn in mijn handen en laat de stukken voor haar op de grond vallen.
'Alles gaat weg en je kunt er niks aan doen. Wat maakt het ook uit.. Het grootste bewijs staat voor je.' Ik gooi de deur open en voordat ik uit de deur verdwijn zeg ik. 'Die voorpagina haal je wel, denk ik.' Op dat moment klinkt er een oorverdovend alarm.
Ik gooi de deur dicht en zoek de weg naar de uitgang. Terwijl studenten me nog net niet aan de kant beuken om buiten te komen zit ik met mijn hoofd allang weer ergens anders.
Hoe ga ik ervoor zorgen dat Jessica me vergeeft, als ze me tenminste nog vergeeft. Een paniekerig gevoel gaat door me heen als ik denk aan Niall die in hetzelfde huis is als Jessica en haar waarschijnlijk probeert te troosten.
Mijn eigen facking schuld. Als ik Jessica die shit niet had aangedaan waren we nu nog samen en was Niall nog steeds de kansloze van het stel.
Ik haal mijn mobiel uit mijn zak en draai Niall's nummer. Als die klootzak maar niet bij haar is.
Na drie keer de voicemail afgeluisterd te hebben geef ik het op. Ik smijt mijn iPhone op de grond en plet hem onder mijn schoenen. 'Shit!' Roep ik en schop de kapotte stukjes tegen een muur.
Ver genoeg van het studentenhuis vandaan stop ik om op adem te komen. Ik ben zo slap als een vaatdoek. Het is al meer dan een dag geleden dat ik gedronken heb, dan is er maar één oplossing..
Ik kijk de straat rond naar de mensen die er lopen als mijn oog valt op een jong meisje van een jaar of twintig. Ik probeer ongezien naar haar toe te lopen, maar ze draait zich om en kijkt me recht aan.
Haar ogen zijn zo zwart als roet en aan haar mond zit opgedroogd bloed. 'Aha, daar heb je Harry.' Het is Isis.
Het meisje dat werkte in het ziekenhuis. Hoe weet ze mijn naam nog?
'What the fuck is er met jou gebeurt?' Vraag ik.
'Ik ben herboren.' Ze knijpt haar ogen dicht en haalt diep adem door haar neus. 'Ruik je dat? Vers bloed.'
Haar ogen gaan naar een klein jongetje, een jaar of acht, met een kapotte knie. Huilend sleurt hij zijn skateboard mee richting zijn moeder.
'Dames eerst, toch?' De grijns op Isis gezicht bevalt me niet. Helemaal niet zelfs.
'Wat ga je-' Mijn vraag is beantwoord als ze langs me afschiet richting het jongetje. Voordat ik kan nadenken ren ik erachteraan en duw haar van het kind af.
'Ren!' Schreeuw ik naar het kind. Met grote ogen kijkt hij ons in shock aan en beweegt niet. Een vrouw, ik neem aan zijn moeder, trekt hem omhoog en trekt hem aan zijn hand mee, rennend de straat uit.
Jessica's POV.
Het duurt zeker een minuut totdat ik verwerkt heb wat Niall tegen me zei. Ik kijk op. 'Zeg geen dingen die je niet meent.' Ik sta op van zijn schoot en loop naar het raam. Ik droog mijn tranen af aan mijn shirt en draai me om. Ik kijk recht in Niall's ogen.
'Ik meen het Jess. Je weet toch wat ik voor je voel.' Hij steekt zijn hand uit, maar ik deins langzaam naar achteren tegen het koude raam aan.
'Ik niet voor jou.' Zeg ik bot, zodat het tot hem doordringt. Het helpt niet.
'Ik geloof je niet.' Fluistert hij.
'Ik en harry-'
'Harry? Nog steeds Harry? Hij heeft je laten zitten, kei hard laten vallen en is er daarna vandoor gegaan. Door hem heb je een facking ongeluk gehad! Door hem lag je in het ziekenhuis en waar was hij? Hij was bij Katy.' Schreeuwt hij.
Zijn woorden steken in me als een scherp mes. Ik weet dat hij gelijk heeft, of niet. Ik weet het allemaal niet meer.
Ik staar naar de blauwe muur tegenover me terwijl de tranen uit mijn ooghoeken stomen. Het is op. Ik ben op.
'Geef me één kans.' Zegt Niall. Ik voel zijn duim over mijn wang gaan, maar ik kijk hem niet aan.
'Ik ben in de war.' Fluister ik. Niall's woorden dwarrelen door mijn hoofd en ik krijg er maar geen grip op. Ik weet alleen dat ik elk moment kan instorten in de zoveelste huilbui en daar heb ik totaal geen zin in.
Ik kijk richting Niall. Hij is op de grond gaan zitten met zijn gezicht in zijn handen. 'Wat deed ik dan verkeerd?' vraagt hij.
De brok in mijn keel maakt het onmogelijk om iets te zeggen dus wacht ik totdat Niall weer begint. 'Ik ben zo facking verliefd op je.' Mompelt hij in zijn handen.
Zijn handen gaan door zijn blonde haren en terug naar zijn gezicht.
Tot mijn opluchting gaat de deur open zodat ik niet hoef te reageren op Niall. Louis probeert naar binnen te komen zonder dat het dienblad in zijn handen op de grond valt.
'Hey' Zegt hij en plaatst het dienblad op het nachtkastje naast het bed. 'Ik dacht, je hebt vast honger.'
'Nu je het zegt.' Ik dwing mezelf om naar Louis te glimlachen.
Niall springt op en zonder een woord verdwijnt hij uit de deur. Niet alleen ik, ook Louis kijkt hem verward na. Ik neem plaats op het bed en stel voor aan mezelf om voor één uurtje geen zorgen te hebben.
Al zal dat moeilijk gaan als ik weet dat mijn kindje is meegenomen door zijn vader. Ik weet dat Harry goed voor hem zorgt, maar wanneer komen ze terug.. Of is mijn nachtmerrie zojuist realiteit geworden.
