Het lijkt uren te duren totdat Harry's ogen weer open fladderen. Ik wil naar hem toe lopen, maar iets houd me tegen.
Ik kijk toe hoe Harry langzaam wakker word en beseft wat er net gebeurt is. Ik sta op de grond vastgenageld. Hij kijkt me aan alsof ik een beest ben. Bang dat ik hem nog iets doe, blijft hij liggen.
'Het spijt me. Ik weet niet wat ik deed.' Ratel ik. Ik leg Noah voorzichtig op het matras neer en ren richting Harry.
Hij deinst weg als ik zijn arm pakken. 'Harry.' Fluister ik. 'Heb je pijn?'
'Nee.' Zegt hij. Als hij zijn been beweegt zie ik een pijnscheut door zijn lichaam gaan. Ik zie het aan zijn gezicht en de manier waarop hij zijn ogen dichtknijpt.
'Ik zie toch dat je pijn hebt. Geef me je hand.' Ik pak zijn hand in de mijne en help hem. Hij gaat tegen de muur aan zitten. 'Ik snap niet hoe-'
'Zie je het dan echt niet?' Kreunt Harry. Hij grijpt zijn shirt vast bij zijn hart. 'Argh..'
'Harry. Wat heb ik gedaan?' Ik trek voorzichtig zijn shirt omhoog. Een blauwe plek begint al te komen op zijn rib. 'Dit deed ik.' Fluister ik, meer tegen mezelf dan tegen hem.
'Luister Jessica-'
'Nee. Luister Harry. Ik weet dat je boos op me bent vanwege iets en ik weet dat ik boos ben op jou vanwege iets, maar ik heb je net pijn gedaan. Laat me je helpen.' Harry kijkt op.
'Ik ben niet boos.' Zucht hij. 'Ik weet al niet meer waarom ik boos was..' Ik trek hem overeind en wacht totdat hij stabiel staat. Hij valt bijna om, maar ik klam mijn handen om zijn bovenarmen en houd hem recht.
'Je moet zitten.' Hij slaat zijn arm om mijn schouder en ik houd zijn middel vast terwijl we samen op de stoel aflopen. Kreunend zakt hij op de stoel. Het is een grote groene stoel waar je bijna in verdwijnt als je erin zit. Ik snap niet waarom mijn moeder.
Mijn moeder!
'Harry, waarom ben ik hier?' Ik besef me nu pas waar ik wakker geworden ben. De logeerkamer.
'Niall heeft je gebracht.' Hij zucht en kreunt nog steeds door de pijn die ik hem heb bezorgt. Het is allemaal teveel.
Marieke's huis. De wond in mijn nek, Harry. Noah. Niall.
Voordat ik mezelf helemaal gek maak richt ik me eerst op Harry.
Ik loop naar hem toe en til zijn shirt nog eens op. 'Er moet ijs op..' Ik wil weglopen, maar Harry draait zijn vingers om mijn pols.
'Ben je ongelukkig?' Vraagt hij. Nog voordat ik antwoord kan geven praat hij verder. 'Zag je het niet meer zitten? Heb ik iets verkeerd gedaan?'
Ik kijk hem aan. Overrompelt door zijn plotselinge interview probeer ik een antwoord te bedanken. 'Hoe kom je daar bij?' Vraag ik.
'Je steekwond. Niall.'
Ik frons mijn voorhoofd. 'Ik snap je niet.'
Hij trekt zachtjes aan mijn pols waardoor ik een stap in zijn richting zet. 'Jessica. Heb je het niet door?'
'Wat?'
'Je bent één van ons geworden.' Zegt hij. Mijn hart slaat om. Ik..?
Ik draai mijn gezicht richting de spiegel die aan de muur hangt. Behalve de donkere kringen om mijn ogen en mijn kapsel a la plofkip zie ik geen verschil.
'Heb ik daarom..?' ik kijk naar mijn handen en naar de scheur in de muur die is ontstaan door de harde klap van Harry's lichaam. 'Ik ben een..'
'Vampier.' Maakt Harry mijn zin af.
Ik loop langzaam richting de spiegel terwijl ik mijn eigen spiegelbeeld niet loslaat. Ik blijf staren in de grijze ogen die langzaam zwart worden hoe dichter ik in de buurt van de spiegel kom.
'Je bent nog steeds mooi.' Hoor ik Harry zeggen.
Mijn ogen worden steeds zwarter. Totdat mijn gezicht twee centimeter van de spiegel vandaan is. Dan schiet er een scheur in de spiegel en vliegen de scherven door de kamer.
Ik vlieg naar achter en beland op de grond. Het harde geluid van het gehuil van Noah vult de kamer. Ik kijk op. Ongedeerd ligt hij bij Harry in zijn armen. Het blijft even stil tussen ons. Ik bekijk de schade die ik heb aangericht.
'Het spijt me.' Fluister ik.
'Je kan er niks aan doen. Blijf daar zitten. Ik breng Noah naar beneden en dan lossen we het op. Oké?'
Ik knik langzaam en kijk hoe hij over de scherven heen de kamer uitloopt. Ik blijf zitten zoals Harry me vroeg. Ik knijp mijn ogen dicht waardoor de tranen over mijn wangen rollen.
Weer staat mijn leven op zijn kop. Het is alsof de spiegel mijn leven is en ik ben er niet klaar voor om al die scherven op te ruimen. Liever lig ik huilend in bed en slaap ik totdat ik weer wakker word in mijn oude bed met mijn oude leven.
Zonder Harry..
'Oké, ik kom je halen. Niet opstaan.' Zegt Harry. Nee.. ik zou nooit zonder hem kunnen en dat is een feit.
'Ik leg je op het bed en dan praten we net zolang totdat je alles begrijpt van het vampier zijn. Is dat goed?'
'Harry.. Ik hou van je.' Fluister ik.
De manier waarop hij doorloopt en een handdoek uit de la pakt. Hij heeft me niet gehoord. 'Harry.' Hij draait zich naar me toe.
'Ik wil niet dat je jezelf bezeerd.' Het glas kraakt onder zijn schoenzolen. 'blijf zitten.'
De scherven liggen echt overal. Ik voel een druppel bloed over mijn hoofd rollen.
'Ik til je op.' Zegt hij als hij bij me komt. Hij houd een arm onder mijn benen de andere in mijn rug. Zo brengt hij me naar het bed en laat hij me voorzichtig erop zakken.
'Die shit ruimen we later wel op.' Zegt hij.
Ik ga rechtop zitten. 'Bedankt.'
'Graag gedaan.' Hij neemt plaats op het puntje van het bed en kijkt naar zijn handen.
'Kom hier.' Zeg ik en houd mijn armen open. Hij kijkt op. 'alsjeblieft?'
Zonder iets te zeggen kruipt hij tegen me aan en trekt me in zijn armen. Mijn benen draaien om de Zijne en ik rust mijn hoofd op zijn borst.
'Sorry.' Fluistert hij in mijn haren. 'Ik had niet boos moeten worden. Het uhm.. Ik moet gewoon wennen aan het feit dat je nu hetzelfde bent als ik.'
'Ik ook.'
'Ik meen het. Ik ben een klootzak en had geen recht om boos te worden. Ik ga je helpen om eraan te wennen. Als je dat nog wil..'
Ik duw mezelf omhoog. 'Natuurlijk wil ik dat.' Zijn groene ogen blijven in de mijne hangen.
'Ik hou van je, Jess.' Zijn hand gaat naar mijn oor en veegt een pluk haar achter mijn oor. 'Vergeet dat niet. Nooit.'
'Nooit.' Fluister ik en leun naar hem toe om onze lippen te verbinden.
